Χωρίς λόγια αγάπη: Ένα κείμενο για τη γιορτή του πατέρα

Γράφει η Σοφία Α. Σιμιτζή

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια αγάπη χωρίς όνομα… μια αγάπη, που άπλωνε το χέρι της αθόρυβα – ίσως να το είχε και μονίμως απλωμένο για την περίπτωση, που χρειαστεί.

Το χέρι αυτό ίσως να κουράστηκε, να μούδιασε από τον πόνο, αλλά ποτέ όμως δεν διαμαρτυρήθηκε. Υπάρχουν λοιπόν και αυτοί οι άνθρωποι – προς τιμήν του είδους- που θεωρούν δεδομένο πως η συνύπαρξη τους είναι συνυφασμένη με την προσφορά, την αγάπη την φροντίδα. Είναι εκείνοι, που το φωνάζουν και εκείνοι, που το κάνουν σχεδόν κρυφά και με ταπεινότητα.

Μια φορά και ένα καιρό ήταν και είναι ο πατέρας μου… ένας σιωπηλός άρχοντας μικρών διαστάσεων, αλλά ουσιαστικός μέχρι τέλους. Βροντερή φωνή, μελωδική ψυχή, πιστός στους κανόνες, στην ηθική, στην παιδικότητα, στην περηφάνεια… αχ αυτή η περηφάνεια, καίει σωθικά, καταπίνει πόνο, σκληραίνει τα πιο γλυκά χαρακτηριστικά. Εγώ όμως ποτέ μα ποτέ δεν τον είδα σκληρό…διατηρώντας τη ματιά της κόρης πάντα τον έβρισκα γλυκό και ευαίσθητο. Πάντα έβλεπα μέσα σε αυτόν.

Εκείνος μου δίδαξε πως η ουσία δεν φαίνεται, την ουσία πρέπει να παλέψεις για να την ανακαλύψεις και πως αυτή η διαδρομή είναι το πιο χρήσιμο ταξίδι στη ζωή. Πάντα υπάρχει κάτι σπουδαίο σε κάθε άνθρωπο, μια μοναδική ταυτότητα. Όλοι είναι ίσοι, μα κανένας ίδιος. Κάθισα δίπλα του και έμαθα μέσα σε 1 χρόνο οσα δεν ήξερα σε όλη μου τη ζωή…μου τα υπονόησε δεν μου τα είπε καν. Μου είπε πόσο με αγαπάει χωρίς καν να ειπωθεί η λέξη «σε αγαπώ».

Καμία λέξη δεν μετράει, μόνο οι πράξεις. Δυσκολευόταν τόσο να απευθύνει τη λέξη αγαπώ απευθείας, που απλά μου είπε πως είμαι δώρο Θεού. Μπαμπά ξέρω πόσο με αγαπάς, αλλά ξέρω πως γνωρίζεις πόσο βαθιά σ αγαπώ και εγώ. Η κλωστή που μας ενώνει, το χέρι, που μου κρατούσες για να κοιμηθώ, τα σβουριχτά φιλιά μου, που σε ξάφνιαζαν κάθε φορά που σε συναντούσα δεν θα χάσουν ποτέ το χρώμα τους στο πέρασμα των χρόνων. Η σύνδεση είναι η πιο δυνατή λέξη, που μου δίδαξες και σε αυτή θα μείνω πιστή πάση θυσία.

Σε ευχαριστώ πατέρα.

Διαβάστε επίσης:

Για τη μαμά μου, που μου χάριζε πάντα βαθιές ανάσες, τις στιγμές που πνιγόμουν