Η γενιά που έζησε τα χρόνια της Mεταπολίτευσης, τα χρόνια των “παχιών αγελάδων”, μεγάλωσε την επόμενη γενιά με την ψευδαίσθηση πως τα πράγματα θα είναι για πάντα έτσι, ότι θα υπάρχει πάντα άνεση και αφθονία, ότι κάθε μικρομεσαία οικογένεια θα έχει από τρία αυτοκίνητα (ένα για τον καθένα), ότι όλοι πρέπει να έχουν έστω ένα εξοχικό κάπου…
Τα δέκα χρόνια της κρίσης μας προσγείωσαν όλους σε μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα. Τα λεφτά δεν υπήρχαν σε αφθονία και η ελληνική κοινωνία έκανε ολόκληρη ένα αποφασιστικό reboot.
Τα 18 μου ήρθαν πριν ένα χρόνο, περίπου στα 27 μου…
Τρία χρόνια χωρίς δουλειά ήταν αρκετά για να τσακίσουν εκτός από την ψυχολογία μου και την ενηλικίωσή μου. Για να θεωρηθείς ενήλικας πρέπει να είσαι σε θέση να συντηρείς τον εαυτό σου. Από την αγωνία μου να βρω δουλειά, έκανα το εξής λάθος: δεν έκανα focus στο τι είναι αυτό που πραγματικά θα μου άρεσε να κάνω.
Οι άγραφοι κανόνες της ενηλικίωσης
Υπάρχουν κάποιοι «άγραφοι κανόνες», εντυπωμένοι μέσα στα κεφάλια μας που μας υπαγορεύουν να τα έχουμε όλα λυμένα στη ζωή μας από νωρίς. Σου λέει: «σου παρέχονται όλες οι πληροφορίες που χρειάζεσαι, οπότε υποχρεούσαι να ξέρεις τι σου γίνεται».
Στα 18 πρέπει να ξέρεις τι θα σπουδάσεις, στα 24-25 δουλειά και κοντά στα 30, γάμος! Αυτό είναι πάνω κάτω το πρόγραμμα. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω πως ο καθένας λειτουργεί με το δικό του «πρόγραμμα», με τους δικούς του ρυθμούς!
Εγώ κατάφερα να βρω τι πραγματικά αυτό που μου αρέσει στα 27. Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει «το κόμπλεξ» ότι ξεκίνησα μεγάλη. Όσο μεγάλωνα, σχεδόν τα πάντα γύρω μου είχαν όριο ηλικίας και κανείς δεν μου έλεγε ότι αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εικονικό και όχι πραγματικότητα. Ακόμα παλεύω μέσα μου με τα νούμερα, τα νούμερα που προγραμματίζουν το πώς πρέπει να διαχειριστούμε τις ζωές μας.
Το ταξίδι στην ενηλικίωση έχει πολλές δυσκολίες και πολύ «δράμα» μέχρι να καταφέρεις να χτίσεις τον χαρακτήρα σου.
Στον καθένα μας είναι μια διαφορετική διαδικασία αλλά έρχεται αργά ή γρήγορα για όλους μας. Το βάρος που έχει πέσει στη γενιά μου είναι μεγάλο καθώς μέσα σ’ ένα μικρό χρονικό διάστημα κληθήκαμε από τη μία να συνηθίσουμε μια καινούργια πραγματικότητα κι από την άλλη να περάσουμε επώδυνα από τις προσωπικές διεργασίες που βιώνει ο καθένας για την ανεξαρτητοποίησή του.
Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Είναι ΟΚ να μην ξέρεις τι σου γίνεται στα 18! Είναι ΟΚ να θες να περιμένεις ένα χρόνο πριν επιλέξεις τί θες να σπουδάσεις! Είναι επίσης ΟΚ να μην θες να σπουδάσεις, αλλά να ασχοληθείς με κάτι άλλο που σε γεμίζει! Είναι ΟΚ να μην θες να έχεις σεξουαλικές επαφές και μετά τα 18 αν δεν είσαι έτοιμος/η γι’ αυτό και το αντίθετο, δηλαδή να κάνεις σεξ πριν τα 18! Είναι ΟΚ να κάνεις λάθος επιλογές σε συντρόφους γιατί έτσι θα ανακαλύψεις τον εαυτό σου και τί σου ταιριάζει. Είναι ΟΚ να κάνεις λάθη στις διαπροσωπικές σου σχέσεις! Είναι ΟΚ να φοβάσαι! Είναι ΟΚ να μην τα έχεις όλα λύσει στα 18 σου!