Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: Oι σταθμοί της ζωής της, το πέρασμα του χρόνου και οι μάχες που έδωσε

Είναι μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς, έχοντας υπηρετήσει με σπάνιο ήθος και ευγένεια την υποκριτική τέχνη, η οποία τη φετινή σεζόν πρωταγωνίστησε στη σειρά “Αγάπη Παράνομη”, που βασίζεται στο ομότιτλο διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μίλησε στο περιοδικό HELLO! και στη Σόνια Μαγγίνα για την τέχνη και τη ζωή, το χρόνο που περνά και τη θέση της γυναίκας, ενώ αναφέρθηκε στις ρίζες της, τους μεγάλους σταθμούς της ζωής της, επαγγελματικούς και προσωπικούς.

Μια «Αγάπη Παράνομη», γεννημένη σε μια άλλη εποχή, στις αρχές του 1900, σηματοδοτεί την τηλεοπτική επιστροφή σας καθώς τα τελευταία δώδεκα χρόνια επί της ουσίας έχετε παίξει σε δύο τηλεοπτικές σειρές, εξαιρώντας συμμετοχές ενός επεισοδίου στη «10η Εντολή». Αλήθεια, εσείς το νιώθετε ως επιστροφή;

Για μένα, όλοι οι τομείς που σχετίζονται με τη δουλειά μου –θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση– είναι εξίσου σημαντικοί και γοητευτικοί, για τους δικούς του, ξεχωριστούς λόγους ο καθένας. Ποτέ δεν είπα «τώρα θα σταματήσω να κάνω αυτό για να πριμοδοτήσω κάτι άλλο». Όλοι ήταν αδιάσπαστοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας που έρχονταν ή χάνονταν από τη ζωή μου λόγω συγκεκριμένων αντικειμενικών συνθηκών. Δεν το νιώθω λοιπόν ως επιστροφή, αλλά ως συνέχεια σε ένα συναρπαστικό ταξίδι.

Γιατί είναι πιο αραιές οι τηλεοπτικές εμφανίσεις σας;

Ο μοναδικός γνώμονας στο ταξίδι αυτό ήταν πάντα η ποιότητα της κάθε πρότασης που μου γινόταν και το κατά πόσον αυτή διέθετε τα καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά που με ενδιέφεραν. Μίλησα πιο πριν για τις αντικειμενικές συνθήκες. Όταν, στα χρόνια της κρίσης, έπαψαν να γίνονται πραγματικά ενδιαφέρουσες –για τα δικά μου κριτήρια– σειρές, το θέατρο, που εξακολουθούσε να μου παρέχει υψηλής ποιότητας προτάσεις και στάθηκε όρθιο ως τέχνη παρά τις οικονομικές αντιξοότητες, ήταν μονόδρομος. Ποτέ δεν θα έλεγα ναι σε μια σειρά που δεν θα με κάλυπτε καλλιτεχνικά μόνο και μόνο για τα χρήματα ή για να έχω μια παρουσία στη μικρή οθόνη. Τώρα, όμως, που άρχισαν να γίνονται πολύ πιο σημαντικές δουλειές στην τηλεόραση, είπα με χαρά ναι σε μια πολύ υψηλών προδιαγραφών πρόταση. Η σειρά «Αγάπη Παράνομη» είχε ό,τι ακριβώς αποζητούσα: ένα υπέροχο σενάριο από την Ελένη Ζιώγα, βασισμένο σε ένα σπουδαίο διήγημα της ελληνικής λογοτεχνίας με πολύ δυνατή ιστορία και καταπληκτικούς χαρακτήρες, μια δυναμική παραγωγή που δεν φοβήθηκε τις τεράστιες απαιτήσεις της αναπαράστασης μιας άλλης εποχής, έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη, τον Νίκο Κουτελιδάκη, πολύ καλούς καλλιτεχνικούς συντελεστές και άξιους συναδέλφους. Επιπλέον, η πρόταση αυτή ήρθε σε μια πολύ ιδιαίτερη εποχή, κατά την οποία, λόγω της πανδημίας, δεν είχα θεατρικές υποχρεώσεις κι έτσι μπορούσα να ανταποκριθώ θετικά.

Έχετε νιώσει ποτέ το βάρος ενός ατελέσφορου έρωτα;

Λίγο-πολύ, όλοι έχουμε ζήσει τέτοιες εμπειρίες, που σίγουρα ήταν οδυνηρές. Ευτυχώς, όμως, ποτέ δεν είχα την τεράστια ατυχία να βιώσω μια τόσο δραματική ιστορία σαν αυτήν που πραγματεύεται η σειρά.

Πόσο έχει αλλάξει η τηλεόραση από την εποχή του «Κίτρινου Φακέλου» και των «Βαμμένων κόκκινων μαλλιών», σειρές στις οποίες είχατε πρωταγωνιστήσει και οι οποίες είχαν χαρακτηριστεί για την ποιότητα αλλά και για την τόλμη τους;

Τότε ζούσαμε στα χρόνια της οικονομικής αφθονίας, η ιδιωτική τηλεόραση ήταν στο ξεκίνημά της, οι δημιουργοί μπορούσαν να ονειρεύονται, υπήρχαν οι δυνατότητες να γίνονται εκπληκτικές σειρές με πολύ απαιτητικές παραγωγές και αξιόλογα σενάρια. Φυσικά, και τότε γίνονταν παράλληλα πολλές ευτελείς δουλειές. Το θέμα ήταν πόσο ψηλά έβαζες εσύ τον πήχη και πόσο αποφασισμένος ήσουν να μην κάνεις συμβιβασμούς. Εγώ είχα την τιμή να συναντηθώ με ένα σπουδαίο σκηνοθέτη και δάσκαλο, τον Κώστα Κουτσομύτη, που με έκανε συνταξιδιώτισσα στο όραμά του. Δουλεύαμε σε ένα καθεστώς αποκλειστικά καλλιτεχνικού προσανατολισμού, αλλά και με την υπέροχη διάθεση που χαρίζει μια ωραία μεγάλη παρέα. Επίσης, υπήρχε η πολυτέλεια του άπειρου χρόνου, που μπορούσες να εκμεταλλευτείς δημιουργικά. Αργότερα ήρθε η κρίση και όλα άλλαξαν. Πλέον, ωστόσο, που γίνονται ξανά προσπάθειες να βγούμε από το τέλμα, αισθάνομαι ότι επικρατεί στα πλατό –καθαρά για οικονομικούς λόγους– μια απίστευτη πίεση να γίνουν τα πράγματα γρήγορα, ότι μας κυνηγά ο χρόνος. Αυτό όμως είναι εις βάρος της ποιότητας. Εννοείται, βέβαια, πως γίνονται και σήμερα εξαιρετικές δουλειές.

Σας ελκύουν οι πιο σκοτεινοί, πιο δραματικοί ή, αν θέλετε, πιο ταλαιπωρημένοι ρόλοι;

Για μένα μεγαλύτερη σημασία έχει η σειρά αυτή καθαυτήν, το τι έχει να πει στον κόσμο και πόσο άρτιο είναι το συνολικό αποτέλεσμα. Σε μια τέτοια σειρά, θα μου άρεσε να παίξω οποιονδήποτε ρόλο, που δεν θα ήταν απαραίτητο να έχει τα χαρακτηριστικά που αναφέρατε. Θα μπορούσε να είναι μια πολύ απλή γυναίκα με μεγάλη ανθρώπινη ζεστασιά.

Θελήσατε ποτέ να εκτονώσετε την κωμική πλευρά σας στη δουλειά σας;

Ναι, πολλές φορές έχω παίξει στο θέατρο χαρακτήρες με έντονη κωμική διάθεση και το έχω απολαύσει. Η τελευταία φορά ήταν στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.

Νιώσατε ποτέ εγκλωβισμένη στην εικόνα της ωραίας γυναίκας ή της δραματικής ηθοποιού;

Όχι. Κατ’ αρχάς, ποτέ δεν θεώρησα ότι είχα την εικόνα της ωραίας γυναίκας ούτε υποδύθηκα κάποιο χαρακτήρα προβάλλοντας την όμορφη εμφάνισή του. Πάντα με απασχολούσε ο ψυχισμός της ηρωίδας μου κι αυτόν υπηρετούσα, ακόμα και χαλώντας την εξωτερική της εμφάνιση στο έπακρο όταν αυτό ήταν στοιχείο του ρόλου. Δεν ένιωσα επίσης ποτέ εγκλωβισμένη στην εικόνα της δραματικής ηθοποιού. Σχεδόν δεν καταλαβαίνω τον όρο, γιατί μπορεί να περνάς, για παράδειγμα, διαδοχικά από έργα Αισχύλου, Τσέχοφ ή Μπέρνχαρτ –δραματουργίες δηλαδή που δεν έχουν καμία σχέση η μία με την άλλη–, να ερμηνεύεις ρόλους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους ή να υπηρετείς σκηνοθετικές ματιές με εντελώς ξεχωριστά στυλ, οπότε δεν πλήττεις ποτέ, δεν επαναλαμβάνεσαι και κάθε φορά πειραματίζεσαι με νέες φόρμες, που μπορεί να ποικίλλουν από τον ψυχολογικό ρεαλισμό μέχρι τον εξπρεσιονισμό, το γκροτέσκο, την αφαίρεση και ό,τι άλλο απαιτούν το έργο και η άποψη του σκηνοθέτη.

Η εξωτερική σας εμφάνιση πού σας ωφέλησε και πού σας κόστισε προσωπικά και επαγγελματικά;

Δεν αξιολόγησα ποτέ την εμφάνισή μου σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια. Προσπαθούσα πάντα να έχω πολύ καλή φυσική κατάσταση ώστε να μπορώ να ανταποκρίνομαι στις πολύ έντονες απαιτήσεις ενός ρόλου, είτε επρόκειτο για μια δίωρη παράσταση αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο είτε για περιοδεία ή για κάποια άλλη παράσταση με ιδιαίτερη κινησιολογία.

Ποια είναι η σχέση σας με το χρόνο που περνά;

Λυπάμαι που έχουν φύγει η νιότη μου και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κι αυτό με φέρνει όλο και πιο κοντά στη φθορά και στο θάνατο, αλλά είμαι ακόμη εδώ, με πολλές ανοιχτές πιθανότητες να μάθω και να ζήσω πολλά. Εκείνο που εύχομαι είναι να έχω την υγεία μου.

Διάβασε περισσότερα στο hello.gr