Η ονείρωξη της “μητέρας αγίας” είναι τόσο εύθραυστη που πολλές γυναίκες την προστατεύουν σαν να εξαρτάται η ζωή τους από αυτό και πολλοί άνδρες, γιοι και σύζυγοι φορτώνουν την αβάσταχτη ελαφρότητά της, σε όποιον γυναικείο ώμο βρεθεί στον διάβα τους, με πόνο άλυτο, ίσως και για πάντα. Σε μια πολύ ρεαλιστική, ίσως απαγορευτικά ρεαλιστική θέαση της μητρότητας ως ενός ακόμα ρόλου -ίσως εκ των βασικότερων- που καλείται να υποδυθεί στη ζωή της μια θηλυκότητα, δεν υπάρχει τίποτα το άγιο, τίποτα το καθαρό. Ο τοκετός ο ίδιος είναι μια βρώμικη και άγρια διαδικασία.
Την επιβεβλημένη αγιοσύνη της μητρότητας διαχρονικά διαλύει η σεξεργασία, μιας και πολλά παιδιά εκεί έξω είναι γεννημένα, μεγαλωμένα και θρεμμένα από σεξεργάτριες. Από γυναίκες που δουλεύουν στο σεξ. Γυναίκες που βγαίνουν στον δρόμο, γυναίκες που δουλεύουν σε στούντιο. Γυναίκες των οποίων τα ενοίκια, οι πάνες και τα βρεφικά γάλατα καλύπτονται οικονομικά από το Only Fans.
Η Μ. Που δεν ήθελε να αποκαλύψουμε το όνομά της, γιατί είναι αυτό που χρησιμοποιεί με τους πελάτες της, η Βαλεντίνα, που κάνει ραντεβού για να αγοράσει κάτι έξτρα για το παιδί της, η Τζο που έφτιαξε Only Fans λίγο μετά τη γέννηση του παιδιού τους και η εμβληματική τρανς ακτιβίστρια και καλλιτέχνιδα, Πάολα Ρεβενιώτη, που μεγάλωσε ένα παιδί που είχε ανάγκη μια μητρική φιγούρα, στα χρόνια που εργαζόταν ως σεξεργάτρια, αφηγούνται τις ζωές τους. Είναι σεξεργάτριες, είναι μητέρες και ο συνδυασμός, στην πράξη, στην πραγματική ζωή, είναι πιο απλός από όσο φανταζόμαστε τελικά. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στους κόσμους από τους οποίους μας χωρίζει μια μεσοτοιχία και ένα μισοραγισμένο διαχωριστικό που μας κρύβει λίγο από διπλανό μπαλκόνι.
«Tο να είσαι μητέρα και σεξεργάτρια είναι πολύ πιο απλό από όσο ακούγεται» | M., 35 ετών
«Είμαι σεξεργάτρια, σύζυγος, μαμά. Όλο το πακέτο. Δουλεύω ως σεξεργάτρια επτά χρόνια τώρα. Ήμουν ήδη παντρεμένη όταν ξεκίνησα. Δουλεύουμε μαζί με τον άνδρα μου. Το παιδί μας είναι στην εφηβεία.
Άρχισα να εργάζομαι στο σεξ αφού είχα γίνει μαμά. Δεν δυσκολεύτηκα να πάρω την απόφαση. Είναι μια δουλειά που πάντα ήθελα. Την κάνω από επιλογή. Όχι από ανάγκη. Φυσικά μετράει και το οικονομικό, όλοι δουλεύουμε και για τα χρήματα. Πώς μπορεί κάποιος να ξέρει ότι είναι φτιαγμένος για γιατρός, εγώ ήξερα ότι εγώ είμαι για αυτή τη δουλειά. Δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο. Είναι κάτι που το κάνω με πολλή αγάπη και για αυτό δεν με δυσκολεύει η φύση της δουλειάς. Τώρα οι καθημερινές δυσκολίες υπάρχουν σε κάθε δουλειά.
Σαν συνδυασμός το να είσαι μητέρα και σεξεργάτρια είναι πολύ πιο απλό από όσο ακούγεται. Προφανώς το παιδί είναι σε μια ηλικία που δεν γνωρίζει ακόμη. Θα μάθει σε μεγαλύτερη ηλικία. Ούτε το ευρύτερό του περιβάλλον γνωρίζει ακριβώς τι δουλειά κάνουμε. Στενοί φίλοι και συγγενείς μας γνωρίζουν μόνο. Σαν δουλειά, σαν συνδυασμός με τη συζυγική ζωή και τη μητρότητα είναι πολύ πιο απλός από ό,τι ακούγεται. Είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες. Δηλαδή είμαι μια τυπική μαμά που όταν είμαι στο σπίτι θα τηγανίσω κεφτεδάκια, θα σκουπίσω, θα σφουγγαρίσω, θα φτιάξω φασολάδα. Δεν έχει διαφορά από το να ήμουν γραμματέας σε ένα σχολείο, να ήμουν δασκάλα, να ήμουν δημοσιογράφος, γιατρός, οτιδήποτε άλλο. Η καθημερινότητα νομίζω πως ακολουθεί όλες τις μαμάδες με τον ίδιο τρόπο, ασχέτως με το τι επαγγέλλονται. Πέρα από τα κλισέ και ό,τι φαντάζεται ο καθένας, είμαι πραγματικά άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Η δουλειά μου δεν είναι το πρώτο πράγμα που θα σου πέρναγε από το μυαλό.
Δουλεύουμε με πρωινό ωράριο. Από επιλογή πλέον δεν δουλεύουμε βράδια. Το παιδί όταν δεν είναι στο σχολείο είναι στο σπίτι, πλήρως ανεξάρτητο. Το έχουμε μάθει από μικρό να συντηρεί τον εαυτό του, θα του έχουμε φαγητό και θα βάλει να φάει, θα κάνει τα μαθήματά του, έχει μια καθημερινότητα που κυλάει. Δηλαδή θα μπορούσα να είμαι σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά και να σχόλαγα στις εφτά, οχτώ το απόγευμα.
Το παιδί πιστεύει πως κάνουμε άλλες δουλειές, άλλα ελεύθερα επαγγέλματα. Υπάρχει και μια άλλη δουλειά ούτως ή άλλως, που τρέχει ταυτόχρονα, και είναι από τη μεριά του άντρα μου στην οποία τον βοηθάω, όπως με βοηθάει και εκείνος στη δική μου δουλειά, και το παιδί γνωρίζει αυτή και γνωρίζει και κάτι άσχετο, το οποίο έχει ελεύθερο ωράριο. Αυτά μέχρι να φτάσει στην ηλικία που θα μπορεί να μάθει.
Η στιγμή που θα μιλήσω στο παιδί μου για τη δουλειά μου με αγχώνει στο πλαίσιο ότι δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει. Δεν ξέρω αν θα είναι δραματική η στιγμή. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε δώσει ένα υπόβαθρο στην ανατροφή του παιδιού, έτσι ώστε να αντιμετωπίζει τα πάντα με ανοιχτό μυαλό. Τα πάντα όμως. Θέματα θρησκείας, θέματα σεξουαλικά. Μιλάμε για ένα παιδί που έχει λάβει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από νηπιακή ηλικία, για τον σεξουαλικό προσανατολισμό, για το σεξ, για το ότι δεν χαρακτηρίζουμε κανέναν, δεχόμαστε τους πάντες ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, σεξουαλικής ταυτότητας, επαγγέλματος, και λοιπά και λοιπά. Είναι ένα παιδί που δεν θα πάω μια ωραία πρωία να πετάξω μια βόμβα, ενώ ζούσε σε μια γυάλα μέχρι τότε. Τώρα από εκεί και πέρα, ο καθένας φτιάχνει τη δική του προσωπικότητα, τη δική του νοοτροπία, δεν μπορώ να έχω εξασφαλισμένα αποτελέσματα, αλλά δεν γίνεται και αλλιώς. Είναι κάτι που πρέπει να δεχτεί ως μια επιλογή των γονιών. Ο καθένας κάνει τις δικές του επιλογές στη ζωή του και δεν μπορώ να νιώσω ένοχη για αυτή την επιλογή γιατί έτσι θα ενοχοποιήσω και εγώ η ίδια αυτό που προσπαθώ να πείσω τον κόσμο να απενοχοποιήσει».
Διάβασε τις υπόλοιπες ιστορίες στο Provocateur.gr
