Το κλισέ ότι κάποια αστέρια θα λάμπουν για πάντα, ισχύει για κάποιους λίγους. Μέσα σε αυτούς τους λίγους λοιπόν είναι η Αλίκη. «Όχι η Αλίκη δεν έχει ατσαλένια νεύρα. Έχει τα σπασμένα νεύρα μίας γυναίκας που ορατές και αόρατες κάμερες παρακολουθούν τη ζωή της σε 24ωρη βάση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Η Αλίκη τρώει στο ρεστοράν και όλοι την κοιτάνε. Τρώει λοιπόν σαν να παίζει. Άρα δεν τρώει πια. Η Αλίκη συζητάει με κάποιον σε μία σύναξη. Αλλά τα φλας στρέφονται επάνω της, σαν ηλιοτρόπιο προς τον ήλιο. Η Αλίκη δεν ακούει πια τον συνομιλητή της. Δεν ακούει τίποτα έξω από τον θόρυβο των φλας. Η Αλίκη κάνει διακοπές στον Θεολόγο, είναι Πάσχα. Τη βλέπω και χαίρομαι που τίποτα δεν την υποχρεώνει να χαμογελάει. Αλλά να μια βάρκα με “προσκυνητές” που πλησιάζει. Το κορίτσι ανοίγει διάπλατα τα μάτια του και το όμικρον στόμα του γίνεται ένα έκπαγλο χαμόγελο και η αόρατη κάμερα είναι πάντα εκεί. Δύο φορές μόνο την είδα αλλιώτικη. Και τις δύο στο Λονδίνο. Ήξερε ότι εκεί κανένας δεν την παρακολουθούσε. Έτσι στα μαγαζιά μπορούσε να είναι όσο μελαγχολική ήθελε. Την τέταρτη ή την πέμπτη ημέρα την είδα εξουθενωμένη από αυτή την ηρεμία. Επιθυμούσε πάλι διακαώς αυτή την κούραση. Την επιστροφή στα χειροκροτήματα και στα μάτια του πλήθους», είχε πει η Μαλβίνα Κάραλη σε μία εκπομπή ψυχογράφημα στην Αλίκη, ένα χρόνο πριν από το θάνατο της.
Διάβασε τη συνέχεια στο Hello.gr
Best of Internet
