Στη ζωή μας υπάρχουν περίοδοι που βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας, στις ανασφάλειες μας, στα όνειρα που μας κατατρέχουν αντί να μας ανυψώνουν, στα “πρέπει” που φόβισαν τα “θέλω” μας. Ήττες μικρές, μεγάλες, καθημερινές, επαναλαμβανόμενες.
Περνούν οι μέρες και κοιμάσαι νωρίς, νιώθεις τα βασικά, θέλεις περισσότερα, αλλά δεν ξέρεις πώς ίσως ούτε και γιατί. Και βυθίζεσαι ξανά. Παίρνεις κοφτές ανάσες επιβίωσης, λίγο όνειρο και πολλή πραγματικότητα. Κοιτάς που θες να πας και μοιάζει ταξίδι μακρινό χωρίς να ξέρεις τον τρόπο, τον τόπο, τον σκοπό. Βάζεις στόχους. Τους αναιρείς.
Ψάχνεις μια αλήθεια που τεχνιέντως αποφεύγεις. Ψάχνεις κρυψώνα στους παιδικούς σου κήπους. Πονάς, πονάς, πονάς. Και συνεχίζεις να μην ξέρεις γιατί. Στα όνειρα σου κλαις, στην πραγματικότητα σου το αρνείσαι. Χρειάζεσαι φως. Το ψάχνεις γύρω σου, δίπλα σου, έξω από εσένα. Υπάρχει, μάλλον. Δεν είσαι σίγουρη. Συνεχίζεις να ψάχνεις. Περνάς μέρες δίπλα στη θάλασσα και αφήνεις το αλάτι να κάψει τις πληγές σου. Κάθεσαι με τις ώρες στον ήλιο. Φως. Αληθινό, ζεστό, πολύ.
Σου λείπει, Εκείνος, Αυτός, ο Άλλος. Σου λείπει το γνωστό, αλλά και εκείνο που δε γνώρισες ακόμη. Έχεις κενά. Και τα νιώθεις πιο άδεια από ποτέ. Πληγώνεσαι συνειδητά. Και περιμένεις να έρθει κάποιος να σε σώσει. Κι αν δεν έρθει;
Ακούς μουσική, τρως φρούτα, πίνεις μόνο ελαφρύ κρασί. Χορεύεις μετά από καιρό, με έναν ξένο. Ξεφεύγεις, φεύγεις και είναι σαν να μη συνέβη ποτέ.
Γυρνάς σε εκείνον. Ξαπλώνεις, τον σκέφτεσαι, ξυπνάς, τον σκέφτεσαι. Δεν τον αγγίζεις, δεν τον νιώθεις, δεν τον μυρίζεις, μόνο τον σκέφτεσαι.
Περνούν μέρες, ήρεμες, ηλιόλουστες, μέρες καλοκαιριού όπως θα έπρεπε να είναι. Και τίποτα δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.
Κοιτάς τον καθρέφτη, ευτυχώς σε αναγνωρίζεις.
Φτιάχνεις βαλίτσες, βιαστικά, απρόθυμα, βαριεστημένα. Δε θες να φύγεις. Αναπνέεις αλλιώς εδώ. Εδώ που όλα είναι μακριά. Εδώ που έχεις μόνο παρόν, ούτε πριν, ούτε μετά. Μόνο το σήμερα που τελειώνει.
Είναι αργά το απόγευμα. Μπαίνεις στο αμάξι. Στέκεσαι μπροστά στο λιμάνι περιμένοντας να σε γυρίσουν πίσω, με το ζόρι, όπως τότε που ήσουν παιδί και ζητούσες επίμονα 5 λεπτά ακόμα.
Περνούν από μπροστά σου άγνωστοι.
Φιλιούνται.
Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα κερδίζουν την αιωνιότητα.
Της αγάπης τους, της αλήθειας τους, της πραγματικότητας τους.
Ξυπνάς, γιατί ο Αύγουστος είναι ένα όνειρο που το ζεις με τα μάτια ανοιχτά.
Φωτογραφία: @alexgotyou
