Με ένα αυτοκίνητο που έχει κακοπεράσει, σε μια πόλη που είναι βαλμένη να κάνει όσους οδηγούν σε αυτή να κακοπερνούν, πεισματικά, ένα πρωί, έχοντας υποστεί τόσο ασύμφορη και αδικαιολόγητη κίνηση στο κέντρο της Αθήνας, κάνω την επανάστασή μου. Όχι, δεν αφήνω το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου ως ένδειξη παντελούς έλλειψης αντίληψης των λόγων για τους οποίους το κάνουμε όλο αυτό στη ζωή μας. Όχι. Απλώς αποφασίζω πως βίωσα όσο συγκοινωνιολογικό δράμα μου αναλογούσε για ένα μόλις πρωινό και έτσι θα αναζητούσα μια θέση πάρκινγκ για το αμάξι μου. Όχι. Θα πλήρωνα. Θα πλήρωνα πάρκινγκ. Ήταν αυτή η μέρα. Μέρα παραίτησης από το concept «ψάχνω πάρκινγκ στον Νέο Κόσμο». Αλλά και η μέρα που θα συστηνόμουν για πρώτη φορά με την πιο απλή, κλισέ, στερεοτυπική μορφή σεξισμού που έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου. Τόσο απλή και κλισέ που μου φάνηκε σχεδόν αστεία. Ειλικρινά. Σαν παλιά ελληνική ταινία.
Μπαίνοντας στον χώρο ενός πάρκινγκ, πολύ αργά, κλήθηκα να επιλέξω ανάμεσα στην τεχνολογία και τον ανθρώπινο παράγοντα. Στα αριστερά μου, ένα αυτόματο μηχάνημα, το οποίο με πολύ γρήγορες σκέψεις, υπέθεσα πως είναι εκεί ακριβώς για να ελαφρύνει από υποχρεώσεις τον εργαζόμενο που βρισκόταν δεξιά μου. Με λίγα λόγια, από το παράθυρο του οδηγού έβλεπα ένα μηχάνημα του οποίου το κουμπί έπρεπε να πιέσω, ώστε λογικά να μου δώσει μια απόδειξη εισόδου στον χώρο, και αριστερά μου έναν άντρα γύρω στα 35, ο οποίος εξίσου λογικά περίμενε από εμένα να σταματήσω τη μηχανή, να βγω από το αυτοκίνητο, να τον αφήσω να το οδηγήσει σε μια κενή θέση και να κατευθυνθώ προς τον γκισέ ώστε να μου δώσει ο συνάδελφός του μια απόδειξη η οποία θα έγραφε τι ώρα ήρθα και τι ώρα σκοπεύω να φύγω και τέλος πάντων πόσα λεφτά έχει να περιμένει από αυτό το ταλαιπωρημένο αυτοκίνητο. Όχι εκείνος δηλαδή. Ο εργοδότης του. Εγώ χαμένη. Να πατήσω το κουμπί ή να ασχοληθώ με τον κύριο;
Πάντα τον Άνθρωπο επιλέγουμε σε αυτά, αγαπητοί. «Καταλαβαίνετε, τώρα. Δεν ξέρω τι να κάνω», του λέω γελώντας, διαπιστώνοντας πως έχει παρατηρήσει πως με έχει μπερδέψει η όλη διαδικασία. Πείτε με χαζή, προτείνετέ μου να πιώ και άλλο καφέ. Δεν παίρνω και τόσο σοβαρά τον εαυτό μου για να προσβληθώ. Μετά τα γέλια μου, τον ακούω να μου λέει την παρακάτω φράση. «Οι γυναίκες πάντα μπερδεύεστε όταν μπαίνετε εδώ». Κόβονται τα γέλια. Είναι ήδη σεξισμός από τη στιγμή που το ποιος μπερδεύεται και ποιος όχι είναι ένα έμφυλο ζήτημα και σε κάθε περίπτωση πάντα καλό είναι να υποπτευόμαστε όποια φράση ξεκινάει (και τελειώνει) με γενικεύσεις.
