Αντί να πάνε σε κάποιο πάρτι, σε εγκαίνια, σε ένα απεριτίφ, οι υποστηρικτές του JOMO (Joy of missing out) επιλέγουν να κάτσουν στον καναπέ τους και να δουν την αγαπημένη τους σειρά. Αντί να πάνε σινεμά, διαβάζουν κάποιο βιβλίο, μαγειρεύουν ή παίζουν επιτραπέζια. Και όλα αυτά χωρίς τύψεις: απλώς έχουν επιλέξει να μην συμμετέχουν και να μην είναι παρόντες σε οτιδήποτε είναι hot κάθε στιγμή.
Ζούμε σε μια εποχή αμέτρητων και συνεχών ειδήσεων. Και αυτές οι ειδήσεις, είτε μας ενδιαφέρουν είτε όχι, έρχονται μπροστά στα μάτια μας μέσω των social media, μέσω των ειδήσεων, μέσω των site που διαβάζουμε, μέσω των podcast που ακούμε. Οι υποστηρικτές του JOMO, ωστόσο, είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν θέλουν πλέον να αγχώνονται από αυτό το τεράστιο εύρος επικαιρότητας, αλλά βιώνουν τη χαρά του να μένουν στην απ’ έξω. Δεν προσπαθούν να συμβαδίζουν με τα «πράγματα» αλλά σκόπιμα αλλάζουν κατεύθυνση δίνοντας. βαρύτητα σε αυτό που πραγματικά τους ενδιαφέρει.
Από το FOMO στο JOMO
Όσοι αποφασίζουν να ζουν με JOMO πιστεύουν στην ποιότητα των εμπειριών και όχι στην ποσότητα και δεν αφήνουν πλέον τις αποφάσεις τους να υπαγορεύονται από τις τρέχουσες τάσεις ή γεγονότα που δεν πρέπει να χάνονται. Αντίθετα, εστιάζουν στους ανθρώπους και τις δραστηριότητες που είναι σημαντικές για αυτούς, σύμφωνα με αυτούς και μόνο. Και φυσικά αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους, ακόμη και χωρίς να κάνουν τίποτα. Η «χαρά της απώλειας» (JOMO) είναι επομένως η αντίθεση του FOMO (fear of missing out), του φαινομένου κατά το οποίο κάποιος αισθάνεται άγχος ή κατάθλιψη λόγω της αδυναμίας να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις ή περιστάσεις στις οποίες φαντάζεται ότι οι άλλοι παίζει να διασκεδάσουν, να εξελίσσονται ή να λαμβάνουν πληροφορίες στις οποιές εκείνος δεν έχει πρόσβαση.
Ο όρος δεν είναι νέος: επινοήθηκε το 2012 από τον συγγραφέα Anil Dash για να δείξει την ευχαρίστηση ή την ανακούφιση του να χάνεις αυτό που κάνουν οι άλλοι και, επομένως, να απολαμβάνεις την ικανοποίηση να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις.
Αλλά ενώ το FOMO –ο φόβος της απώλειας– είναι ένα πανταχού παρόν θέμα στα mainstream μέσα ενημέρωσης εδώ και χρόνια, το JOMO είναι ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο. Και προφανώς το Διαδίκτυο παίζει θεμελιώδη ρόλο και στα δύο αυτά συναισθήματα. Υπάρχει όμως κάποιος που δεν γνωρίζει πόσο σημαντική είναι η ανάγκη αποσύνδεσης από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ξεφύγουμε από τη συνεχή σύγκριση μεταξύ της ζωής μας και του τι πιστεύουμε ότι έχουν οι άνθρωποι που ακολουθούμε στο Instagram; Υπάρχει κάποιος που δεν έχει νιώσει ότι το Διαδίκτυο του έχει προκαλέσει άγχος; Το JOMO έχει να κάνει περισσότερο με την εύρεση ισορροπίας και αυτοδιάθεσης παρά για το πόσο χρόνο αφιερώνουμε παρατηρώντας τις ζωές των άλλων.
Η χαρά του να λείπεις
Η ομορφιά του JOMO είναι ότι για να το εφαρμόσεις δεν χρειάζεται να ακολουθήσεις κάποια ειδική μέθοδο ή να κάνεις κάτι συγκεκριμένο για να ζήσεις τη χαρά του να είσαι στην απ’ ΄έξω. Σύμφωνα με αυτούς που το εφαρμόζουν, το JOMO συνδέεται με τη σαφήνεια σχετικά με τις προτεραιότητές τους: όσο πιο συχνά κάνει κανείς μικρά διαλείμματα για να αναλογιστεί τη ζωή του, τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί τι τον ενοχλεί και τι τον πάει μπροστά, την πορεία που ακολουθεί και που θέλει να το πάει.
Φυσικά, η βάση του JOMO είναι η ικανότητα να λες όχι. Αλλά είναι προφανές ότι όταν οι προτεραιότητές σου είναι ξεκάθαρες, είναι πιο εύκολο να πεις «όχι» σε προσκλήσεις και προτάσεις. Στην ουσία, το JOMO έρχεται αυτόματα όταν αγκαλιάζεις τη στιγμή. Και δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά σε μια κουλτούρα που μας προτείνει να δοκιμάσουμε να βρούμε ξανά τον εαυτό μας, καθώς δεν αποκλείεται εκεί να βρίσκεται το κλειδί για την ευτυχία. Άλλωστε, δεν είναι και τόσο άκυρο να ξαναδώσεις προτεραιότητα στον εαυτό σου και να ακολουθήσεις τις δικές σου επιθυμίες σωστά;
