«Ο χρόνος χτυπάει για όλους μας» – Ένα κείμενο αφιερωμένο στις φίλες μου και στη Λαβίνια, που έφυγε νωρίς

Είμαστε οι δυο μας, στην Παλιά Αγορά. Η Σάντυ πίνει ζεστό τσάι και εγώ διπλό cappuccino. Μιλάμε για άντρες, σχέσεις, ανθρώπους, που ερωτευτήκαμε. Πολύ. Για αυτούς που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν. Όχι απαραίτητα με την ίδια συνέπεια, ίσως ούτε με τον ίδιο τρόπο. Για εκείνους που πληγώσαμε φεύγοντας και τους άλλους, που μας τραυμάτισαν γλυκά, πολύ, αδέξια, από λάθος, από επιλογή. Με πιάνουν τα υπαρξιακά των 27. Σκέφτομαι δυνατά. Για τις ανασφάλειες του «τώρα». Τους φόβους του «μετά». Την κοιτάζω απογοητευμένη. Με κοιτάζει ήρεμη και συνειδητοποιημένη. Μου λέει: «Ο χρόνος χτυπάει για όλους».

Είναι Ιούνιος του 2012 ξυπνάω με ναυτία. Περνάω ώρα πάνω από τον νιπτήρα. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη και προσπαθώ να με συνεφέρω. Μάταια. Πηγαίνω μηχανικά μέχρι το σχολείο, κάθομαι και μετράω τα λεπτά. Διαβάζω τα θέματα της έκθεσης. Είναι κείμενο της Αρβελέρ στην οποία, μέχρι σήμερα έχω μια έμφυτη συμπάθεια. Διαβάζω, το απόλυτο κενό. Έρχομαι πρώτη φορά αντιμέτωπη με τον φόβο της παιδικής μου ηλικίας. Την αποτυχία. Για εμένα οι Πανελλήνιες δεν ήταν απλές εξετάσεις. Ήταν ένα σημείο ορόσημο για την ενηλικίωση. Το εισιτήριο για την επόμενη πίστα. Και αν δεν τα καταφέρω; Τα κατάφερα.

Είναι άνοιξη του 2014 η Βασιλική αποφασίζει να φύγει. Βρίσκεται σε ένα νέο σπίτι, όχι ακριβώς όπως θα το ήθελε. Με δύο μικρά αγόρια που την κοιτάζουν στα μάτια. Με φόβους υπαρκτούς. Με μια πραγματικότητα που περιλαμβάνει άδειο ψυγείο, έναν σύζυγο-πατέρα απών -από επιλογή- και δύο γονείς -τους γονείς της- που αρνούνται να καταλάβουν. Τα βράδια κλαίει και παλεύει με τις τύψεις της, τις ανησυχίες της, με όλα όσα έπρεπε να υπερβεί για να έχει μια πιθανότητα να είναι ευτυχισμένη. Έρχεται ο covid. Μένει στο σπίτι χωρίς δουλειά, αλλά με τη σωτήρια και απελευθερωτική δύναμη της αισιοδοξίας. Με πείσμα και υπομονή. Περνάει το τελευταίο της μάθημα στο Χημικό Ιωαννίνων. Χτυπάει το τηλέφωνο. Τα έχει καταφέρει.

Είναι Ιούνιος του 2023 συναντιόμαστε στην Άνδρο σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Εκείνη με τον άντρα της. Εγώ μόλις έχω χωρίσει. Είμαι μελαγχολική. Εκείνη γελάει. Πολύ και συχνά. Είναι ψηλή, όμορφη, ήρεμη, με καστανά μαλλιά και όμορφα, καθαρά μάτια. Είχε μόλις τελειώσει με τη χημειοθεραπεία. Έχει ένα παιδάκι λίγων μηνών και άλλο δύο, λίγο μεγαλύτερα. Εκείνος είναι πάντα «εκεί», δίπλα της, μαζί της. Τους παρατηρώ και χαμογελώ. Δίνουμε ραντεβού στην Αθήνα. Δεν την ξανασυναντώ ποτέ. Η Λαβίνια έφυγε στις 5 Απριλίου νικημένη από τον καρκίνο του μαστού. Δεν τα κατάφερε. Ή ίσως και να τα κατάφερε. Άφησε παρακαταθήκη ένα Εγχειρίδιο Αντιμετώπισης και Διαχείρισης της καθημερινότητας των ογκολογικών ασθενών για γυναίκες που θα έρθουν αντιμέτωπες με τον καρκίνο.

Είναι Ιούλιος του 2024, είμαι στα 29, κοιτάζω πίσω και είναι μια άλλη ζωή. Σκέφτομαι το μετά και είναι αχαρτογράφητο. Με κοιτάζω στο παρόν και μοιάζω μουδιασμένη. Σίγουρα πιο απόλυτη σε αυτά που θέλω και πιο συνειδητοποιημένη σε αυτά, που μου κοστίζουν. Ο χρόνος σε εμένα έμοιαζε πάντα να χτυπάει πιο γρήγορα, πιο δυνατά. Και αυτό από μόνο του είναι σκληρό. Δεν ξέρω πού ακριβώς θέλω να πάω τη ζωή μου, ξέρω όμως ότι τον δρόμο αυτό θα τον περπατήσω όπως θέλω εγώ. Κι ας έχει και πόνο και αποτυχίες θα έχει σίγουρα ανθρώπους, που αγάπησαν και αγαπήθηκαν πολύ. Θα έχει φως, θα έχει και σκιές. Σημασία έχει να πάψει να με απασχολεί ο χρόνος.

Σε ένα άλλο σημείο του κόσμου, όχι δίπλα μου, αλλά όχι μακριά μου μια κοπέλα στην ηλικία μου ίσως πιο έξυπνη, πιο όμορφη, πιο ικανή δεν έχει την πολυτέλεια να σκεφτεί το μέλλον. Ο δικός της χρόνος είναι το τώρα. Η επιβίωση. Μια υπενθύμιση, ότι οι μικρόκοσμοι ήταν πάντα επικίνδυνοι. Επιφανειακοί. Λίγοι.

Ο χρόνος χτυπάει για όλους. Αλλά όπως κι αν χτυπά για τον καθένα, είναι το μεγαλύτερο δώρο. Η ζωή.