Ακούς τα παιδιά σου να τσακώνονται και μπαίνεις στο δωμάτιο τη στιγμή που το μεγαλύτερο σπρώχνει το μικρότερο για να πέσει. «Μην σπρώχνεις την αδερφή σου!» λες. Η απάντηση; «Δεν την έσπρωξα Παραπάτησε!». Χμμμ, μάλιστα. Ή ίσως ο έφηβος γιος σου είπε ότι πήρε 20 στο διαγώνισμα των μαθηματικών, αλλά εσύ βρήκες το εν λόγω διαγώνισμα στο σακίδιό του με ένα 12. Πιθανότατα, είναι η ανειλικρίνεια και όχι ο βαθμός, αυτό που σε στενοχωρεί.
Υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να έρθεις αντιμέτωποι με τη δυσάρεστη πραγματικότητα ότι το παιδί σου σού είπε ψέματα κατάμουτρα και καμία από αυτές δεν είναι διασκεδαστική. Πώς απαντάς λοιπόν; Αν και ενστικτωδώς μπορεί να θέλεις να του φωνάξεις ότι είναι ψεύτης, η οικογενειακή ψυχολόγος και ειδική σε θέματα γονεϊκότητας, Δρ. Becky, λέει ότι είναι καλύτερο να πάρεις μια ανάσα και να ακολουθήσεις μια διαφορετική τακτική, αυτή που αποφύγεις να το ντροπιάσεις.
Σύμφωνα με την ειδικό, «Η ντροπή δεν οδηγεί σε αλλαγή. Πρέπει να πάμε από το να βλέπουμε το παιδί μας ως το πρόβλημα στο να είμαστε στην ίδια ομάδα με το παιδί μας». Λογικό, σωστά; Αλλά προφανώς δεν θέλεις να χαμογελάσεις και να κλείσεις το μάτι στο παιδί που μόλις έσπρωξε τη μικρή του αδερφή και είπε ψέματα γι’ αυτό, οπότε ίσως αναρωτιέσαι πώς μοιάζει πραγματικά το ομαδικό πνεύμα σε αυτό το πλαίσιο.
Ας πούμε ότι ζήτησες από το παιδί σου να κάνει κάτι – να καθαρίσει το δωμάτιό του, για παράδειγμα – και σου λέει ότι έχει κάνει αυτό που του ζητήθηκε, ενώ στην πραγματικότητα δεν το έχει κάνει. Σε αυτό το σενάριο, ο μη ντροπιαστικός διάλογος της Δρ. Becky έχει ως εξής: «Είπες Χ, παρατήρησα το Υ. Τι συνέβη;»
Βασικά, η ιδέα είναι να χρησιμοποιήσεις γλώσσα που οικοδομεί εμπιστοσύνη και προωθεί τον διάλογο, σε αντίθεση με το να βομβαρδίζεις το παιδί σου με κατηγορίες ή/και θυμό. Είναι σημαντικό ότι η Δρ. Becky υποστηρίζει ότι οι γονείς δεν πρέπει να το μπερδεύουν ως μαλθακότητα. Σύμφωνα με εκείνη, είναι απλώς αποτελεσματικό.
Αφού ακολουθήσεις τη συμβουλή της, εναπόκειται σε εσένα να καταλάβεις το πώς να προχωρήσεις με βάση την απάντηση του παιδιού σου. Ίσως το παιδί να παραδέχεται ότι δεν καθάρισε το δωμάτιό του επειδή απλά δεν του άρεσε, στο οποίο θα μπορούσες να απαντήσεις: «Ξέρω τι εννοείς. Πρέπει να κάνω πολλά πράγματα που δεν έχω διάθεση να κάνω. Αλλά είναι σημαντικό για μένα οι άνθρωποι στη ζωή μου να ξέρουν ότι θα κάνω κάτι όταν λέω ότι θα το κάνω. Αφού μου είπες ότι θα καθαρίσεις το δωμάτιό σου, μπορείς να μου δείξεις ότι εννοείς αυτό που λες και μετά μπορούμε να κάνουμε κάτι διασκεδαστικό;».
Φυσικά, υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους αυτό μπορεί να συμβεί ανάλογα με την κατάσταση και την ιδιοσυγκρασία του παιδιού σου, αλλά εφόσον συνεχίζεις με έναν σταθερό, αλλά μη επικριτικό τρόπο, η Δρ. Becky λέει ότι θα είσαι στο σωστό δρόμο.
Τελικά, το βασικό είναι ότι η ντροπή δεν οδηγεί σε αλλαγή επειδή κάνει τα παιδιά να αισθάνονται εχθροί και οι εχθροί συνήθως δεν είναι πολύ υποχωρητικοί. Χρησιμοποίησε μια πιο ήπια προσέγγιση και το παιδί σου θα είναι πολύ πιο πιθανό να αλλάξει τη συμπεριφορά του και να καταλάβει την αξία της ειλικρίνειας.
Διάβασε επίσης: X-MAS. Πώς θα φτιάξετε τις τέλειες χριστουγεννιάτικες κάρτες με τα παιδιά σας
