Μεγάλωσα τρώγοντας πάστες. Τότε, δεν είχαμε και άλλου τύπου γλυκά πέρα από τις πάστες και τα ανατολίτικα. Κι όταν λέω το «μεγάλωσα», εννοώ ότι κάθε βράδυ ο πατέρας μου ερχόταν σπίτι και μου έφερνε και μια πάστα. Κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Δεν είχα προτίμηση σε άσπρες ή σοκολατί. Πάστες να ήταν και ό,τι ήταν. Σε κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, έκοψα τις πάστες και τα γλυκά. Όχι γιατί δε μου αρέσουν βέβαια, αλλά γιατί έμαθα να συγκρατούμαι στο φαγητό.
Πιστεύω τα καλά γλυκά, είναι ενός είδους αφροδισιακό. Για να πω την αλήθεια δεν έχω ακόμα προτίμηση περισσότερο σε ένα είδος από ένα άλλο. Όμως, μάλλον είμαι του παραδοσιακού, παρότι τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια έκρηξη δημιουργικότητας στην ζαχαροπλαστική, με συνθέσεις που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα γνωστά δεδομένα. Βέβαια, όπως έχει γίνει και με τη nouvelle cuisine και την φιλοσοφία της αποδόμησης των φαγητών γενικώς, έχουμε κι εδώ κάποια εμφανή συμπτώματα αυτής της ασθένειας.
Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω παλιομοδίτης, αλλά αν μου έλεγες τι γλυκό θα ήθελα αυτή τη στιγμή, στο μυαλό μου έρχονται τρία γλυκά. Αυθεντικό εκμέκ με παγωτό καϊμάκι, γαλακτομπούρεκο και η παλιακιά, τιμημένη, δοξασμένη νουγκατίνα, ένα γλυκό των 60s.
Στις απογοητεύσεις δεν τρώω γλυκά, όπως λένε ότι κάνουν οι γυναίκες με τα σοκολατοειδή, αλλά χθες βράδυ, μετά τη στενοχώρια μου από την ήττα από τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ, έριξα μια νουγκατίνα μαζί με malt whiskey. Πάει αυτό το δίδυμο.
Ψάξαμε με τα παιδιά στο γραφείο – συνέβαλα κι εγώ σε μεγάλη κλίμακα δοκιμάζοντας γλυκά κι αφαιρώντας λίγα ζυμαρικά από τη διαίτα μου.
Τα ζαχαροπλαστεία που θα δείτε στη λίστα, είναι κάποια από τα καλύτερα που έχουμε δοκιμάσει. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα. Όμως εδώ προσπαθήσαμε να συγκεράσουμε το παραδοσιακό με το μοντέρνο και το ανατολίτικο με το δυτικό. Άλλωστε, και στη λίστα του Taste Atlas που είχε κυκλοφορήσει πριν μερικές εβδομάδες, τα περισσότερα γλυκά είναι από Γαλλία και Τουρκία.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Intronews.gr
