Είπαμε με τα κορίτσια να βγούμε! Ξεκινώ να ετοιμάζομαι… Αρχίζω να βάφομαι, φτιάχνω τα μαλλιά μου και στο μεταξύ σκέφτομαι τι θα βάλω. «Λες να βάλω αυτή την ωραία φούστα που πήρα;», αναρωτιέμαι, και σχεδόν φυσικά έρχεται η απάντηση στο μυαλό μου «Άστο μωρέ γιατί δεν θα πάρω αμάξι και θα γυρίσω μόνη μου». Κι αυτή δεν είναι μια σκέψη που κάνω μόνο εγώ, φαντάζομαι…
Όπως καταλαβαίνεται, το τι θα επιλέξουμε να φορέσουμε εμείς οι γυναίκες εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως: με ποιους θα βγούμε (αγόρι, κορίτσια), που θα πάμε, πως θα πάμε, τι ώρα υπολογίζουμε να τελειώσουμε, θα πιούμε, πόσο και τι θα πιούμε κοκ. Και έτσι ξεκινάει η παράνοια!
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού
Στη Αμερική έχει γίνει πολύς λόγος με την εξαφάνιση της Sarah Everard, η οποία απήχθη από τη γειτονιά της. Η αστυνομία σύμφωνα με μαρτυρίες πήγε πόρτα πόρτα να προειδοποιήσει τις γυναίκες να μη βγαίνουν ασυνόδευτες από το σπίτι τους γιατί είναι επικίνδυνα. Και καλώς ορίσατε στο Ιράν! Κι αυτό γιατί οι γυναίκες πρέπει να είναι πιο προσεκτικές. Πρέπει να προσέξεις εσύ η ίδια για να αποφύγεις τον βιασμό ή το φόνο σου… Κανείς δεν χτύπησε την πόρτα σε κανένα αγόρι να του πει να μην κυκλοφορήσει έξω. Κανείς δεν σκέφτηκε «μέχρι να βρούμε μια λύση, ας κρατήσουμε μέσα στο σπίτι τους άντρες όταν νυχτώνει». Όμως για εμάς τις γυναίκες, αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό να μένουμε μέσα και να μην μπορούμε να κάνουμε 5 βήματα από το σπίτι μας – για την περίπτωση που κάποιος ανώμαλος μας πλησιάσει.
Σε πρόσφατη έρευνα που έγινε ανάμεσα σε μαθήτριες στην Αμερική, διαπιστώθηκε ότι η συντριπτική πλειονότητα των κοριτσιών έχει ενημερωθεί από τα 10 για τους κινδύνους και έχουν υπόψη τους κάποιους κανόνες ασφαλείας, ενώ παιδιά 13-14 ετών έχουν βιώσει επίθεση ή απόπειρα επίθεσης. Τα κορίτσια αναγκάζονται να φεύγουν ολοταχώς από το σχολείο μετά το τελευταίο κουδούνι για να προλάβουν να είναι στο σπίτι πριν νυχτώσει.
Η δική μας πραγματικότητα
Με ένα απλό google search, βρήκα τη λίστα των συμβουλών που έχει αναρτημένες και η Ελληνική Αστυνομία. Φυσικά δεν υπάρχει κάποια αντίστοιχη λίστα που να λέει “κρατήστε τα γεννητικά σας όργανα στο παντελόνι σας ή έστω την επιθετική σας φύση”. Υπάρχουν λοιπόν στο site της Αστυνομίας αναλυτικά γραμμένες οδηγίες για διάφορες περιπτώσεις όπως:
- Οδηγίες σε περίπτωση αρπαγής τσάντας
- Ασφάλεια στο σπίτι
- Όταν βρίσκεστε μακριά από το σπίτι μόνη
- Όταν περπατάτε στο δρόµο
- Σε κοινωνικές εκδηλώσεις
Το πιο αστείο είναι πως οι ενδεικτικές οδηγίες αναρτήθηκαν με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου). Για να εξαλειφθεί η βία κατά των γυναικών πρέπει να εξαλειφθούν οι βίαιοι άντρες.
Οι κανόνες εκτός σπιτιού είναι: Oταν βρίσκεστε µακριά από το σπίτι µόνη:
- Πάντοτε κάποιος γνωστός να γνωρίζει ακριβώς που είστε, ώστε σε περίπτωση ανάγκης αν πρέπει να τηλεφωνήσει κάποιος για βοήθεια, να ξέρει την επακριβή θέση.
- Ποτέ µην δεχθείτε να σας µεταφέρει ένας ξένος και ποτέ µην κάνετε auto-stop.
Όταν εισέρχεστε στο αυτοκίνητό σας:
- Να κρατάτε ήδη το κλειδί στο χέρι σας, έτσι ώστε να µη χάνετε χρόνο ψάχνοντας για το κλειδί.
- Όταν περπατάτε στο δρόµο:
- Να δείχνετε αυτοπεποίθηση και δραστήρια.
- Να φροντίστε να µείνετε µακριά από στενά σοκάκια ή σκοτεινούς δρόµους.
- Μετά τη δύση του ηλίου, εάν είναι απαραίτητο να μετακινηθείτε με τα πόδια σε σκοτεινές περιοχές, φροντίστε να είστε ιδιαίτερα προσεκτικές.
Σε κοινωνικές εκδηλώσεις:
- Να µην δέχεσθε κέρασµα ποτών από αγνώστους. Ακόµη και αν γνωρίζετε το πρόσωπο, είναι καλύτερα να ζητήστε από το σερβιτόρο ή το µπάρµαν ποτά που είναι κλειστά, όπως µπύρα κλπ .
- Εάν έχετε αφήσει το ποτό σας αφύλακτο ακόµη και για µισό λεπτό να µην πιείτε ξανά ούτε µια γουλιά από το ποτό αυτό.
Γυναίκες σε survival mode
Γενικότερα, κάθε φορά που βγαίνω αισθάνομαι πως είμαι εκτεθειμένη σε ένα war zone, όπου πρέπει να είμαι έτοιμη να αμυνθώ για τη ζωή και τη σωματική μου ακεραιότητα, χρησιμοποιώντας ως όπλο το κλειδί μου ή κάποιο σπρέι πιπεριού και μετά να έχω την ψυχραιμία να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Οι γυναίκες ζούμε σε survival mode από τόσο νωρίς που αυτή η κατάσταση μάς φαίνεται φυσιολογική.
Όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ πόσο παρανοϊκό είναι αυτό. Πόσο παρανοϊκό είναι να ζητάω από τους άντρες φίλους μου να με συνοδέψουν και να κρατήσουν τον αριθμό του ταξί έχοντας το ρόλο του προστάτη. Πώς μιλάμε για ισότητα όταν δεν μπορώ να πάω μια βόλτα με το κεφάλι μου ήσυχο; Πώς μιλάμε για ισότητα όταν οι περισσότερες κοπέλες που έχω συναντήσει στη ζωή μου έχουν βιώσει τουλάχιστον ένα περιστατικό βίας; Πώς μιλάμε για ισότητα όταν οι δικές μου επιλογές για ποτό είναι η μπύρα (που δεν πίνω) ή ένα κλειστό ποτό; Δηλαδή, αν πάρω το τζιν λεμόνι που θέλω, το …ζήταγε ο οργανισμός μου να μου ρίξουν χάπι; Είναι ισότητα εγώ να είμαι alert συνεχώς μην μου βάλει κάποιος κάτι στο ποτό μου; Αρρώστια ίσως. Ισότητα με τίποτα!
Εάν είχαμε ξοδέψει (ως κράτος και ως οικογένειες) όλον αυτόν τον χρόνο που φτιάχνουμε λίστες για τις γυναίκες, για να εκπαιδεύσουμε τα αγόρια μας, ο κόσμος μας θα ήταν ίσως λιγότερο τρομακτικός. Το λέμε καθαρά: έχουμε δικαίωμα να φοράμε ό,τι θέλουμε, έχουμε δικαίωμα να γυρνάμε όπου θέλουμε, ό,τι ώρα θέλουμε, έχουμε δικαίωμα να πάμε μια βόλτα το βράδυ, έχουμε δικαίωμα στην ασφάλεια. Θα μιλήσουμε για πραγματική ισότητα όταν οι άντρες αρχίσουν να εκπαιδεύονται για το πώς να είναι άνθρωποι και όχι θηρευτές.
