«Μα τι στο καλό συμβαίνει με αυτήν την Jane Fonda;». Η απορία που εξέφραζε ο Richard Nixon, σε μια ηχογραφημένη του συνομιλία από το Σεπτέμβριο του 1971, ήταν απολύτως ειλικρινής. Πραγματικά δεν καταλάβαινε γιατί η 44χρονη τότε ηθοποιός διαμαρτυρόταν τόσο έντονα για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. «Λυπάμαι τον Henry Fonda (σ.σ.: ο πατέρας της Jane κι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ της χρυσής εποχής του Hollywood), που είναι τόσο καλός άνθρωπος. Είναι πολύ καλή στη δουλειά της. Και όμορφη. Αλλά, φίλε, βρίσκεται συχνά σε λάθος δρόμο…».
Αυτό που δεν μπορούσε να αντιληφθεί ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά και πολλοί άντρες της εποχής εκείνης (ίσως και της σημερινής, αν θέλουμε να ‘μαστε ειλικρινείς) είναι πως η Jane Fonda δεν ήταν σε τίποτα συνηθισμένη, κάθε άλλο παρά μέσος όρος. Οπλισμένη με μια απαράμιλλη θέληση να στέκεται στο πλάι των αδυνάτων, στη μεριά αυτού που θεωρούσε δίκαιο. Αλλεργική σε εκφράσεις τύπου «κάτσε στα αυγά σου».
Ο ακτιβισμός γι’ αυτήν δεν ήταν καπρίτσιο. Συνειδητά αποφάσισε να «τσαλακωθεί», να πάρει θέση. Συνειδητά κυνήγησε να μην κοιτάξει μόνο τη δουλειά της – κι είναι τόσο διαβολεμένα περήφανη γι’ αυτό. Και είναι μάλλον αυτός ο κύριος λόγος που σήμερα, στα 86 της κοντά, διατηρεί άσβηστη τη φλόγα για ζωή.
Το ατυχές καρέ στο Βιετνάμ
Πάντα μετανιώνει για την ελαφρότητα που συνόδεψε μια στιγμή της επίσκεψής της στο βόρειο Βιετνάμ, το 1972. Σε μια φώτο φαίνεται να κάθεται αμέριμνη και χαρούμενη σε ένα αντιαεροπορικό πυροβόλο των «εχθρών». Αν υπήρχαν τότε social media το ενσταντανέ θα γινόταν viral σε χρόνο dt.
«Κοίτα τη σκρ…, κάθεται και γελάει πάνω σε ένα όπλο που σκοτώνει Αμερικανούς πολίτες» βρήκαν το επιχείρημα οι επικριτές της. Μάταια αυτή προσπαθούσε να εξηγήσει πως ήταν ένα κακό καρέ που δεν μετέφερε τίποτα από την ατμόσφαιρα της στιγμής και το νόημα των περιστάσεων. Της είχε βγει το όνομα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού της κόλλησε το παρατσούκλι «Jane από το Ανόι».
Το αποδέχεται πάντως ως γεγονός και δεν το διαγράφει. Ξέρει πως δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα και ότι τα λάθη είναι που σε κάνουν να μαθαίνεις, να προχωράς. Έχει, άλλωστε, περάσει και χειρότερα. Για πολύ καιρό στη ζωή της ένιωθε πως την όριζαν ως άνθρωπο με βάση το ποιον ήταν παντρεμένη.
Οι 3 ζωές της Jane Fonda και η νέα… ζωή
Έκανε τρεις γάμους. Με τον Γάλλο σκηνοθέτη Roger Vadim (κράτησε 8 χρόνια, 1965-73), τον πολιτικό ακτιβιστή Tom Hayden (1973-1990) και τον μεγιστάνα των media Ted Turner (1991-2001). Τον καιρό που έγραψε την αυτοβιογραφία της, το 2005, κοντά στα 70 δηλαδή, ένιωσε οριστικά και αμετάκλητα πως δεν έχει ανάγκη να στηρίζεται σε κάποια αρσενική παρουσία. Σταμάτησε λοιπόν να είναι χαμαιλέοντας. Να προσπαθεί να ευχαριστήσει τους άλλους.
Στην πράξη, ήταν τότε και μόνο που κατάφερε να πετάξει οριστικά και τη σκιά του δεσποτικού πατέρα της. Οι αμφιβολίες που για καιρό τη συνόδευαν για το ποια είναι και πού πάει, κι ας μην ήταν ορατό αυτό ως κατάσταση στο κοινό, πήγαζαν από μια εσωτερική ανάγκη να κερδίσει την αποδοχή του. Από τα «δεν είσαι αρκετά καλή» μέχρι τα «είσαι χοντρή» (!) που της έλεγε στην εφηβεία της και την έκανε να υποφέρει από κρίσεις βουλιμίας ή ανορεξίας. Ποιος είπε πως οι μεγάλοι ηθοποιοί είναι και μεγάλοι σε όλα τους;
Ακόμα και μετά το θάνατό του, δεν μπορούσε 100% να του ξεφύγει. Αυτά θα μας τα εξηγούσε καλύτερα ένας ψυχολόγος, σίγουρα πάντως συμβαίνουν. Και είναι η σύνοψη του γιατί την ένοιαζε περισσότερο πως θα γίνει συμπαθής παρά να είναι αυθεντική, στον εαυτό της κυρίως.
Και να ‘ταν αυτό το μόνο τεράστιο ψυχικό τραύμα που κουβαλάει… Ήταν 13 ετών όταν η μητέρα της αυτοκτόνησε ενώ νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική. Κάτι τέτοιο σε σημαδεύει για πάντα – αναπόδραστα και μαρτυρικά. Προς τιμήν της και άξια θαυμασμού, η Jane Fonda κατάφερε να βρει τη δύναμη να μην το αφήσει να την παρασύρει προς τα κάτω. Με την πολύτιμη βοήθεια του ολίγον τι «τρελιάρη» αδελφού της, Peter Fonda. Επίσης διάσημου ηθοποιού, βεβαίως βεβαίως.
Στην πρώτη γραμμή 50 χρόνια, από διάφορους ρόλους
Έγινε έτσι μια δυναμική γυναίκα που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή για περισσότερα από 50 χρόνια. Σε διάφορους τομείς. Με διάφορους τρόπους. Ξεκίνησε ως μοντέλο, ενώ έκανε ντεμπούτο στην υποκριτική στα 17 της, δίπλα στον πατέρα της, στο θέατρο. Στο σινεμά εμφανίστηκε πρώτη φορά στην κομεντί «Οι Γυναίκες Τρελαίνονται για τους Ψηλούς». Η πρώτη πραγματικά μεγάλη της επιτυχία ήταν το γουέστερν «Η Λησταρχίνα», δίπλα στον Lee Marvin (Όσκαρ A’ Ανδρικού Ρόλου).
Στα χρόνια που ήταν ζευγάρι με τον Vadim, θα γυρίσει την καλτ ταινία φαντασίας «Μπαρμπαρέλα» με την οποία καθιερώθηκε ως σύμβολο του σεξ. Δεν θα τον συγχωρούσε ποτέ που ενώ της είπε πως θα έκοβε μια σκηνή που ήταν γυμνή, δεν το έκανε ποτέ. Θα ακολουθήσουν αλλεπάλληλες επιτυχίες. Με Marlon Brando, Robert Redford δίπλα της – για κανέναν εκ των 2 πάντως δεν λέει καλά λόγια σήμερα.
Και το 1971 θα έρθει το πρώτο από τα δύο συνολικά της Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Για την ερμηνεία της στο «Η Εξαφάνιση», το 1978 το πήρε για το εξαιρετικό «Ο Γυρισμός». Ήταν τέτοια η λάμψη της που στεκόταν όρθια και δυνατή κόντρα στο φουλ συντηρητικό κόσμο τότε Hollywood. Δεν άρεσε σε πάρα πολλούς η πολιτική της δράση, το ότι δεν έπαιζε απλώς τη «χαζογκόμενα».
Κάπου εκεί πάντως, άρχισε η ίδια τις περίεργες επιλογές. Στην ουσία έβαλε στον πάγο την υποκριτική. Και έγινε σούπερ πετυχημένη… πωλήτρια. Προκάλεσε επανάσταση στην αγορά όταν έβγαλε βιντεοκασέτες γυμναστικής στα 80s, έκανε μόδα το αερόμπικ.
Ο γάμος της με τον Turner θα τσαλακώσει το προφίλ ως «προστάτιδα των αδυνάτων» – δύσκολο να το «πουλήσει» όταν ήταν δίπλα σε έναν τόσο ισχυρό επιχειρηματία. Επέστρεψε στο σινεμά, αλλά για ταινίες ανάξιες λόγου, ενώ περισσότερο απασχολούσε τις στήλες των κουτσομπολιών για τις πλαστικές της χειρουργικές επεμβάσεις.
Όταν χώρισε, το 2001, κατάλαβε πως κάπου το είχε πάρει λάθος, πως έπαιζε ένα ρόλο στην πραγματική της ζωή και καθόλου δεν της άρεσε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. «Ζούμε περισσότερο σε σχέση με τους πατεράδες και τους παππούδες μας, δεν είναι κακό λοιπόν να ανθίζουμε σε πιο μεγάλη ηλικία», θα πει.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Intronews.gr
Διαβάστε επίσης:
19 φορές που η Maya Angelou τα είπε όλα
Best of Internet
