Η σκέψη και μόνο ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις τον θάνατο των γονιών σου, είναι τρομακτική. Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο θάνατος επέρχεται πιο νωρίς από αυτό που νόμιζες; Πως είναι να πενθείς στα 20 και στα 30 σου;
Οι millennians τείνουν να ενηλικιώνονται σε μεγαλύτερη ηλικία από τις προηγούμενες γενιές. Πλέον, η πραγματική και ουσιαστική ενηλικίωση συμβαίνει περίπου στα 25 χρόνια ενός ατόμου. Πιστεύουμε λοιπόν ότι τα 20 και τα 30 είναι οι καλύτερες ηλικίες για να περάσεις καλά και να ‘σαι ξέγνοιαστος όπως αναφέρεται στην έρευνα που διεξήγαγε το YouGov. Όμως, τι συμβαίνει όταν πρέπει να γίνεις ο σοβαρός ενήλικας στα ξαφνικά εξαιτίας της απώλειας ενός γονιού;
«Το πένθος είναι δύσκολο σε όποια ηλικία και να το βιώσεις. Όμως είναι ακόμα πιο δύσκολο να συμβεί σε κάποιον που είναι 20 ή 30 καθώς οι περισσότεροι φίλοι τους δεν έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο», εξηγεί η Nici Harrison ιδρύτρια του Grief Space και grief coach.
Ο θάνατος ενός γονέα μπορεί να είναι μια μακρά και παρατεταμένη διαδικασία ή ένα ξαφνικό και απροσδόκητο γεγονός. Οι νέοι μπορεί να χρειαστούν περισσότερο χρόνο για να προσαρμοστούν και να αποδεχτούν την κατάσταση, επειδή έχουν λιγότερες άμυνες και πολύ έντονο το αίσθημα της συνήθειας, ενώ ταυτόχρονα έχουν λιγότερα εφόδια για να αντιμετωπίσουν μια σοβαρή κρίση.
Η ίδια η Harrison έχει χάσει τη μητέρα της στα 23, η οποία αυτοκτόνησε. Παρότι η μητέρα της ζούσε με κατάθλιψη για χρόνια, ο θάνατός της ήταν κάτι το απροσδόκητο και ένα τεράστιο σοκ. «Η θλίψη μου με έφτασε σε αφάνταστα βάθη», λέει. «Ένιωσα αποκομμένη. Με άλλαξε. Έκανα θεραπεία, αλλά χρειαζόμουν χώρο για να εκφράσω το μέγεθος της εμπειρίας μου και του πόνου μου και να συναντήσω άλλους που είχαν χάσει γονείς. Έμαθα για τη φροντίδα της θλίψης (την πρακτική να αφήνεις χρόνο και χώρο να καλλιεργούν τη θλίψη) και τη φιλοσοφία γύρω από το καλωσόρισμα (το πένθος). Ήθελα να δημιουργήσω αυτό που θα ήθελα να είχα… έτσι ξεκίνησα το The Grief Space».
Το Grief Space είναι μια πλατφόρμα που βοηθά στην κατανόηση της θλίψης. Αναφέρει την κακή επικοινωνία ως το μεγαλύτερο πρόβλημα σχετικά με την επεξεργασία του θανάτου: «Οι άνθρωποι δεν έχουν τις λέξεις να εξηγήσουν πως δεν έχουν ανάγκη από κάποιον άλλο να βελτιώσει την κατάστασή τους. Απλά θέλουν κάποιον να τους ακούσει. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για την επιμονή της θλίψης, για το πώς μπορεί να αλλάξει ολόκληρο το τοπίο της ζωής μας και να μας αφήσει σε μια διαρκή κατάσταση μοναξιάς».
Και τώρα τι κάνεις;
Όταν χάνεις γονιό κατά τη διάρκεια αυτής της ακόμα τρυφερής ηλικίας όταν μόλις έχεις αρχίσει να γνωρίζεις τη ζωή, μπορεί να είναι και διδακτικό θυμίζοντάς σου το πόσο πολύτιμες είναι οι στιγμές που ζούμε. Επιπλέον, ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να επιβιώνει και να ανταπεξέρχεται στις δύσκολες καταστάσεις.
Οι νέοι πλέον είναι πολύ περισσότερο πρόθυμοι να αναζητήσουν βοήθεια και να βρουν εναλλακτικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης της θλίψης τους – είτε με τη μορφή πνευματισμού, θεραπείας, απόδρασης ή φιλίας – αλλά είναι μια ατομική διαδικασία η επεξεργασία του πένθους.
«Ό,τι αισθάνεσαι είναι καλοδεχούμενο» λέει η Harrison «Βρείτε υποστήριξη και φροντίστε το σώμα σας. Η θλίψη είναι εξαντλητική. Φροντίστε τη θλίψη σας, δημιουργήστε χώρο και αφήστε τη να μετατοπιστεί – υπόσχομαι ότι αλλάζει πάντα. Δεν χρειάζεται ποτέ να «το ξεπεράσεις αυτό», με την αυστηρή έννοια του όρου. Θα καταφέρεις όμως να βρεις έναν τρόπο να χτίσεις μια νέα ζωή γύρω και μετά από αυτό».
Διαβάστε επίσης: Πως χωρίζεις από τον ψυχολόγο σου;
