Αφασία. Μια τόσο 80’s λέξη που τη λέγαμε μικροί για να πούμε ότι κάποιος είναι στον κόσμο του, ότι δεν χαμπαριάζει τίποτα, ότι δεν τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι γι’ αυτόν. Αφασία. Στις 30 Μαρτίου 2022, η πρώην σύζυγος του Μπρους Γουίλις, Ντέμι Μουρ, μας ενημέρωσε ότι ο Μπρους διαγνώστηκε με αφασία, η οποία επηρεάζει τις γνωστικές του ικανότητες. Λίγες μόνο μέρες αφού έκλεισε τα 67 του χρόνια. Και κάπως έτσι, η λέξη «αφασία» με την οποία μεγαλώσαμε, έχασε την πλάκα της.
Άνοια. Δεν πρέπει να υπάρχει κανείς, που να μην έχει έστω έναν συγγενή, έναν άνθρωπο στην οικογένειά του που να μην έχει βαδίσει αυτό το μοναχικό μονοπάτι. Το βαδίζει πλέον και ο Μπρους Γουίλις. «Μετωποκροταφική άνοια», απ’ αυτήν λένε οι γιατροί ότι πάσχει πλέον. Άνοια που χτυπά μικρότερους ανθρώπους, ακόμα και κάτω των 60 ετών. Που χτυπά τα μέρη του εγκεφάλου που μας κάνουν πιο ανθρώπινους. Πόσο τραγική ειρωνεία για έναν ηθοποιό που ήταν πάντα τόσο ανθρώπινος, τόσο «δικός μας άνθρωπος»…
Ο Μπρους Γουίλις πήγε στις αρχές Μαρτίου για καφέ με δυο φίλους του, στη Σάντα Μόνικα. Ήταν η πρώτη του δημόσια εμφάνιση μετά τη διάγνωσή του με άνοια. Οι παπαράτσι έτρεξαν κοντά του σαν τα κοράκια, να τσιμπολογήσουν ένα κομμάτι από τις σάρκες του. Εκείνος, δυστυχώς, δεν είναι καλά. Φαινόταν σαστισμένος, μπερδεμένος, σαν να μην ήξερε πού είναι, του μίλαγαν οι φίλοι του κι εκείνος έδειχνε να μην καταλαβαίνει. Η μητέρα του, Μαρλίν, φοβάται ότι δεν την αναγνωρίζει καν – δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα, από το να βλέπει ο γονιός το παιδί του σε αυτή την κατάσταση.
Ο Μπρους Γουίλις δεν θυμάται πια και πολλά πράγματα, μπορεί να μην θυμάται και τίποτα. Θυμόμαστε όμως εμείς τα πάντα. Εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, να μπαίνει στη ζωή μας ως Ντέιβιντ Άντισον στη σειρά «Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια». Δεν έπαιζε το γόη, ούτε το γκόμενο, ούτε τον «μάτσο» τύπο με τα μεγάλα μούσκουλα και τα εξίσου μεγάλα όπλα. Αλλά έναν ωραίο τύπο, χαμογελαστό, με χιούμορ, κάποιον που θα θέλαμε να είναι φίλος μας και να πίνουμε μπύρες μιλώντας για γυναίκες, για μπάλα και μουσική. Τον θυμόμαστε ως Τζον Μακλέιν, στο «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει», να διαλύει τους τρομοκράτες στον Πύργο Νακατόμι με το πιο κουλ ύφος του κόσμου. Η φωνή του ακόμα ηχεί στα αυτιά μας, από το μωρό στο «Κοίτα Ποιος Μιλάει» με μπαμπά τον Τζον Τζαβόλτα και μαμά την Κίρστι Άλεϊ. Περάσαμε υπέροχα μαζί του στη δεύτερη συνέχεια του «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει» και στον «Τελευταίο Πρόσκοπο» και καταλάβαμε ότι πέρα από ωραίος τύπος και action – hero, τελικά είναι και καλός ηθοποιός, όταν τον είδαμε να κεντάει στο «Pulp Fiction» του Ταραντίνο. Αλλά και στους «12 Πίθηκους», την «Έκτη Αίσθηση», το «Sin City», τον «Άφθαρτο», το «Τσακάλι». Σκληρός, ναι. Αλλά και τρυφερός όταν έπρεπε. Και εκφραστικός. Με μάτια μελαγχολικά. Με συναίσθημα.
Διάβασε τη συνέχεια στο Intronews.gr
Best of Internet
