Βραδινή βόλτα στην Αθήνα με το αμάξι. Ομόνοια, Πλατεία Βάθης, Πατησίων, Συγγρού. Μπορεί να τις έχεις δει να φορούν κοντά προκλητικά ρούχα, δερμάτινα, διχτυωτά, να τις προσπερνάς ή να τις κοροϊδεύεις. Πόσοι δεν έχουν πάει στα φοιτητικά τους χρόνια «τραβελότσαρκα» για να γελάσουν με τις πόρνες. Σήμερα, 5 Οκτωβρίου, είναι η διεθνής ημέρα πορνείας και αυτές είναι οι ιστορίες τριών γυναικών.
Η πορνεία στην Ελλάδα είναι νόμιμη για ηλικία μεγαλύτερη των 18 ετών. Εκτιμάται ότι περίπου 1.000 γυναίκες απασχολούνται νόμιμα ως πόρνες και περίπου 20.000 γυναίκες, οι περισσότερες αλλοδαπές, εκπορνεύονται παράνομα.
Κάποιος μπορεί να εργαστεί νόμιμα μόνο σε οίκους ανοχής, ενώ η πορνεία απαγορεύεται στους δρόμους, στα ξενοδοχεία κλπ. Οι γυναίκες που τελικά εργάζονται νόμιμα ως ιερόδουλες είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτές που εξαναγκάζονται να το κάνουν. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να συναντήσεις Ελληνίδα ιερόδουλη, λένε τα κορίτσια με τα οποία μίλησα. Οι περισσότερες καταφθάνουν μέσα σε φορτηγά ή σε βάρκες παράνομα στη χώρα μας από κυκλώματα σωματεμπορίας. Στην πλειονότητά τους προέρχονται από την Ανατολική και Νότια Ευρώπη, τη Νότια Ασία, τη Νιγηρία και την Κίνα και εξωθούνται σε σωματεμπορία σε μη εξουσιοδοτημένους οίκους ανοχής, στο δρόμο, σε στριπ κλαμπ, σε σαλόνια μασάζ και ξενοδοχεία.
Μια βόλτα σε γνωστά στέκια σε φέρνει σ’ επαφή με δραματικές ανθρώπινες ιστορίες. Ιστορίες πόνου που σου διηγούνται μιαν άλλη πραγματικότητα από εκείνη των ποτών και της καλοπέρασης. Ιστορίες που μας δείχνουν την άλλη όψη του καθρέφτη. Δυο κοπέλες από τη Ρουμανία και μία από τη Νιγηρία δέχτηκαν να μοιραστούν τις ιστορίες τους. Καμία από τις τρεις δεν εργάζεται νόμιμα.
Ντενίσα: «Για να φάω πρωινό»
Ξημερώματα σε μια συνοικία της Κυψέλης, η δεκαεξάχρονη τότε Ντενίσα έκοβε βόλτες στο δρόμο. «Είχα κάτσει σε μια στάση λεωφορείου και χάζευα. Είχα νευριάσει γιατί αυτός που έβγαινε τότε με τη μάνα μου μ’ είχε πετάξει έξω από το σπίτι γιατί «είχαν δουλειές». Ήξερα ότι έφερνε άλλους που «πήγαιναν» με τη μάνα μου κι εκείνος έπαιρνε τα λεφτά. Είχα να φάω σχεδόν 2 μέρες. Γύρισα σπίτι κατά τις 10 και θυμάμαι να πεινάω. Ο Μ….. καθόταν με έναν άλλο στο τραπέζι της κουζίνας. Ο άλλος με κοίταζε. Μετά από λίγο ήρθε ο πατριός μου και με ρώτησε αν θέλω να φάω πρωινό και να βγάλω χαρτζιλίκι. Είπα ναι. Το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι ο άγνωστος άντρας μπήκε στο δωμάτιό μου και με βίασε. Από τότε έχουν περάσει 13-15 χρόνια … κάτι τέτοιο».
Με τα ναρκωτικά ήρθε σε επαφή στα 17 – ηρωίνη κυρίως – και «αν ήταν κάποιος πελάτης που γούσταρε, σνίφαρα κόκα». Τη ρώτησα πού βρίσκεται ο πατριός της, μου απάντησε στη φυλακή. Η μητέρα της ήταν νεκρή από υπερβολική δόση. Εκείνη πλέον είχε καινούργιο νταβατζή «που προσέχει τα κορίτσια του». Η κουβέντα που επαναλάμβανε είναι «μας ταΐζει κι είναι οκ με τα λεφτά, μας κρατάει καθαρές».
Νίνα: «Το φορτηγό»
Η Νίνα ήταν από τις επίλεκτες που θα έρχονταν στην Ελλάδα παράνομα να δουλέψουν σε μαγαζί εστίασης. Δεν είχε χρήματα ή τη γνώση να έρθει νόμιμα κι έτσι όταν άκουσε για εκείνο το φορτηγό που θα έπαιρνε κοπέλες να τις φέρει εδώ, έδωσε τις οικονομίες της για τη σίγουρη δουλειά που την περίμενε. «Όταν άνοιξε η πόρτα του φορτηγού υπήρχαν κάποιοι άντρες που μας περίμεναν. Εμένα με διάλεξε ένας ψηλός με κόκκινη μπλούζα που μιλούσε ρουμάνικα. Με πήγαν σε κάτι δωμάτια (studio) και ξεκίνησα δουλειά το ίδιο βράδυ. Επειδή έκλαιγα, μου έδωσαν ναρκωτικά για να ηρεμήσω και με έδερναν κάθε μέρα. Μετά από λίγο είναι οκ, σταματάς και το συνηθίζεις… Είναι καλύτερο να δουλεύεις σε στούντιο παρά στον δρόμο! Αν σε πειράξει κάποιος, έρχεται ο υπεύθυνος από κάτω και τον πετάει έξω. Πιο μεγάλη ασφάλεια από το δρόμο». Η Νίνα λέει ότι θα προτιμούσε να γυρίσει στη Ρουμανία. Όμως, χάνει συνήθως το φορτηγό που θα τη γυρίσει πίσω…
Ζαρία: «Το παιδί πεινούσε»
Η Ζαρία γεννήθηκε εδώ. Και το παιδί της γεννήθηκε εδώ, όταν εκείνη ήταν μόλις 16 χρονών. Ψηλά πόδια, μελαμψή και «εξωτική» ότι πρέπει για exotic dancing όπως της πρότεινε ο ιδιοκτήτης ενός strip club. Φυσικά όταν έχεις παιδί στα 16 σου και σου λένε έλα να δουλέψεις σερβιτόρα δεν το σκέφτεσαι και πολύ- ίσως δεν πάει και το μυαλό σου. Φυσικά δεν άργησε να κάνει privé χορούς. «Ήταν καλύτερα τα λεφτά κι έπρεπε κάτι να κάνω με το παιδί. Η μάνα μου δεν είχε λεφτά και καθάριζε σπίτια. Τα λεφτά που έπαιρνα ήταν καλά και για το νοίκι και για το παιδί. Δεν είναι μαγαζί με strip show μόνο. Αν ο πελάτης πληρώσει παραπάνω παίρνει σεξ. Μετά από κάποια στιγμή, δε σε νοιάζει. Είναι σα να πηγαίνεις στο γραφείο. Κι αν είσαι καλή, δεν μπλέκεις και παίρνεις και παραπάνω πελάτες». Σε ερώτησή μου αν θα ήθελε να σταματήσει, μου είπε εντελώς σίγουρη: «Αυτό δε γίνεται. Κάποια στιγμή θα με διώξουν γιατί για χορό κρατάνε τις νέες».
Ιστορίες παράλληλες και κοινές. Ιστορίες που μας θυμίζουν τους διαφορετικούς κόσμους που ζούμε. Το πιο αρχαίο επάγγελμα που έλαχε σε γυναίκες που δεν το θέλησαν ποτέ κι ίσως δεν καταφέρουν πια να ξεφύγουν από αυτό. Η πραγματική πορνεία δεν συμβαίνει μόνο στα ακριβά ξενοδοχεία, με ακριβά ρούχα και σαμπάνιες. Συμβαίνει στα στενά δρομάκια με γυναίκες που ίσα ίσα καταλαβαίνουν τι τους γίνεται από την ηρωίνη, γυναίκες που δεν έχουν άλλη επιλογή. Την επόμενη φορά που θα κάνεις την «βόλτα» σου στην Αθήνα, κοίταξέ τες κι ίσως καταλάβεις…
