Στο Przemysl της Πολωνίας υπάρχει μια μοναδική γραμμή τρένου που ενώνει την Ουκρανία και την Πολωνία. Τα τρένα που πηγαινοέρχονται είναι σε ξεθωριασμένο μπλε και κίτρινο, τα εθνικά χρώματα της πολιορκημένης χώρας.
Η σκηνή στην Πλατφόρμα 5 φαινόταν διαφορετική αυτή την εβδομάδα. Χιλιάδες πρόσφυγες εξακολουθούσαν να βγαίνουν από τα τρένα από την Ουκρανία, κυρίως γυναίκες και παιδιά που αναζητούσαν ασφάλεια καθώς οι ρωσικές δυνάμεις εντείνουν τις επιθέσεις τους.
Αλλά υπήρχαν και εκείνοι που περίμεναν για το ταξίδι της επιστροφής. Και ανάμεσά τους αυτή τη φορά ήταν και γεμάτη από γυναίκες που έκαναν ουρές για να επιστρέψουν στην εμπόλεμη ζώνη.
Η Mariia Halligan, μια από αυτές στις γυναίκες είπε στους δημοσιογράφους του CNN ότι θα πάει στην πατρίδα της, το Κίεβο, για να είναι με την οικογένειά της και τον Καναδό σύζυγό της αλλά και για να πολεμήσει τους Ρώσους τρομοκράτες.
«Θα το κάνω για τη χώρα μου, για τους συγγενείς μου, για τους φίλους μου», είπε, προσθέτοντας ότι δεν υπάρχει περιθώριο να κάνει πίσω.
“Δεν είμαι άντρας, δεν μπορώ να σκοτώσω. Είμαι γυναίκα και πρέπει να κρατήσω τις ισορροπίες, να είμαι ευγενική και να νοιάζομαι για τους συγγενείς, την οικογένεια, τους φίλους μου. Αλλά τώρα νιώθω ότι όλοι οι Ουκρανοί είναι συγγενείς μου. Και θέλω να βοηθήσω”
Η Mariia Halligan κρατά μια χάρτινη καρδιά που της έφτιαξαν παιδιά από την Πολωνία καθώς ετοιμάζεται να επιστρέψει στην Ουκρανία.
Τα παιδιά της την έφτιαξαν για να της φέρει γούρι, όπως της είπαν.
Αυτή τη συννεφιασμένη μέρα, κάθε γυναίκα στη γραμμή αυτή έχει τους δικούς της λόγους για να επιστρέψει στη χώρα της στον πόλεμο. Αλλά ένα θέμα φαινόταν να συνδέει σχεδόν κάθε γυναίκα που περίμενε να επιβιβαστεί στο τρένο. Θεωρούν την επιστροφή στην πατρίδα τους σε μια εμπόλεμη ζώνη ως πράξη συμβολικής αντίστασης στους Ρώσους.
Η Tatiyana Veremychenko ακόμη μια γυναίκα που επιστρέφει για να πολεμήσει λεει ότι οι Ουκρανές έχουν τη δύναμη, τη θέληση και την καρδιά να βοηθήσουν τη χώρα τους.
Η 40χρονη πήγε στην Πολωνία για να μεταφέρει τις δύο ενήλικες κόρες της με ασφάλεια και τώρα επιστρέφει στην ανατολική Ουκρανία, κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία. Για να πολεμήσει.
Η Veremychenko είπε ότι ένιωθε ένα κενό που ήταν μακριά από την Ουκρανία. Το να κάθεσαι στην Πολωνία της φαινόταν πολύ παθητικό. Ήθελε να επιστρέψει για να είναι με τον σύζυγό της, ο οποίος μπορεί σύντομα να κληθεί να πάει στρατό.
“Είναι η πατρίδα μου. Και νομίζω ότι ίσως μπορώ να βοηθήσω περισσότερο αν πάω εκεί παρά αν μείνω εδώ”, είπε. “Η Ουκρανία είναι εξίσου σημαντική για τους άνδρες και για τις γυναίκες… Έχουμε τη δύναμη, τη θέληση και την καρδιά. Και οι γυναίκες τα έχουν επίσης.”
Η Irina Orel είπε ότι ήθελε απλώς να είναι με την οικογένειά της. Έφερε τα εγγόνια της στην Πολωνία, αλλά ήθελε να επιστρέψει στην υπόλοιπη οικογένειά της στην Οδησσό.
“Είμαι ανήσυχη, αλλά το συναίσθημα έχει γίνει θαμπό με τον καιρό. Θέλω απλώς να είμαι δίπλα στην οικογένειά μου”.
Πίσω της στεκόνταν η κόρη της και η εγγονή της με το σκυλάκι τους. “Ο άντρας μου έμεινε σην Ουκρανία. Δεν μπορώ να τον εγκαταλείψω”, είπε απλά. Ούτε αυτόν ούτε τη χωώρα μου.
Και αυτό είναι που ενώνει τις γυναίκες που κατευθύνονται προς την Πλατφόρμα 5. Είτε πρόκειται να βοηθήσουν την οικογένειά τους είτε τη χώρα τους, επέλεξαν να μην τις εγκαταλείψουν.
Και υπάρχουν πολλές σαν αυτές τις γυναίκες. Με κίνητρο την επιθυμία τους να βοηθήσουν την πατρίδα τους ή να υπερασπιστούν τα σύνορά τους, αυτές οι γυναίκες αψηφούν τον κίνδυνο και τις βόμβες που σφυροκοπούν ανελέητα την Ουκρανία για 23η ημέρα. Λιγότερη σημασία έχει δοθεί, στις γυναίκες που επιστρέφουν στην Ουκρανία παρά στις εισηγήσεις για εγκατάλειψη της χώρας. Η προσπάθειά τους να προσφέρουν βοήθεια ή να πολεμήσουν επισκιάζεται, αλλά δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη.
