Το ερώτημα για το πώς να βρείτε μια σταθερή ερωτική σχέση είναι από τις παλαιότερες ανθρώπινες δυσκολίες. Κατά συνέπεια, υπάρχει σημαντικό ενδιαφέρον για το ποιοι παράγοντες μπορούν να προβλέψουν την επιτυχία της σχέσης. Χαρακτηριστικά όπως η ζεστασιά, η ευσυνειδησία, η ευχαρίστηση και η εμπιστοσύνη όλα φαίνεται να έχουν σημασία. Μπορεί, όμως, η συμπεριφορά στην παιδική ηλικία να προβλέψει τις μελλοντικές προοπτικές συντρόφου σας;
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Child Psychology and Psychiatry, διαπίστωσε ότι τα παιδιά που χαρακτηρίστηκαν από τους δασκάλους τους στο δημοτικό σχολείο ως ανήσυχα ή απρόσεκτα είχαν περισσότερες πιθανότητες να παραμείνουν χωρίς σύντροφο από την ηλικία των 18 έως 35 ετών. Τα παιδιά που αξιολογήθηκαν ως επιθετικά-αντιτιθέμενα – αυτά που τσακώνονται, εκφοβίζουν και δεν υπακούουν – είχαν περισσότερες πιθανότητες να χωρίσουν και να επιστρέψουν στην κατάσταση χωρίς σύντροφο. Αντίθετα, τα υπέρ-κοινωνικά παιδιά, τα οποία αξιολογήθηκαν ως ευγενικά, χρήσιμα και προσεκτικά, είχαν και πιο σταθερές σχέσεις κατά την πρώιμη ενήλικη ζωή.
Η μελέτη προτείνει ότι οι σπόροι των μελλοντικών προτύπων συνεργασίας φυτεύονται νωρίς και είναι ορατοί ακόμη και πριν από την εφηβεία. Αυτό έχει σημαντικές επιπτώσεις για τα παιδιά με δυσκολίες συμπεριφοράς, τα οποία ήδη αντιμετωπίζουν πολλές προκλήσεις στη ζωή τους, από την ανεργία έως τις χαμηλότερες αποδοχές. Εάν μπορούν να αναγνωριστούν από τους δασκάλους, τότε μπορεί να είναι δυνατό να τους επισημάνετε για αξιολόγηση και υποστήριξη και να βελτιώσετε τις πιθανότητες ζωής τους.
Οι καλές συνεργασίες προσφέρουν πολλά πλεονεκτήματα. Παρέχουν συναισθηματική υποστήριξη, ευκαιρίες από κοινού ανατροφής και κοινωνικοοικονομική ασφάλεια και μπορούν να οδηγήσουν σε αναπτυξιακή ωρίμανση συμπεριλαμβανομένου του μειωμένου νευρωτισμού και της αυξημένης εξωστρέφειας και της αυτοεκτίμησης.
Η συνεργασία προστατεύει από τις βλαβερές συνέπειες του στρες, προστατεύει από τη χρήση αλκοόλ και καπνού στη μέση ηλικία, ενισχύει την ψυχική υγεία και ευεξία και συνδέεται με μια πιο υγιή, μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Παρόλο που τα οφέλη για την υγεία μπορεί να μην είναι εξ ολοκλήρου αιτιολογικά, καθώς τα πιο ευτυχισμένα, πιο υγιή άτομα μπορεί να «επιλεγούν» για ναι σταθερή σχέση, φαίνεται να είναι τουλάχιστον εν μέρει αιτιολογικά.
Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι οι ψυχιατρικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας, όπως η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) και η διαταραχή συμπεριφοράς, σχετίζονται με μελλοντικές δυσκολίες συντροφικότητας, συμπεριλαμβανομένης της βίας από τον σύντροφο και της χαμηλότερης ικανοποίησης από τη σχέση. Είναι σημαντικό να δούμε αν οι κοινές συμπεριφορές της παιδικής ηλικίας – συμπεριλαμβανομένων των προκοινωνικών χαρακτηριστικών – θα προέβλεπαν τη μελλοντική σταθερότητα της συνεργασίας για παιδιά χωρίς κλινικές διαγνώσεις.
Η μελέτη βασίστηκε στην ανάλυση σχεδόν 3.000 καναδικών παιδιών που βαθμολογήθηκαν από δασκάλους για συμπεριφορές όπως απροσεξία, υπερκινητικότητα, επιθετικότητα, αντίθεση, άγχος και κοινωνικότητα σε ηλικία 10, 11 και 12 ετών και στη συνέχεια παρακολουθήθηκαν μέχρι την ενηλικίωση, ώστε να μπορέσουμε να εξετάσουμε την ανωνυμοποίησή τους.
Εφόσον οι καναδικοί φορολογικοί κανονισμοί απαιτούν από τα άτομα που είναι παντρεμένα ή συζούν να αναφέρουν αυτήν την κατάσταση στις φορολογικές τους δηλώσεις, μπορέσαν να προσδιορίσουν στατιστικά ομάδες συμμετεχόντων που ακολούθησαν κοινά πρότυπα συνεργασίας. Στη συνέχεια τα συνδέσαν με τις προηγούμενες αξιολογήσεις συμπεριφοράς τους. Ελέγχηκε η κοινωνικοοικονομική κατάσταση των συμμετεχόντων, επειδή ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι αυτό μπορεί να επηρεάσει τα πρότυπα συνεργασίας.
Βρήθηκε ότι οι συμμετέχοντες που ήταν κυρίως χωρίς σύντροφο από την ηλικία των 18 έως 35 ετών ήταν σημαντικά πιο πιθανό να ήταν ανήσυχα παιδιά, ενώ εκείνοι που χώρισαν νωρίς (περίπου 28 ετών) και επέστρεψαν στο καθεστώς χωρίς σύντροφο είχαν περισσότερες πιθανότητες να ήταν επιθετικά-αντιθετικά παιδιά. . Είναι ενδιαφέρον ότι τα παιδιά που ήταν απρόσεκτα ήταν πιο πιθανό να ήταν είτε στην ομάδα χωρίς σύντροφο είτε στην ομάδα που είχαν χωρίσει νωρίς.
Οι συμμετέχοντες στις ομάδες χωρίς σύντροφο και σε διαχωρισμένες ομάδες τα πήγαν άσχημα και με άλλους τρόπους: ήταν πιο πιθανό να έχουν εγκαταλείψει το γυμνάσιο χωρίς δίπλωμα, να έχουν χαμηλότερες αποδοχές και να λαμβάνουν κοινωνική υποστήριξη. Αυτό εγείρει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τους υποκείμενους παράγοντες που θα μπορούσαν να εξηγήσουν τη σχέση μεταξύ της παιδικής συμπεριφοράς και των μελλοντικών προτύπων συνεργασίας.
Η συμπεριφορά της παιδικής ηλικίας θα μπορούσε να επηρεάσει τομ μελλοντικό σύντροφο άμεσα και έμμεσα. Η συμπεριφορά είναι σχετικά σταθερή σε όλη την ανάπτυξη, επομένως μια άμεση επιρροή μπορεί να είναι η επιμονή των συμπεριφορών της παιδικής ηλικίας – όπως η επιθετικότητα ή το άγχος – στην ενήλικη ζωή, οι οποίες στη συνέχεια επηρεάζουν την ικανότητα δημιουργίας και διατήρησης σταθερών συνεργασιών.
Μελέτες δείχνουν ότι οι ενήλικες με χαμηλή ευσυνειδησία και συναισθηματική σταθερότητα, όπως μετράται από τις πέντε μεγάλες δομές προσωπικότητας, έχουν λιγότερο ικανοποιητικές και πιο ταραχώδεις σχέσεις και αυτό θα μπορούσε να υπονομεύσει τη σταθερότητα της σχέσης.
Οι έμμεσες επιρροές σε μια σχέση περιλαμβάνουν ενδιάμεσα γεγονότα, όπως το καθεστώς απασχόλησης ή τα κέρδη, τα οποία έχουν αρνητικό αντίκτυπο στη συσσώρευση ανθρώπινου κεφαλαίου που συμβάλλει στην αντιληπτή ελκυστικότητα ενός εταίρου. Για παράδειγμα, τα παιδιά με ενοχλητικά και απρόσεκτα προβλήματα συμπεριφοράς έχουν συνήθως λιγότερους φίλους, χαμηλές επιδόσεις στο σχολείο, είναι πιο πιθανό να κάνουν κατάχρηση ουσιών και να έχουν χαμηλότερες αποδοχές και υψηλότερα εισοδήματα ευημερίας ως ενήλικες – όλα αυτά θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την ικανότητά τους να προσελκύουν και να συγκρατούν ρομαντικούς συντρόφους ως ενήλικες.
Το εύρημα ότι τα παιδιά με κοινωνικό χαρακτήρα έχουν πιο σταθερές και βιώσιμες συνεργασίες δεν προκαλεί έκπληξη. Συνήθως έχουν καλύτερες σχέσεις με συνομηλίκους και ακαδημαϊκά επιτεύγματα στην παιδική ηλικία και υψηλότερες αποδοχές και αντιλαμβανόμενη ελκυστικότητα στην ενήλικη ζωή, κάτι που θα ενισχύσει την ελκυστικότητά τους στους υποψήφιους συντρόφους.
Αυτή η μελέτη δεν θα πρέπει να γίνει κατανοητή ως κανονιστικό επιχείρημα για τη συνεργασία, υπονοώντας ότι οι άνθρωποι πρέπει να συνεργάζονται ή ότι «το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα είναι καλύτερο». Τέτοιες αποφάσεις είναι εξαιρετικά προσωπικές και εξαρτώνται από τις ατομικές προτιμήσεις, τους στόχους ζωής, τις οικονομικές συνθήκες, τις επαγγελματικές φιλοδοξίες και ούτω καθεξής.
Αντίθετα, σημειώνουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν να συνεργαστούν και ότι η συνεργασία μπορεί να αποφέρει σημαντικά οφέλη για την υγεία και την ευημερία, επομένως η εμμονή των πρώιμων μη αντιμετωπισμένων δυσκολιών συμπεριφοράς δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο για τη δημιουργία σταθερών συνεργασιών στην ενήλικη ζωή.
Ένας περιορισμός αυτής της μελέτης είναι ότι εξετάσαμε μόνο εάν οι συμμετέχοντες ήταν συνεργάτες, όχι την ποιότητα αυτών των συνεργασιών. Αυτό θα πρέπει να διερευνηθεί σε μελλοντικές μελέτες, καθώς τα παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς είναι πιθανό να έχουν λιγότερο σταθερές και λιγότερο ικανοποιητικές συνεργασίες.
Οι επιτυχημένες συνεργασίες καθορίζονται από ένα πλήθος μεμονωμένων και συμφραζόμενων παραγόντων και οι πρώιμες συμπεριφορές είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ. Η μελέτη μας δείχνει, για άλλη μια φορά, ότι τα παιδιά με δυσκολίες συμπεριφοράς αντιμετωπίζουν πολλές προκλήσεις που κατακλύζουν τη ζωή τους, και αυτό περιλαμβάνει την περιθωριοποίηση από τη συνεργασία.
Η έγκαιρη παρακολούθηση και υποστήριξη είναι ζωτικής σημασίας και τα προγράμματα πρόληψης που στοχεύουν σε ενοχλητικές, ανήσυχες και απρόσεκτες συμπεριφορές των παιδιών — και προάγουν τις κοινωνικο-συναισθηματικές δεξιότητες — μπορούν να παράγουν διαρκή αποτελέσματα με οφέλη για τα άτομα, τις οικογένειες και την κοινωνία. Εξάλλου, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ενθαρρύνετε την καλή συμπεριφορά.
Photo Credit: monkeybusinessimages/IStock
Διαβάστε επίσης:
Ναρκισσιστική διαταραχή: Μήπως ο σύντροφος σας πάσχει από αυτή; – Όλα τα σημάδια
