“Άνοιξα τα μάτια μου. Ένας άγνωστος ήταν σκυμμένος πάνω από το πρόσωπό μου σε απόσταση αναπνοής. Με κοίταζε με τόση καλοσύνη, που ήμουν σίγουρη ότι πεθαίνω. Μου χάιδευε με τρυφερότητα το κεφάλι και τα μαλλιά. Και ήταν πανέμορφος. Πόσο ήθελα να ήταν απλώς κάποιος που θα μου μιλούσε με αγάπη και όχι κάποιος που θα μου έλεγε χωρίς περιστροφές: «Έχετε υποστεί σοβαρή εγκεφαλική αιμορραγία”.
Από τη βιογραφία της Sharon Stone “Μια δεύτερη ευκαιρία”
Πριν από τρεις περίπου μήνες η 63χρονη σταρ κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία της “Μια δεύτερη ευκαιρία” (The Beauty of Living Twice).Ήταν ο δικός της υπέροχος τρόπος να μας θυμίσει ότι η ζωή είναι πιο ωραία όταν αποφασίσεις να τη ζεις από την αρχή -ξανά και ξανά!
Ο χείμαρρος με το όνομα Sharon Stone
Η βιογραφία της είναι όπως και η ίδια: Ορμητική σαν χείμαρρος και απολύτως ειλικρινής. Αφηγείται τη ζωή της με μια απίστευτη τρυφερότητα -την τρυφερότητα ενός συνειδητοποιημένου ανθρώπου που έχει αγγίξει τον θάνατο kai έχει επιβιώσει. Ίσως γι’ αυτό και δεν ωραιοποιεί τίποτα. Αντιθέτως, αποκαλύπτει τα γεγονότα που τη σημάδεψαν: τη βία που έχει υποστεί, την κακοποίηση της αδερφής της μπροστά στα μάτια της από τον παππού της, την εξαπάτησή της σχετικά με την επίμαχη, αποκαλυπτική σκηνή της ταινίας Βασικό Ένστικτο, την ψυχρή μητέρα της που άφησε απροστάτευτη εκείνη και την αδερφή της, τη γιαγιά της που συγκάλυπτε τα πάντα σαν δήμιος στην πόρτα. Εκτός από τα σκληρά και βίαια παιδικά χρόνια, μιλάει για το αληθινό Χόλιγουντ πίσω από τη λάμψη της σόουμπιζ, για το ανεύρυσμα που της άλλαξε την ζωή, το #MeToo, για τη δυσκολία να επιβιώσει ένα φτωχό κορίτσι σε ένα πολύ σκληρό και ανταγωνιστικό κύκλωμα.
Η Sharon που ξέρει να επιβιώνει
Η βιογραφία της είναι γεμάτη από τέτοιες γλαφυρές περιγραφές γεγονότων που της άλλαξαν τη ζωή, όπως το εγκεφαλικό επεισόδιο από το οποίο χτυπήθηκε το 2001 σε ηλικία μόλις 43 ετών. Η ηθοποιός στη διάρκεια της ανάρρωσής της έπρεπε να μάθει να περπατάει, να διαβάζει και να γράφει από την αρχή. Τραγική ειρωνεία, αν αναλογιστεί κανείς ότι ασθένησε το όργανο του σώματός της το οποίο η ίδια θεωρεί το πιο γυμνασμένο και δυνατό. Ο εγκέφαλός της. Για την ιστορία, η Χολιγουντιανή σταρ ξεπερνά κατά πολύ τον πήχη του μέσου όρου σε ευφυΐα. Σύμφωνα με τη μονάδα μέτρησης της Mensa, το IQ της αθροίζεται σε 154 μονάδες. Και αυτό αποκρυσταλλώνεται σε κάθε σελίδα της βιογραφίας της “Δεύτερη Ευκαιρία”. «The Beauty of Living Twice».
“Όλα για τη μητέρα της”
“Μεγάλωνα χωρίς να γνωρίζω στην ουσία τη μητέρα μου. Στην πραγματικότητα, μεγάλωνα χωρίς να συμπαθώ τη μητέρα μου. Ήταν πολύ ικανή και με έμαθε τα πάντα: να μαγειρεύω, να καθαρίζω, να ράβω, να ψήνω, να φυτεύω και να φροντίζω τα φυτά, να φτιάχνω κονσέρβες, να τακτοποιώ τα ρούχα με εξαιρετική τάξη, να στρώνω κρεβάτια, να πλένω ρούχα, να βάφομαι, να κάνω αυτό που μου λένε, αμέσως, όχι έπειτα από δέκα λεπτά. Αν αντιμιλούσα, το χαστούκι έπεφτε σύννεφο. Αν κουνιόμουν την ώρα που με χτένιζε, μπορεί και να έσπαγε η βούρτσα πάνω στο κεφάλι μου – έσπασε μερικές φορές. Μεγάλωσα μισώντας την. Όχι μόνο για όλα αυτά, αλλά για την ψυχρότητά της”.
Η επανασύνδεση
Όταν έπαθα το εγκεφαλικό, ζήτησα ένα τηλέφωνο. Έπρεπε να μιλήσω με τη μαμά και την αδελφή μου. Να τους το πω εγώ, όσο ακόμα μπορούσα να μιλήσω. Ο γιατρός έσφιξε το χέρι μου μέσα στο δικό του. Κατάλαβα πως έκανε ό,τι μπορούσε για να μου προσφέρει αυτό το είδος αγάπης που προϋποθέτουν στιγμές σαν κι αυτές. Ήμουν στο νοσοκομείο. Ανασφαλής και σχεδόν νεκρή. Η μητέρα μου έτρεξε στο δωμάτιο του νοσοκομείου με τον φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Χρόνια αβεβαιότητας και κακής επικοινωνίας κατέρρευσαν. Όπως ήμουν εκεί περιμένοντας ανά πάσα στιγμή να πεθάνω μου χάιδευε το πρόσωπο. Ξαφνικά ένιωσα ότι η μαμά μου με αγαπούσε.”
Η πρώτη της δουλειά στα McDonald’s
“Μόλις μεγάλωσα αρκετά για να βρω δουλειά, άρχισα να δουλεύω στα McDonald’s. Με πήγαινε με το αυτοκίνητο η μητέρα μου. Τηγάνιζα, έφτιαχνα μιλκσέικ και πίτες και έφτασα μέχρι το ταμείο. Ο μάνατζερ, που μάλλον κόντευε τα τριάντα και τότε μου φαινόταν πολύ μεγάλος, με παρενοχλούσε συνεχώς. Ταυτόχρονα, συνέχιζα τις σπουδές μου και συμμετείχα στα καλλιστεία της περιοχής μου. Μου το επέτρεπαν οι δικοί μου γιατί έδιναν υποτροφίες για το πανεπιστήμιο”.
Η έκτρωση στα 18
“Το 1973, οι αμβλώσεις ήταν δύσκολες στην Πενσυλβάνια. Τι θα κάναμε με τον φίλο μου; Ήμουν η βασίλισσα της ομορφιάς της περιοχής και εξαιρετική φοιτήτρια. Η ζωή μου δεν ήταν σε φάση γάμου. Ήμασταν, ή μάλλον ήμουν φρικαρισμένη. Εκείνος μου είπε να του δώσω λίγες μέρες να το σκεφτεί. Ήρθε και μου είπε ότι είχε βρει μια κλινική στο Οχάιο όπου μπορούσαμε να πάμε και ότι θα με πήγαινε αυτός. Νομίζω ότι κοιμήθηκα ή λιποθύμησα και, όταν συνήλθα, είχα γεμίσει τον τόπο αίματα και ήμουν πολύ χειρότερα από όσο θα έπρεπε να είμαι, αλλά αυτό ήταν μυστικό και δεν μπορούσα να το πω σε κανέναν. Έμεινα, λοιπόν, στο δωμάτιό μου αιμορραγώντας για μέρες. Όταν επιτέλους συνήλθα, πήρα όλα τα ματωμένα σεντόνια και τα ρούχα και τα έκαψα σε ένα βαρέλι στη σχολή, έκανα ντους και επέστρεψα κανονικά στα μαθήματά μου. Αρνήθηκα να ξαναμιλήσω σε εκείνον”.
Το modeling
“Ανήκα στο “special booking” του πρακτορείου μοντέλων Ford. Ήμουν στις πρώτες σελίδες του book και κάναμε πορτρέτα και διαφημίσεις και βγάζαμε καλά λεφτά – και μπαίναμε δωρεάν στο Studio 54. Εκείνες τις εποχές, έβγαζα 5000 δολάρια την ημέρα. Καμιά φορά και τα διπλά”.
Το βασικό ένστικτο της Sharon Stone
“Αφού γυρίσαμε το Βασικό Ένστικτο, με κάλεσαν να το δω σε μια αίθουσα γεμάτη ατζέντηδες και δικηγόρους, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είχαν καμία σχέση με το έργο. Έτσι είδα για πρώτη φορά το πλάνο με το αιδοίο μου, αρκετό καιρό αφότου μου είχαν πει: “εμείς εδώ δεν βλέπουμε τίποτα – πρέπει, όμως, να βγάλεις το εσώρουχό σου γιατί το λευκό αντανακλάται στο φως και φαίνεται ότι φοράς”.
Υπήρξαν πολλές εκδοχές σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά, δεδομένου ότι είμαι η κυρία με το εν λόγω αιδοίο, επιτρέψτε μου να πω:΅όλες οι άλλες εκδοχές είναι μπούρδες. Το θέμα είχε ως εξής. Ήμουν εκεί, εγώ και τα μέλη του σώματός μου. Έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις. Μπήκα στην καμπίνα προβολής, χαστούκισα τον Βερχόφεν, πήγα στο αυτοκίνητό μου και τηλεφώνησα στον δικηγόρο μου. Εκείνος μου πρότεινε τα ασφαλιστικά μέτρα. Έπειτα, το ξανασκέφτηκα. Τι θα έκανα αν ήμουν σκηνοθέτης; Τι θα έκανα αν είχα αυτό το πλάνο; Ήξερα τι ταινία γύριζα. Για το όνομα του Θεού, αγωνίστηκα γι΄ αυτόν τον ρόλο, και όλο αυτό το διάστημα μόνο αυτός ο σκηνοθέτης με είχε στηρίξει. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να γίνω αντικειμενική. Και το δέχτηκα”.
Ο ειλικρινής απολογισμός
Στα 63 της χρόνια, όπως ομολογεί το κίνητρό της δεν είναι μόνο ο προσωπικός απολογισμός της, αλλά κυρίως η έμπνευση που μπορεί να δώσει σε όλους εκείνους που έχουν κακοποιηθεί, προκειμένου να μη βρεθούν στον δρόμο. «Το να σιωπάς είναι από μόνο του έγκλημα». Και η Sharon δεν ξέρει να σιωπά!
