Περνάω αρκετές ώρες στο αυτοκίνητο καθημερινά. Αυτές είναι οι ώρες που μένω μόνη μου και όσο προλαβαίνω, μεταξύ φαναριού και διοδίων, τακτοποιώ τις σκέψεις μου, θέτω προτεραιότητες, βγάζω πρόγραμμα, συνειδητοποιώ, τραγουδάω δυνατά, κλαίω. Σήμερα, θα μείνω στο τελευταίο ρήμα που κάποιες μαμάδες θα καταλάβουν και ίσως ταυτιστούν και κάποιος θα το βρουν υπερβολικό και άνευ λόγου.
Μπορώ να καταλάβω και τις δύο πλευρές. Θα πάρω όμως το μέρος της κλαψιάρας, μιας και είμαι μία τέτοια. Ακριβώς για τον λόγο, ότι στο αυτοκίνητο κάνω από διαλογισμό έως απολογισμό, εκεί με πιάνουν και οι ευαισθησίες μου. Αφήνομαι ελεύθερη και μένω μόνη με τις σκέψεις και τις τύψεις μου. Ο συνήθης λόγος που θα ξεσπάσω σε κλάματα ενώ οδηγώ είναι η πίεση. Ουσιαστικά δεν υπάρχει συγκεκριμένο συμβάν που με κάνει να ξεσπώ. Υπάρχει όμως συσσωρευμένη πίεση που με κάτι απλό εκρήγνυται και στην περίπτωσή μου «υγροποιείται».
Είναι το αυτοκίνητο ένα safe place μου αυτή την περίοδο;
Όλα αυτά τα γράφω γιατί τις προάλλες είχα ένα τέτοιο ξέσπασμα. Ένα πρωινό που έτρεχα κυριολεκτικά να προλάβω τα βασικά, δηλαδή να πάω τον Χάρη στο σχολείο, να φύγω για τη δουλειά στην ώρα μου κλπ, χρειάστηκε να αλλάξω όλο το πρόγραμμα της μέρας για να καταφέρω να είμαι στην ώρα μου πίσω στο σπίτι. Μετά από όλα αυτά, αφού μπήκα στο αυτοκίνητο, την ώρα που απομακρύνθηκα από το σπίτι με έπιασαν τα κλάματα.
Κλάμα με λυγμούς, όχι απλά ένα δάκρυ κύλησε. Ένα μείγμα από παράπονο (γλυκό καρκινάκι) μαζί με απόγνωση και πολλές τύψεις με κατέκλυσε. Ουσιαστικά δεν πήγαινε τίποτα πολύ λάθος. Αλλά εκείνη τη στιγμή σαν όλα τα λάθη μου να χόρευαν μπροστά μου ευχαριστημένα που μου την έφεραν. Και ξέρετε, ότι αν ξεκινήσεις με μία κακή σκέψη, οι επόμενες περιμένουν ανυπόμονες στη σειρά για να δηλώσουν παρουσία.
Οι πρωινές μου φωνές στον Χάρη για τα ρούχα, οι απότομες κινήσεις μου επειδή αργούμε μονίμως στο σχολείο, η γυμναστική που έχασα για να προλάβω τη μέρα υποτίθεται μου φάνηκαν βουνό. Ξέρω ακούγονται χαζά όλα αυτά, ειδικά αν σκεφτείς ότι τίποτα δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Το ξέρω και αυτό είναι ένα ακόμα θέμα που με κάνει να αισθάνομαι ενοχές.
Το απόλυτο safe place είναι η αγκαλιά μας και το “χαμόγελό” του πανάκεια. Ακόμα και τις μέρες που κλαίω στο αυτοκινήτο 🙂
“Κλαίω και οδηγώ στην Αττική Οδό”
Ωστόσο, η διαδικασία αν και απαίσια -σκεφτείτε μία γυναίκα να οδηγεί στην Αττική και να κλαίει σαν μικρό παιδί ενώ ακούει ειδήσεις σε ένα λεπτό στο ραδιόφωνο- ήταν λυτρωτική. Κάπως ξεφούσκωσε όλο αυτό που είχε διογκωθεί μέσα μου. Είναι σαν να κάνεις αφαλάτωση στην καφετιέρα. Κάθε μέρα σου φτιάχνει καλό καφέ. Έρχεται όμως η ώρα που μόνο νεροζούμι θα σου βγάλει και κάτι πρέπει να κάνεις. Όταν το κάνεις, μετά όλα καλά, μπαίνουν στη θέση τους.
Με το κλάμα λοιπόν, ένιωσα σαν να μπήκαν όλα στη θέση τους μετά. Εννοώ ότι κάπως λειτούργησε η λογική μου και δεν την καπέλωσε το συναίσθημα. Αν σταμάτησα να νιώθω τύψεις που φωνάζω στον Χάρη ή αν έφτιαξα το πρόγραμμα για να μην τρώω πρωινό στο αυτοκίνητο; Όχι και στα δύο. Το πιθανότερο είναι ότι θα μου ξανασυμβεί.
Όλα αυτά τα αναφέρω γιατί μπορεί κι εσύ να θες να κλάψεις στο αυτοκίνητο και να σε συγκρατεί η ντροπή. Κάνε το! Είναι ανακουφιστικό και επιπλέον αν κινείσαι στην Αττική Οδό, δύσκολα θα σε δει κάποιος. Εγώ το σκέφτηκα ξανά και ξανά και το βρήκα απόλυτα φυσιολογικό. Ειδικά αν σκεφτείς ότι η ώρα στο αυτοκίνητο είναι η μόνη που δεν μπορεί πρακτικά να με ενοχλήσει κανείς, απολύτως φυσιολογικό μοιάζει να φέρεσαι απελευθερωτικά.
