Από τη στιγμή που γίνεσαι μαμά, αυτόματα ο εαυτός σου τοποθετείται αλλιώς στον κόσμο. Ενώ είσαι η ίδια, νιώθεις πολύ διαφορετικά. Ξανφνικά έχεις άλλες προτεραιότητες, καθόλου χρόνο για να κάνεις ένα ντους άνω του 5λεπτου και μία τρισχαριτωμένη φατσούλα να εξαρτάται αποκλειστικά από σένα – κατά βάση και για αρχή.
Δεν ξέρω πότε τα συνειδητοποίησα όλα αυτά. Δεν ξέρω καν αν τα έχω συνειδητοποιήσει επαρκώς ή απλώς επηρεάζομαι από τα καθιερωμένα μαμαδοκλισέ. Το σίγουρο είναι όμως ότι δεν αργείς να ξανασυστηθείς στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν λέω ότι γίνεσαι μία άλλη, ανακαλύπτεις όμως μία συνέχειά σου. Βρίσκεις αποθέματα σε συναίσθημα και οξυδέρκεια, γίνεσαι πιο πρακτική και συνάμα πιο συναισθηματική. Προβλέπεις και προλαμβάνεις, γίνεσαι εφευρετική και ένα σωρό ακόμα πράγματα.
Η υπομονή είναι αρετή
Ένα πράγμα που ως μαμά σκέφτεσαι ότι ίσως και να μην έχει όρια είναι η υπομονή. Εγώ, ως καρκίνος με παρθένο θεωρούμαι και είμαι ένα άτομο υπομονετικό, μέχρι αηδίας. Ως μαμά, έχω ξεπεράσει και το όριο αυτό. Ίσως είναι άλλη η κλίμακα. Άλλο το επίπεδο που παίζεις και άλλοι οι κανόνες.
Ωστόσο, θεωρώ ότι με κάποιο τρόπο η υπομονή μεταφέρεται σε άλλου είδους πράγματα με τη μητρότητα. Τι εννοώ; Μπορεί, για παράδειγμα, η αταξία και η συνεχής φασαρία σε ντεσιμπέλ που πίστευες ότι δεν μπορείς να αντέξεις, τώρα να περνούν σχεδόν απαρατήρητα. Όμως δεν κάνεις πίσω σε τίποτα που να σου αποσπά την προσοχή από τα σημαντικά. Δεν αφήνεις εξωτερικούς εισβολείς να σου καίνε τα τόσο χρήσιμα κύτταρά σου και να σου ρουφούν την πολύτιμη ενέργειά σου που όλο και λιγότερη μοιάζει, όσο το παιδί μεγαλώνει.
Άλλα τα μέτρα και άλλα τα σταθμά λοιπόν. Τώρα αντιλαμβάνεσαι τι είναι η υπομονή και τι είναι τα όρια. Τώρα μπορείς να τα ξεχωρίσεις (;) και να βάλεις τα πράγματα και τους ανθρώπους στη θέση τους.
Προνοητικότητα, η μαμαδίστικη σοφία
Αχ, αυτή η μαμαδίστικη προνοητικότητα! Είναι ένστικτο ασφάλειας και επιβίωσης; Είναι μία δεξιότητα που αποκτάς σχεδόν αυτόματα ως μαμά; Δεν έχω απάντηση. Ξέρω όμως ότι η τσάντα μιας μαμάς μοιάζει περισσότερο με το βαλιτσάκι του Sport Billy. Και φυσικά, δεν σταματά εκεί. Το μυαλό της μαμάς λειτουργεί κάπως με έναν άγνωστο συμπαντικό μηχανισμό, όμοιο με αυτό που έχουν λουλούδια και ζώα για να επιβιώσουν.
Μάλλον είναι ζήτημα επιβίωσης να μπορείς να προβλέψεις πότε το παιδί θα πεινάσει, τι θα θέλει να φάει, τι δεν θα του αρέσει, πότε θα κουραστεί και είναι επιρρεπές σε τούμπες. Μπορώ να σκεφτώ ένα σωρό άλλα σενάρια και είμαι σίγουρη ότι κάθε μαμά μπορεί να κάνει το ίδιο. Όμως, από ένα σημείο και μετά η προνοητικότητα μοιάζει με κανόνα καθημερινότητας, ενώ ουσιαστικά είναι πιο κοντά στην υπερδύναμη.
Προσαρμοστικότητα σε συναισθήματα και καταστάσεις
Σκέφτομαι τον εαυτό μου πριν γίνω μαμά και πραγματικά απορώ πώς την πάλευα ώρες ώρες. Δεν ήμουν ποτέ περίεργη – ίσως υπερβολικά καλοπερασάκιας ορισμένες των περιπτώσεων. Όμως τώρα πια, όλες οι απαιτήσεις που είχα από τη ζωή μου και τους άλλους κάπως μου φαίνονται ανούσιες οι μισές και πολυτέλεια οι υπόλοιπες.
Θα μου πεις, έχεις άλλες απαιτήσεις τώρα. Και έτσι είναι. Απλά πλέον απαιτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό περισσότερο γιατί δεν έχεις χρόνο να περιμένεις από τους άλλους, ή τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ. Λίγο μετά τον πρώτο χρόνο ζωής του Χάρη, έπιασα τον εαυτό μου να μην νοιάζεται για πράγματα που λίγο πριν δεν θα ανεχόταν.
Τα βρήκα με τους φόβους μου για Χάρη του γιου μου. Όχι με όλους, αλλά σίγουρα με όσους ένιωσα ότι απειλούν και τον ίδιο μέσω εμού. Έγινα πιο διαλλακτική και με τους άλλους ανθρώπους. Κατάλαβα τη μαμά μου, συγχώρεσα τον εαυτό μου και τα έβαλα ξανά μαζί του.
Όλα αυτά, πριν γίνω μαμά, έμοιαζαν με έναν μικρό λαβύρινθο από τον οποίο προσπαθούσα να βγω στο φως. Τώρα ξαφνικά σαν κάποιος να μου πέταξε τον Μίτο της Αριάδνης και να που σιγά σιγά, οι λύσεις βρίσκονται με λίγες μεθοδικές κινήσεις. Η λογική και το συναίσθημα παραπλανιούνται γύρω μου και ανά τακτά χρονικά διαστήματα φτιάχνουν κράματα με διαφορετικές αναλογίες.
Εννοείται πώς δεν είναι μόνο αυτά. Είναι πολλά ακόμα και πόσα δεν έχω συναντήσει και έρχονται. Συνειδητά ή ασυνείδητα, η μητρότητα σε αλλάζει. Σε αλλάζει προς μία κατεύθυνση άλλη από αυτές που ξέρεις ήδη, προς το καλό ή το κακό δηλαδή. Σου δίνει μια διάσταση κάπως μαγική στην αρχή, καθώς ανακαλύπτεις έναν μικρό κόσμο, τον δικό του κόσμο. Μέσα σε αυτό τον κόσμο σου ξανασυστήνεσαι, αναθεωρείς και ανακατανέμεις τις αξίες σου. Μαθαίνεις να βρίσκεις κρυμμένα νοήματα και να ακούς ανεπαίσθητους ψιθύρους. Μαθαίνεις να αγαπάς άνευ όρων. Κι αυτό τα ορίζει όλα. Δεν αλλάζει την πάστα σου. Σε εξελίσσει.
