Πόσο άγχος στη δουλειά είναι πάρα πολύ; Εννοείται ότι όλοι χρειαζόμαστε χρήματα για να ζήσουμε, αλλά μετά από έκθεση σε τοξικό περιβάλλον, αναγνωρίζουμε ότι αξίζουμε να εργαστούμε κάπου που πραγματικά μας εκτιμά το αφεντικό μας και δεν μας δημιουργεί κρίσεις πανικού. Ας δούμε τις ιστορίες ανθρώπων όπως εκείνοι τις μοιράστηκαν στο Buzzfeed. Ταυτιστείτε ελεύθερα.
1. “Ο σύζυγός μου και εγώ προσπαθούσαμε να συλλάβουμε και είχα μια αποβολή. Πήρα τηλέφωνο το αφεντικό μου για να του πω (ξέρετε, αυτό το είδος εργασίας όπου “είμαστε μια μεγάλη οικογένεια”) και του εξήγησα ότι χρειαζόμουν κάποιες μέρες εκτός. Περίμενα μια απάντηση «πάρε τον χρόνο που χρειάζεσαι», αλλά αντ’ αυτού, μου είπε να έρθω στη δουλειά γιατί «συμβαίνει συνέχεια σε πολλές γυναίκες». Συνέχισε μάλιστα λέγοντας «Έχω τέσσερα παιδιά, τα παιδιά δεν είναι πηγή ευτυχίας». Ένιωσα άσχημα για τα παιδιά του και τα παράτησα τρεις μήνες μετά.
2.”Είχα ένα δύσκολο αφεντικό που ήταν καταπληκτικό με τη δουλειά που έκανε, αλλά αντιμετώπιζε άσχημα τους εργάτες. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν όταν η εταιρεία αύξησε τον κατώτατο μισθό της. Δούλευα εκεί για επτά χρόνια και ξεκίνησα από χαμηλά. Είχα κερδίσει πολλές αυξήσεις για να πάρω- και μετά βίας- λίγο πάνω από αυτόν τον νέο κατώτατο μισθό που έπαιρναν τώρα οι ανεκπαίδευτοι. Αυτή η στιγμή ήταν απλώς ένα χαστούκι στο πρόσωπο που δεν μπορούσα να συγχωρήσω”.
3. “Το αφεντικό μου ήταν ένας συναισθηματικά ασταθής νάρκισσος του οποίου η συμπεριφορά και η στάση ήταν τόσο απρόβλεπτη που ζούσα με έναν διαρκή τρόμο για το τι θα μπορούσε να κάνει ή να πει μετά. Άφηνε συνεχώς να εννοηθεί ότι οι δουλειές μας ήταν σε κίνδυνο. Ήταν πολύ ανασφαλής στη θέση της και ήταν πάντα παρανοϊκή ότι προσπαθούσα να την υπονομεύσω ή να πάρω τη δουλειά της. Κάθε φορά που παρουσίαζα οποιαδήποτε ιδέα για το πώς θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότητά μας, μου έλεγε πώς αυτή η στρατηγική δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει και μετά δύο εβδομάδες αργότερα παρουσίαζε την ίδια ιδέα σαν να ήταν δική της. Βρήκα άλλη δουλειά”.
4. “Ζήτησα να δουλέψω στο γραφείο της εταιρείας που ήταν πιο κοντά στο σπίτι μου μόνο μια φορά την εβδομάδα αντί για το γραφείο που είναι στην πόλη (όπου εργάζεται ο διευθυντής μου) γιατί ήταν η ευκολότερη μετακίνηση, δωρεάν χώρος στάθμευσης, χωρίς κίνηση… ο διευθυντής μού μου είπε “Όχι. Οι μετακινήσεις σου δεν είναι δικό μου πρόβλημα”. Ήμουν στην εταιρεία για επτά χρόνια σε εκείνο το σημείο. Σχεδίασα την έξοδό μου μετά από αυτή τη συνομιλία”.
5. “Τα παράτησα όταν έγινε φανερό ότι παρά τις επανειλημμένες διαβεβαιώσεις για αρκετούς μήνες ότι θα προσλάμβαναν περισσότερους ανθρώπους στο τμήμα μου, απλά δεν επρόκειτο να συμβεί. Στην ουσία έκανα τη δουλειά τριών ατόμων”.
Διάβασε τη συνέχεια στο Prococateur.gr
Best of Internet
