Ένα όνειρο δεν χρειάζεται να είναι μεγάλο και τρανό- ή πιο σωστά, δεν έχουμε μέτρο για τα όνειρα. Ο καθένας έχει τα δικά του. Το αξιοσημείωτο με τους ανθρώπους είναι πως παλεύουν γι’ αυτά και αγωνίζονται. Είναι κάτι που έχουμε κοινό οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης: ονειρευόμαστε…
Έτσι, ξυπνάς το πρωί έχοντας το όνειρό σου φρέσκο και πας να το διεκδικήσεις. Παίρνεις το ποδήλατό σου, πας στο μαγαζί να κάνεις τα ψώνια σου, βγάζεις βόλτα τον σκύλο σου. Το όνειρο το χτίζεις σιγά σιγά, παίρνει χρόνο μέχρι να καταφέρεις να το πραγματώσεις.
Η Irina είναι αυτοδίδακτη αισθητικός. Την αγαπά αυτή την απασχόληση και την κάνει με μεράκι. Προσπαθεί να μάθει και τον καινούργιο κόσμο των social media για να προωθήσει τη δουλειά της. Δεν είναι εύκολο να μαθαίνεις την τέχνη σου μόνος σου, θέλει αντοχή και αγάπη. Μπορεί κάποια στιγμή να άνοιγε ένα δικό της μαγαζί, νυχάδικο ή κέντρο αισθητικής για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, από μαλλιά μέχρι σχηματισμό φρυδιών! Ίσως ακούγονταν οι κυρίες να γελούν και να κουτσομπολεύουν, να συζητούν για τα καθέκαστα της καθημερινότητάς τους. Τα όνειρα είναι αυτά που μας δίνουν δύναμη για την επόμενη ημέρα. Και την επόμενη…
Με αυτό το όνειρο ξύπνησε το πρωί η γενναία Irina για να πάει στη δουλειά της πιθανά, για μια βόλτα, να αγοράσει πράγματα της τελευταίας στιγμής – Αυτός ο Απρίλης ξημέρωσε σκοτεινός. Μόνο οι δειλοί σκοτώνουν τα όνειρα όπως έγινε και εκείνη τη μέρα. Ρώσοι στρατιώτες πυροβολούσαν πισώπλατα αμάχους. Ακόμα και ο σκληρός πόλεμος έχει μια «τιμή». Είναι ντροπή να σκοτώσεις άμαχο πολίτη. Ντροπή.
Εικόνες φρίκης που τις δημιούργησαν βάρβαροι. Τουλάχιστον 410 πτώματα. Άλλοι πάνω στο ποδήλατό τους. Άλλοι έξω από τα κατώφλια των σπιτιών τους. Άνθρωποι με τα σκυλιά τους, γυναίκες με ψώνια. Γέροι βρέθηκαν νεκροί με χτυπήματα στην πλάτη. 410 όνειρα στον βωμό μιας άρρωστης θηριωδίας.
Η Irina άφησε πίσω της μια κόρη. Ήταν χαρούμενη που επιτέλους είχε δικά της καλλυντικά, που έκανε μαθήματα. Με τα χέρια της έκανε τον κόσμο χαρούμενο. Να αισθάνεται καλύτερα με τον εαυτό του. Η φρίκη του πολέμου αποτυπώνεται στο σκονισμένο άψυχο χέρι της. Δεν μπορείς να πεις ή να γράψεις κάτι. Μόνο μια υπόσχεση για το μέλλον. Αυτά τα χαμένα όνειρα που αφέθηκαν ξεψυχισμένα στους δρόμους, χτυπημένα ύπουλα, θα ξαναγεννηθούν. Άνθρωποι γενναίοι με όνειρα θα χτίσουν τον κόσμο τους εξ’ αρχής.
Αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσουμε αυτά που έγιναν. Γιατί μπορεί οι δειλοί να σκοτώνουν πισώπλατα τα όνειρά μας, αλλά οι γενναίοι θα τα δημιουργήσουμε ξανά.
