Γράφει ο 40 Karats
Όταν το σεξ και το γυναικείο βίωμα πρωτοστατούν τα λόγια κάνουν πίσω. Το ίδιο και οι λοιπές αναφορές σε ιδεολογικά και κοινωνικά κινήματα. Γιατί σήμερα θα μιλήσουμε για τρεις γυναίκες που δεν είχαν καμία άλλη πρόθεση πέρα από το να εκφράσουν τη ζωή και να εκφραστούν μέσω αυτής.
Case study 1: Tracey Emin
Προφυλακτικά, σκισμένα τσιγάρα, ξεχασμένα υγρά, αναμνήσεις και πόνος πολύς, εκτέθηκαν σ’ έναν σχεδόν κενό χώρο στο Turner’s Museum το 1998, τη χρονιά που η Tracey Emin ξέρασε την αλήθεια της στο κρεβάτι που μέχρι πρότινος φιλοξενούσε την κατάθλιψή της.
Η ίδια παραδέχεται με θλίψη πως το 1993 δεν ήταν πραγματικά της μόδας να είσαι ειλικρινής. Ούτε και σήμερα ξέρω αν είναι. Το μόνο που ξέρω είναι πως από το 1993 μέχρι και σήμερα η Emin δεν ντράπηκε ποτέ την έκθεση – μια έκθεση που της επιβλήθηκε προτού η ίδια προλάβει καν να την σκεφτεί ως επιλογή. Μέσα στην πανδημία η καλλιτέχνης διεγνώσθη με επιθετικό καρκίνο της ουροδόχου κύστης και κάθε στάδιο της νοσηλείας και της αποθεραπείας της, υπήρξε ένα ακόμη καλλιτεχνικό αποτύπωμα της ιδίας μέσω των stories της στο instagram.
Σήμερα που η Αμερική, αφήνοντας στην άκρη την χρόνια παραγνώριση του έργου της, την αναγάγει σε μία από τις σπουδαιότερες σύγχρονες καλλιτέχνιδες, η Emin παραμένει στο παραθαλάσσιο Margate
το οποίο από το 2022 έχει μετατραπεί, χάρη στη συνδρομή της, σε μια κοιτίδα καλλιτεχνών που στεγάζει την ειλικρίνεια και υποδέχεται φιλόξενα τις ανάγκες όσων διαμένουν εκεί.
Case study 2: Nan Goldin
Η ειλικρίνεια δεν είναι βέβαιο ότι τελειώνει πάντοτε καλά – τάδε έφη Nan Goldin για την τελευταία της (μάλλον) αναδρομική έκθεση. Για όσους δεν προλάβατε το ντοκιμαντέρ για το έργο της – καλλιτεχνικό όσο και ακτιβιστικό – και την πολυτάραχη ζωή της, μια ζωή γεμάτη «Ομορφιά και αιματοχυσία», η Goldin αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες Αμερικανίδες φωτογράφους έχοντας καταφέρει να μετατρέψει σε τέχνη τη ζωή της. AIDS, ναρκωτικά, βία, αλκοόλ και άπλετο σεξ έδωσαν τη θέση τους σε μία τρομερή μάχη κατά της οικογένειας Σάκλερ που κρίθηκε υπεύθυνη για την κρίση των οπιοειδών στην Αμερική – μιας κρίσης θύμα της οποίας υπήρξε κι η ίδια.
Σπάζοντας τα δεσμά της κλασικής αφήγησης και των πατριαρχικών νορμών η Goldin βίωσε έναν βίο αβίωτο, μα πάνω απ’ όλα ειλικρινή.
Case study 3: Sarah Kane
Ταραχώδης μα πάνω απ’ όλα τρομερά ειλικρινής υπήρξε κι η ζωή της Sarah Kane. Μια ζωή με λαχτάρες, ψυχώσεις και μπόλικη δίψα που έληξε στις 20 Φεβρουαρίου του 1999 όταν και επιβλήθηκε, για πρώτη και τελευταία φορά, η ίδια στον εαυτό της. Η Kane, που παραμένει μία από τις εξέχουσες σύγχρονες θεατρικές πένες, πρωτοστάτης και επιτομή του In-Yer-Face Theatre, κατάφερε να ανακαλύψει την εγγενή ποιητικότητα της βωμολοχίας. Φλερτάροντας διαρκώς με το μέτρο και τον λυρισμό, εξερεύνησε μέσω μια γλώσσας δικής της και πολύ προσωπικής της τον πόνο, τον θάνατο και όλα τα ενδιάμεσα στάδιά τους. Από τον Νοέμβριο κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία μια άκρως προσεγμένη μελέτη του έργου της υπό το πρίσμα της κουίρ θεωρίας, σε επιμέλεια της Ασπασίας Λυκουργιώτη με τον τίτλο “Ζητήματα γραφής και φύλου στο έργο της Σάρα Κέιν”.
Ορμώμενες όλες τους από τον πόνο που γεννά ο έρωτας, δεν δίστασαν ούτε λεπτό να εκφράσουν το γυναικείο βίωμα ούσες εντόνως φεμινιστικές χωρίς όμως η επιδίωξή τους να είναι σε πρώτη φάση αυτή.
Σκοπός και σημαία τους υπήρξε πάντοτε η ειλικρινής αποτύπωση μέχρι και των πιο μύχιων στιγμών της ύπαρξής τους. Κι αυτό το κατάφεραν, αλλά ακόμη κι αν δεν το κατάφερναν, θα έπρεπε να τις επαινούμε μόνο και μόνο επειδή προσπάθησαν.
Διαβάστε επίσης:
Πριγκίπισσα Άννα: Η αποτυχημένη απαγωγή της – Ο τρόπος που αντέδρασε
