Η Άννα Λουϊζίδη που έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο με τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στη σειρά «Ψυχοκόρες» απολαμβάνοντας μόνο θετικές κριτικές για την ερμηνεία της, είναι ένα κορίτσι που αποπνέει γλυκύτητα, ευγένεια, αλλά και αποφασιστικότητα να διεκδικήσει τα όνειρα της.
Η νεαρή ηθοποιός με καταγωγή από τη Ρόδο γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2022. Ωστόσο, οι σπουδές της δεν περιορίστηκαν εκεί αφού παράλληλα είναι πτυχιούχος του τμήματος Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Η επαγγελματική της ενασχόληση με την τέχνη ξεκίνησε από πολύ νωρίς αφού πριν ακόμα αποφοιτήσει από την Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, εργαζόταν για 4 χρόνια στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου «Νύχτες πρεμιέρας» και στην Τεχνόπολη του δήμου Αθηνών. Επιπλέον, έχει συντονίσει θεατρικό παιχνίδι σε δομές ανήλικων προσφύγων.
Η πρώτη της γνωριμία με την κάμερα ήταν το 2008 σε ηλικία μόλις 12 ετών στην ταινία «Πρώτη φορά νονός» της Όλγας Μαλέα. Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στη σειρά «Ψυχοκόρες» του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στον ρόλο της Φρόσως και είμαστε σίγουροι ότι το μέλλον της καλλιτεχνικά θα είναι εξίσου επιτυχημένο.
– Αμέσως μετά την ολοκλήρωση των θεατρικών σπουδών σου βρέθηκες στην τηλεόραση σε μια πολύ αξιόλογη και επιτυχημένη δουλειά. Πώς ήταν για εσένα αυτή η μετάβαση; Ένιωσες στην καθημερινότητα σου αλλαγές από τη δημοσιότητα;
Προσπαθώ να βλέπω τη μετάβαση στον επαγγελματικό χώρο ως μια συνέχεια των θεατρικών μου σπουδών. Μέσα από τις «Ψυχοκόρες» εξασκούμαι στην υποκριτική, στην κάμερα και στη δημιουργία ενός χαρακτήρα που αλλάζει μέσα από την ιστορία, με τη μόνη διαφορά ότι τα βήματα αυτής μου της εκπαίδευσής μπορεί να τα δει όποιος επιθυμεί και όχι μόνο οι συμμαθητές μου στη σχολή. Έτσι, η αναγνωρισιμότητα ήταν κάτι που δεν είχα βάλει στην εξίσωση μου και προσπαθώ να μην επηρεάζει όσο γίνεται την καθημερινότητά μου και στον τρόπο που τη διαχειρίζομαι.
– Υπάρχουν συνάδελφοι σου που προτιμούν το θέατρο ή τον κινηματογράφο, αποφεύγοντας σκόπιμα την τηλεόραση. Εσύ που αισθάνεσαι πιο οικεία; Αν επέλεγες ένα από τα τρία αυτά μέσα ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Κάθε μέσο αποκτά ή χάνει την αξία του ανάλογα τους συνεργάτες που το απαρτίζουν. Συνεπώς, αισθάνομαι πιο οικεία και επιλέγω όποιο έχει τους συνεργάτες και τις συνθήκες που μου επιτρέπεται να είμαι δημιουργική και ασφαλής. Αυτός ήταν και ο λόγος που επέλεξα να συμμετέχω στις «Ψυχοκόρες» χωρίς δεύτερη σκέψη.
– Την περίοδο που εσύ ακόμα σπούδαζες ήρθε στην επιφάνεια το κίνημα Me Too το οποίο συνοδεύτηκε από πλήθος καταγγελιών και αποκαλύψεων για βίαιες συμπεριφορές στον χώρο σου. Αυτό ήταν κάτι που σε έκανε να ξανασκεφτείς αν θες να ασχοληθείς με την ηθοποιία;
Από μικρή ακούω ότι ο χώρος αυτός όσο μαγικός είναι άλλο τόσο είναι και σκληρός. Αυτό ωστόσο δεν με αποθάρρυνε από το να διαλέξω αυτό το επάγγελμα ίσως γιατί η αγάπη μου (και η ανάγκη μου) για αυτό ήταν μεγαλύτερη από τον φόβο μου. Άλλωστε αν ένα επαγγελματικό περιβάλλον είναι αφιλόξενο η λύση δεν είναι να το απορρίψουμε αλλά να παλέψουμε να το βελτιώσουμε από όποια θέση μας δοθεί μέσα σε αυτό.
-Θέλω να πούμε λίγο για τον ρόλο σου στη σειρά. Ενσάρκωσες έναν δύσκολο χαρακτήρα αφού υποδύθηκες μια κοπέλα η οποία βιάστηκε. Μίλησε μου για αυτή την εμπειρία του να πρέπει να «βιώσεις» με έναν τρόπο κάτι τόσο σκληρό.
Ασφαλώς το να μπαίνεις στα παπούτσια ενός τέτοιου ρόλου δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να συγκριθεί με το πραγματικό βίωμα. Είμαι ευγνώμων που ο παρτενέρ μου σε αυτή τη σκηνή ήταν ο Χρήστος Μαλάκης ο χειρισμός του οποίου ήταν υποδειγματικός ως προς την προστασία, τον επαγγελματισμό και τη φροντίδα με την οποία προσέγγισε τη σκηνική προσομοίωση του συμβάντος. Παράλληλα βρισκόμουν ανάμεσα σε έναν σκηνοθέτη και ένα συνεργείο που είχα την αίσθηση ότι κύριο μέλημα τους ήταν δημιουργία ενός προστατευμένου και ασφαλούς περιβάλλοντος.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια θορυβήθηκα από το γεγονός ότι η ακινησία, που επέβαλε πολύ έξυπνα το σενάριο και η σκηνοθεσία, ήταν και η δική μου προσωπική τάση. Κατάλαβα μέσα από αυτή τη σκηνή ότι το να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και να πεις έστω ένα «μη» (κάτι που η Φρόσω αδυνατεί να κάνει) είναι πραγματικά πιο δύσκολο από ότι μπορούμε να φανταστούμε. Είναι μια παρά φύσιν πράξη την οποία το σώμα δεν είναι εκπαιδευμένο να διαχειριστεί. Φοβήθηκα και οργίστηκα στη σκέψη ότι αυτό που απεικονίζεται πλασματικά σε ένα προστατευμένο επαγγελματικό χώρο, έχει συμβεί σε πολλές κοπέλες και αγόρια και δυστυχώς συμβαίνει ακόμα.
– Θεωρείς ότι μέσα από τους ρόλους σου αποκτάς σταδιακά μια διαφορετική θεώρηση για τους ανθρώπους; Ότι κάπως έρχεσαι πιο κοντά τους βάζοντας τον εαυτό σου στη θέση τους;
Αυτό είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του επαγγέλματός μας. Μπαίνοντας μέσα στον κόσμο ενός ρόλου, πιθανόν πολύ μακριά από τον δικό σου κόσμο, καταλαβαίνεις ότι ο κάθε άνθρωπος τραβάει τον δικό του σταυρό. Αφενός αντιλαμβάνεσαι ότι όλοι οι άνθρωποι που σε αδίκησαν ή σε στεναχώρησαν στη ζωή σου κάπως οδηγήθηκαν σε αυτές τις συμπεριφορές, αφετέρου αποδέχεσαι ότι είμαστε όλοι και θύτες και θύματα στη ζωή μας και ότι έχουμε υπάρξει και εμείς ο «κακός» στην ιστορία κάποιου. Καλείσαι έτσι, να κατανοήσεις και να συγχωρέσεις τόσο τους άλλους όσο και τον εαυτό σου.
– Έχεις ζήσει κάτι που σε στιγμάτισε τόσο που να αλλάξει τον ρου της ζωής σου; Να σε κάνει να αναθεωρήσεις τα πράγματα;
Πολλά πράγματα μικρά και μεγάλα με έχουν επηρεάσει. Όταν επιλέγεις κάτι ή όταν σου συμβαίνει κάτι δεν μπορείς να έχεις επίγνωση του τι θα γινόταν αν δεν συνέβαινε ή αν δεν το επέλεγες. Συνεπώς, η ζωή μου έχει διανύσει έναν δρόμο έως τώρα που κοιτώντας πίσω δεν μπορώ να διαλέξω μια συγκεκριμένη στροφή που άλλαξε τη ζωή μου. Όλες υποθέτω.
– Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η γενιά σου;
Η μοναξιά. Ίσως, το μεγαλύτερο στοίχημα που έχει να κατακτήσει η γενιά μου είναι η δημιουργία και η διατήρηση ερωτικών και φιλικών σχέσεων που θα είναι υγιείς, ουσιαστικές και βαθιές. Αυτό βέβαια είναι στοίχημα για κάθε γενιά, απλά η δική μας έχει πληθώρα υποκατάστατων και αντιπερισπασμών που δημιουργούν την ψευδαίσθηση της συνύπαρξης.
– Στις προσωπικές σου σχέσεις, ερωτικές, φιλικές τι είναι αυτό που υπερισχύει; Τι ζητάς και τι δίνεις στους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου;
Να φροντίζουμε τους εαυτούς μας για χάρη των άλλων, καμία φορά να φροντίζουμε και ο ένας τον άλλον.Να θαυμάζουμε τις επιτυχίες των αγαπημένων και να γελάμε όλοι μαζί με τις αποτυχίες μας, να κάνουμε αγκαλιές και να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον. Να μπορούμε να καθόμαστε στη σιωπή και να νιώθουμε τη θαλπωρή του άλλου. Να ομορφαίνουν οι ζωές μας γιατί τις μοιραζόμαστε.
– Είσαι ένα πολύ ταλαντούχο νέο κορίτσι που από πολύ νωρίς δέχτηκε εξαιρετικά καλά σχόλια για τη δουλειά του. Θέλω να μου μιλήσεις λίγο για τα όνειρα σου.
Θα ήθελα να συνεχίσω να εκπαιδεύομαι μέσα από τη δουλεία μου, να κάνω όμορφες συνεργασίες και να έρθω αντιμέτωπη με ρόλους που θα με δυσκολεύουν.
– Υπάρχει ο φόβος της αποτυχίας;
Πάντα, άλλα προσπαθώ να σκέφτομαι κάτι που μου είχε πει ο πατέρας μου όταν ακούμπησα σε μια συζήτηση μας αυτόν μου τον φόβο, πως η αποτυχία όπως και η επιτυχία είναι παροδικές, η μια διαδέχεται την άλλη συνεχώς, καμία από τις δύο δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση. Άλλωστε καλό είναι να μην κοιτάμε τι χάσαμε αλλά τι κάνουμε με ό,τι μας απομένει.
– Ποιός είναι ο ρόλος που θα ήθελες πολύ να υποδυθείς;
Η λίστα μου είναι μάλλον άπληστη και αχόρταγη, είναι πολλοί οι ρόλοι που θα ήθελα να υποδυθώ και σίγουρα πολλοί που ακόμα δεν έχω διαβάσει ή δεν έχουν γραφτεί και θα τους ερωτευτώ.
