Όταν νιώθουμε πως οι τρελοί ρυθμοί της καθημερινότητας μας έχουν αρπάξει από το μπράτσο και με βία μας τραβούν μαζί τους για να τα προλάβουμε όλα, όταν το άγχος μοιάζει λες και θέλει να μας καταπιεί, όταν το πρωινό ξύπνημα γίνεται με δυσκολία, όταν ο φόβος για το τι θα γίνει στην επόμενη στροφή κάνει τα χέρια μας να μουδιάζουν, όταν νιώθουμε πως έχουμε αποτύχει σε έναν (ή και περισσότερους) από τους ρόλους που καλούμαστε να «παίξουμε», τότε ευχόμαστε να υπήρχε ένα μαγικό τηλεκοντρόλ και να μπορούσαμε να πατήσουμε για μια στιγμή το pause. Για μια στιγμή μόνο.
Για να κλείσουμε τα μάτια. Να πάρουμε μια βαθιά αναπνοή. Και μια δεύτερη. Να φέρουμε στο νου εκείνο το μέρος, την ιδέα, το όνειρο, την σκέψη, το πρόσωπο, την ατάκα που θα φωτίσει ξανά το πρόσωπό μας, που θα ζεστάνει την ψυχή μας ξανά. Που θα διώξει μακριά το φόβο. Που θα μας δώσει πίσω όλη την ενέργεια, την διάθεση, την πίστη, την δύναμη που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε.
Τέτοιο τηλεκοντρόλ μπορεί να μην έχει εφευρεθεί ακόμα (δυστυχώς, αν μας ρωτάς), εκεί όμως κάνει την εμφάνισή του το J’adore του Dior. Αυτό θα πατήσει μαγικά το pause που χρειαζόμαστε. Πρόκειται για μια λουλουδένια αρωματική έκπληξη, αριστοκρατική και πολυδιάστατη, που ξεφεύγει από όλους τους συνηθισμένους κανόνες της σύνθεσης αρωμάτων. Και αυτό γιατί δεν περιέχει ούτε ίχνος οινοπνεύματος. Τι στοίχημα και αυτό;
Το νέο J’adore του Dior εκπλήσσει, εξερευνά και οραματίζεται νέες προοπτικές… Και προκαλεί και προσκαλεί κι εμάς να κάνουμε το ίδιο. Να ανακαλύψουμε ένα παράθυρο προς την ευτυχία. Η Χριστίνα, η Ταϋγέτη, η Νίνα, τρεις από τις editors του ELLE.gr, φαίνεται ότι ξέρουν πολύ καλά πιο είναι αυτό.
Dance me to the end of love
Όταν τα μάτια κλείνουν και το απόλυτο σκοτάδι κυριαρχεί τόσο ώστε να κρατήσει μακριά το φόβο. Τόσο ώστε να καταφέρεις να βρεις τρόπο να ανοίξεις ένα παράθυρο προς την ευτυχία… Το δικό μου (Χριστίνα speaking) παράθυρο έβλεπε πάντα μία σκηνή. Ένα βλέμμα που κρυφοκοιτούσε από τις κουίντες ένα απόλυτα συγχρονισμέο Pas de Quatre υπό την στακάτη μελωδία της Λίμνης των Κύκνων.
Καλοκουρδισμένα πόδια να ανεβοκατεβαίνουν σχεδόν μηχανικά, κεφάλια να στρίβουν σε κανόνα, απόλυτα σωστό. Μία μηχανή φτιαγμένη από ανθρώπινα μέλη που μοιάζει να σε παρασέρνει. Κι έπειτα, χωρίς να καταλάβω τη μετάβαση στη σκηνή βρισκόμουν εγώ, να στριφογυρνάω ανέμελη πάνω στις pouent μου όπως η μπαλαρίνα που ξεπετάγεται ανοίγοντας ένα μουσικό κουτί.
Διαβάστε περισσότερα στο elle.gr
