Μιας και διανύουμε την εβδομάδα μητρικού θηλασμού, μου ήρθαν στο μυαλό τα δικά μου. Μετά από 3 χρόνια και κάτι που έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδί, το μέσα μου έχει ακόμα ψήγματα από ενοχές, τύψεις και απέραντη στενοχώρια που δεν αρίστευσα. Σε όλη την εγκυμοσύνη είχα καταπιεί σχεδόν όλες εκείνες τις όμορφες εικόνες με τις χαμογελαστές μαμάδες με την πλούσια κώμη και τα ροδαλά μωρά κολλημένα στο στήθος τους. Εννοείται με είχα φανταστεί ακριβώς έτσι, ίσως χωρίς την κώμη γιατί γέννησα με κοντό καρέ.
Όμως, όσο καλά τα πήγα στη γέννα, τόσο άσημα ήταν στο θηλασμό. Στο μαιευτήριο ήμουν κάπως μουδιασμένη από χαρά και από το ανίκητο συναίσθημα της παντοδυναμίας. Δεν πίστευα ότι είναι δυνατόν να μην ξεπεράσω κάθε εμπόδιο. Ένιωθα τόσο ευάλωτη και ταυτόχρονα προικισμένη με τις υπερδυνάμεις ενός super ήρωα. Αυτό το αταίριαστο συναισθηματικό δίδυμο στο ζενίθ του κατάντησε ένα συνονθύλευμα από ευγνωμοσύνη και απογοήτευση, μία χαρμολύπη που με είχε κυριεύσει.
Στο δια ταύτα
Όλα ξεκίνησαν να γίνονται δύσκολα όταν φτάσαμε στο σπίτι. Στο μαιευτήριο ήμουν σαν υπνωτισμένη. Ρωτούσα ελάχιστα και άφηνα να με καθοδηγούν, χωρίς να επεμβαίνω. Είχα μία συστολή καθώς πίστευα ότι ως νέα μαμά καλό είναι να ακούω τι έχουν να μου πουν. Η παγίδα στην προκειμένη όμως είναι το φίλτρο, το οποίο είχε χαλαρώσει από τις ορμόνες που έκαναν ξεκάθαρα πάρτι.
Φτάνοντας στο σπίτι, θυμάμαι ότι απλά δεν ήξερα τι να κάνω. Να κάτσω στον καναπέ, να βάλω το μωρό στο λίκνο, να φάω, να μην φάω; Με κάποιο τρόπο μπήκαν κάπως στη θέση τους πρακτικά τα πάντα, όμως τα συναισθήματα παρέμεναν σε σοκ. Η έννοια μου να είναι όλα όπως πρέπει για το μωρό έπεσα σαν πέπλο πάνω από το συναισθηματικό, το οποίο όμως δεν άργησε να ξεχειλίσει και να με πλημμυρίσει σαν ορμητικό ποτάμι.
Ο μικρούλης μου ήταν παραπάνω από τη μισή μέρα στο στήθος μου στην αρχή. «Όσο περισσότερο τον βάζεις, τόσο περισσότερο γάλα θα έχεις», μου έλεγαν. Και μένα η καλύτερή μου να τον έχω πάνω μου και να με καταπνίγει αυτή η ανεξήγητης ευφορίας μωρουδίλας. Όμως γρήγορα, το στήθος μου άρχισε να πετρώνει, να καίει, να κοκκινίζει, ο μικρούλης μου έκλαιγε απαρηγόρητος και εγώ επέμενα. Με τα γνωστά κοχύλια, με θήλαστρο πριν, τον θηλασμό αλλά και μετά. Κομπρέσες ζεστές, κομπρέσες κρύες. Μπύρα χωρίς αλκοόλ, τσάι θηλασμού, σημειώσεις με τις ώρες που έφαγε, πόσο έφαγε.
Έχασα κάθε αίσθηση του χρόνου. Δυσκολευόμουν να ζήσω την εμπειρία των πρώτων ημερών ως μαμά, όπως ήθελα. Ο μικρός μου, κοιμόταν ελάχιστα, έκλαιγε μονίμως και ένιωθα ότι έφταιγα εγώ. Τον λίγο χρόνο που μου έμενε στον ολιγόωρο ύπνο του εγώ άρχιζα τις αναζητήσεις στο Internet και τα τηλέφωνα. Πήρα σε γραμμή υποστήριξης για τον θηλασμό, γνωστές και φίλες να μου προτείνουν μαίες και συμβούλους θηλασμούς, μπήκα σε forum, σε ομάδες στο FB. Και τα έκανα όλα στην υπερβολή τους.
Ο θηλασμός στη θεωρία και στην πράξη
Τελικά ήρθε στο σπίτι μία μαία και μία σύμβουλος θηλασμού. Δεν μπορώ να θυμηθώ καν τι μου είπαν. Θυμάμαι μόνο ότι δυσκολευόμουν να ακολουθήσω κάθε συμβουλή. Για την ακρίβεια, φοβόμουν. Φοβόμουν ότι δεν μπορούσα. Τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι με όσο ψυχραιμία μπορώ -ναι ακόμα και 3 χρόνια μετά βουρκώνω και αγχώνομαι με αυτό το θέμα – ο φόβος ήταν ένα συναίσθημα που με είχε καταβάλει και δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τότε, επομένως και να το καταπολεμήσω.
Ο φόβος με έκανε να συρρικνωθώ, να θέλω να απομονωθώ, να μείνω με την απελπισία μου και την απόγνωσή μου. Δεν άκουγα κανέναν. Ο σύντροφός μου με έβρισκε το απόγευμα εκεί με άφηνε το πρωί. Δεν έτρωγα, δεν θυμάμαι καν αν σηκωνόμουν για τουαλέτα. Το παιδί στο στήθος έως και 12 ώρες και με ύπνο συνολικά 1 ώρας. Εγώ άυπνη, κατάκοπη, με το στήθος έξω, το οποίο είχα καταντήσει σαν τρόμπα. Μαλάξεις από τη μαμά μου, κομπρέσες από τον άντρα μου, το μωρό στο ένα στήθος, το θήλαστρο στο άλλο.
Και αφού κάπως ηρεμούσε το μωρό, ξεκινούσε η αποστείρωση του θήλαστρου και των λοιπών και η όλη διαδικασία για να αυξήσω τη ροή και να γεμίσω μπουκάλια με γάλα. Το βρεφικό γάλα σε σκόνη το έβλεπα με ξεκάθαρη προκατάληψη, ότι πρόκειται για λύση έσχατης ανάγκης. Κι αυτή η ανάγκη έγινε επιτακτική, όταν το μωρό δεν έπαιρνε βάρος και τα μπουκαλάκια από το θήλαστρο γέμιζαν με αίμα αντί γάλακτος.
Εγώ εξακολουθούσα να με παρατηρώ υπνωτισμένη, έξω από το σώμα μου, σαν να μου επέβαλα ένα βασανιστήριο γιατί δεν ήμουν ικανή να θηλάσω αποκλειστικά το παιδί μου. Ο φόβος που ανέφερα προηγουμένως μετατοπίστηκε. Έγινε φόβος επιβίωσης, μιας και το παιδί μου έπρεπε να τραφεί σωστά. Θυμάμαι ακόμα ότι από την αρχή και για πολλές ακόμα μέρες, μήνες ίσως, τάιζα το μωρό με μπιμπερό και ένα βάρος στην καρδιά μου. Σαν να του έκανα κακό. Η περηφάνια της τέλειας μαμάς είχε εξαϋλωθεί. Ένα σύμπλεγμα τύψεων, κατωτερότητας των περιστάσεων, ανικανότητας του αυτονόητου είχε τρυπώσει βαθιά στο μυαλό μου και σαν το βασανιστήριο της σταγόνας πότιζε αργά και την ψυχή μου.
Ο θηλασμός και τα δάκρυα της απογοήτευσης
Έκλαψα. Έκλαψα πολύ. Ακόμα κλαίω όταν το θυμάμαι. Έκλαψα με λυγμούς και ζήλεψα τις μαμάδες που θήλαζαν τα μωρά τους ανέμελες στο πάρκο. Το κάδρο της μητρότητας όπως το εμπορεύονταν ξεκρεμάστηκε από τον δικό μου τοίχο. Ένιωθα να μου λείπει ένα κομμάτι κυριολεκτικά. Σχεδόν εκλιπαρούσα σιωπηλά για τη συγχώρεση του γιου μου.
Πολύ μελοδραματικά θα μου πείτε όλα αυτά. Ίσως είναι. Αλλά είναι αυτά που ένιωθα. Όλα όπως τα έζησα. Και τα ξαναγράφω εδώ γιατί είμαι σίγουρη ότι και κάποια ακόμα μαμά εκεί έξω θα νιώθει κάπως έτσι. Και δεν θέλω να νιώθει όλα αυτά και ταυτόχρονα μόνη της. Θέλω να ξέρει ότι μπιρεί να μην τα καταφέρει να θηλάσει αποκλειστικά και είναι οκ. Η προκατάληψη που έχουμε όλοι για τις μαμάδες που δεν θηλάζουν για τον οποιονδήποτε λόγο είναι ένα αγκάθι ακόμα που διαιωνίζει τις στερεοτυπικές νόρμες για την καλή μαμά και την έννοια της μητρότητας.
Αυτό που σίγουρα ξέρω τώρα είναι ότι το ένστικτό σου είναι ο καλύτερο ς οδηγός για το πώς θα μεγαλώσεις το παιδί σου. Νανούρισέ το ήρεμη, κάτι που άργησα πολύ να απολαύσω. Μέχρι τους 4 πρώτους μήνες έκαναν συνδυαστική διατροφή θηλασμού και σκόνης βρεφικού γάλακτος, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να αποθηκεύω και το δικό μου μητρικό γάλα. Το μωρό μου είχε παλινδρόμηση και έκανε τα πράγματα ακόμα πιο περίπλοκα. Εγώ τα είχα όλα στο μυαλό μου συγκεχυμένα, μέχρι που το μωρό μου ένιωσε την ανάγκη μου για τάξη και απλά έκοψε το στήθος από μόνο του. Το γάλα πλέον έσταζε με το σταγονόμετρο και ο Χάρης ήθελε να μεγαλώσει.
Ο θηλασμός είναι μέρος τους ταξιδιού. Άκου, φίλτραρε, μάθε, ενημερώσου. Περισσότερο όμως από όλα να αφουγκραστείς εσένα. Ακολούθησε το ένστικτό σου και φρόντισε τον εαυτό σου. Φρόντισε την ψυχή σου. Αυτό το κλισέ που μπορεί να σε κάνει να δυσανασχετείς είναι η κινητήριος δύναμη που θα σε κάνει να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου αλλά και το μωρό σου. Και θα το μεγαλώσεις με όλη σου την αγάπη. Θα έχεις τη δύναμή σου ατόφια για να το χαρείς. Να το αποκοιμίσεις, να το ψυχαγωγήσεις, να του ψιθυρίσεις τρυφερά γλυκόλογα, να το χαζέψεις ενώ κοιμάται ήρεμο στην αγκαλιά σου.
Το μωρό έχει περισσότερο ανάγκη τη μαμά του. Ζει μέσα από εκείνη (δεν βγάζω απ’ έξω τους μπαμπάδες σαφώς, αλλά στην περίπτωσή μου η σύνδεση λειτούργησε ακαριαία. Με την πρώτη αγκαλιά μπαμπά-γιού δέθηκαν για πάντα) και είναι απόλυτη ανάγκη να είναι καλά.
Αν η μαμά είναι καλά, είναι και το παιδί της και το λέω πιστεύοντάς το 100%.
