Το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον είναι γνωστό για το πρόγραμμα στίβου του. Η γυναικεία ομάδα του έχει κερδίσει δύο εθνικούς τίτλους από τότε που ο Ρόμπερτ Τζόνσον ανέλαβε το τιμόνι του προγράμματος το 2012 και τα αθλητικά προγράμματα του Πανεπιστημίου απολαμβάνουν σημαντικής οικονομικής υποστήριξης από τη Nike (του οποίου ο συνιδρυτής Phil Knight είναι απόφοιτος). Το Hayward Field, το σπίτι της πίστας των Oregon Ducks, φιλοξένησε τις Ολυμπιακές Δοκιμές το 2021 και ήταν και η τοποθεσία του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου το 2022.
Αλλά στα τέλη Οκτωβρίου, η γυναικεία ομάδα στίβου του Όρεγκον έγινε πρωτοσέλιδο για έναν εντελώς διαφορετικό λόγο: Έξι αθλήτριες είχαν αποχωρήσει από την ομάδα επικαλούμενες φόβους ότι η προσέγγιση του προγράμματος όσον αφορά στο σωματικό βάρος των αθλητριών και τα ποσοστά σωματικού λίπους τις έθετε σε κίνδυνο για διατροφικές διαταραχές…
Η συζήτηση για το βάρος των γυναικών στον αθλητισμό δεν είναι κάτι καινούργιο. Για παράδειγμα, το 1988, ένας κριτής είπε στην Αμερικανίδα αθλήτρια γυμναστικής Christy Henrich πως είναι πολύ «χοντρή». Η Henrich, η οποία αγωνίστηκε για τις Ηνωμένες Πολιτείες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1989 και ήταν ένα ανερχόμενο αστέρι στο άθλημα, εμφάνισε ανορεξία και βουλιμία και είχε τραγική κατάληξη καθώς πέθανε σε ηλικία 22 ετών από επιπλοκές που σχετίζονταν με τις διατροφικές της διαταραχές. Άλλοι εξέχοντες αθλητές, όπως η Ρωσίδα Ολυμπιονίκης αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ, Yulia Lipnitskaya, η οποία εγκατέλειψε το πατινάζ το 2017, έχουν αποσυρθεί από τα αθλήματά τους λόγω αντίστοιχων διαταραχών.
Οι επιθέσεις για το βάρος των γυναικών αθλητριών δεν είναι κάτι που έχει εκλείψει, το αντίθετο μάλιστα. Η «απώλεια βάρους» είναι πλέον «απώλεια λίπους» ή «αδυνατίζω». Και φυσικά αυτό που λανσάρεται προς τα έξω δεν είναι να γίνουν αδύνατες, αλλά να αποκτήσουν «φόρμα». Στην πράξη, είναι ένα και το αυτό.
Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τις αθλήτριες από το Όρεγκον. Τους ζητήθηκε να χάσουν λίπος καθώς αυτό θα τις βοηθούσε στο να αποδώσουν καλύτερα. Η επίθεση του body shaming που έγινε στην ομάδα τον κοριτσιών συνέβη πίσω από τις κλειστές πόρτες. Μάλιστα, τα κορίτσια κατέθεσαν πως κατά της διάρκεια της στάνταρ διαδικασίας λιπομέτρησης δεχόντουσαν επιθέσεις και προσβολές για το βάρος τους, ενώ μια εξ’ αυτών απειλήθηκε ότι θα χάσει ευκαιρίες καριέρας καθώς το βάρος της θα της κοστίσει τις συμμετοχές της στους αγώνες. Μία δήλωσε πως πλέον οι έλεγχοι λίπους τους είχαν γίνει εφιάλτης:
«Όποτε τύχαινε να φάω ένα μπισκότο ένιωθα τρομερές ενοχές. Σκεφτόμουν πως θα κάνει τις επόμενες εξετάσεις μου να δείχνουν χάλια κι ότι θα αντιμετώπιζα σοβαρό πρόβλημα».
Με τις μελέτες που έχουν γίνει, έχει πλέον αποδειχτεί πως το σωματικό βάρος δεν παίζει καθοριστικό ρόλο στην ταχύτητα για παράδειγμα ή στο πόσο ψηλά μπορεί να πηδήξει ένας αθλητής. Ο ισχυρισμός των ομάδων ότι οι εξετάσεις σωματικού λίπους είναι απλές εξετάσεις, δεν συμπίπτει με την προσέγγιση των αθλητών οι οποίοι εκπέμπουν SOS. Η Meghann Featherstun, διαιτολόγος που ασχολείται με αθλητές αντοχής, τονίζει πως “κάθε αθλητής- όπως κάθε σώμα- είναι διαφορετικός. Οι εξαντλητικές δίαιτες που εφαρμόζονται μαζικά στους αθλητές, είναι πολύ επικίνδυνες. Μπορεί να οδηγήσουν σε ορμονικές διαταραχές και διακοπή της περιόδου μέχρι σε σοβαρές διατροφικές διαταραχές. Για να διατηρήσει κανείς μια νορμάλ ορμονική ισορροπία, η οποία είναι πολύ σημαντική για τη συνολική υγεία του ατόμου, πρέπει να έχει εξειδικευμένο πλήρες πρόγραμμα”
Μετά τα γεγονότα με την Σιμόν Μπάιλς η οποία αποχώρησε από τους Ολυμπιακούς για να διασώσει την ψυχική της υγεία, έχει ανοίξει μια συζήτηση για την κατάσταση που επικρατεί στον παγκόσμιο αθλητισμό. Βλέπουμε πλέον αθλητές να φτάνουν στα σωματικά και ψυχικά τους όρια, εξαντλημένοι από την υπερβολική πίεση να αποδώσουν. Το ερώτημα είναι τι πρέπει να αλλάξει και το κατά πόσο οι αθλητικές ακαδημίες διατίθενται να υιοθετήσουν μια νέα τακτική απέναντι στους αθλητές τους.
Διαβάστε επίσης: 6 Celebrities που έχουν χάσει την ψυχραιμία τους δημοσίως
