Πάντα μου άρεσαν τα παιδικά βιβλία. Από παιδί – λογικό! – τα ξεφύλλιζα πρώτα και μετά ζητούσα να μου τα διαβάσουν μέχρι που τα κατάφερνα και μόνη μου. Τώρα νιώθω ακριβώς την ίδια ευχαρίστηση όταν παίρνω ένα παιδικό βιβλίο στα χέρια μου. Απλά είμαι από την άλλη πλευρά. Τώρα είμαι αυτή που τα ξεφυλλίζει μεν αλλά τα διαβάζει στον γιο της.
Ο 3χρονος Χάρης, όπως όλα σχεδόν τα παιδιά στις μεταβρεφικές ηλικίες, τρελαίνεται για ιστορίες. Ιστορίες που σκαρφίζομαι, ιστορίες που του διαβάζω, ιστορίες από τα παλιά. Όταν λοιπόν, αρχίζουμε μαζί να μπαίνουμε μέσα στην ιστορία, πολύ συχνά ξεκινά και μία κουβέντα. Ο Χάρης αρχίζει τις ερωτήσεις, κάνει συνδέσεις με δικές του εμπειρίες, θυμάται κοντινά του πρόσωπα και να μια ευκαιρία για να του εξηγήσω κάποιες έννοιες λίγο πιο δύσκολες, να του περάσω μηνύματα με έναν λίγο πιο ευχάριστο τρόπο.
Στη μικρή βιβλιοθήκη που έχουμε δίπλα στο κρεβατάκι του, υπάρχουν τα πιο αγαπημένα του βιβλία. Σήμερα θα σας πω για τρία από αυτά, τα οποία αρέσουν και σε μένα και πολλές φορές ανατρέχω σε αυτά όταν χρειάζεται.
#1 “Είναι μόνο ένα σκουπίδι”
Η Corderoy Tracy μιλάει αρχικά στη συνείδησή μου. Νομίζω ότι με κάποιον τρόπο προσεγγίζει τον ενήλικο ωχαδελφισμό. “Μια φορά να πετάξεις κι ένα σκουπιδάκι, δεν έγινε τίποτα”. Κι όμως έγινε και σε αυτό το βιβλίο η όλη διάσταση περιγράφεται με τον απλούστερο και πιο κατανοητό τρόπο. Μία φορά είναι αρκετή για να γίνει συνήθεια, για να το αντιγράψουν και οι άλλοι. Όμως, το ίδιο ισχύει και για την αντίθετη πλευρά της ιστορίας. Μία φορά να κάνεις την καλή πράξη αρκεί. Ας το ξεκινήσουμε οι γονείς και η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μας θα μας μιμηθούν.
#2 “Το τερατάκι των χρωμάτων”
Αν είστε έτοιμοι να ακούσετε πώς νιώθει το παιδί σας με έναν όμορφο και απόλυτα άμεσα τρόπο, τότε αυτό το βιβλίο πρέπει να το διαβάσετε. Να το διαβάσετε μαζί ξανά και ξανά. Να ταυτίσετε καταστάσεις με χρώματα, με συναισθήματα δηλαδή. Ο Χάρης, πλέον δίνει χρώμα στα συναισθήματά του, χάρη στο τερατάκι της Anna Lienas. Του δίνει όνομα και μπορεί και τα ξεμπερδεύει όταν είναι ένα “κουβάρι στο μυαλό του”, όπως μου λέει συχνά. Είναι εύκολο και για μένα, να μιλώ με χρώματα όταν θέλω να του δώσω να καταλάβει ότι αισθανόμαστε το ίδιο πολλές φορές. Δοκιμάστε το, θα γίνει ένα πολύ χρήσιμο παιχνίδι μεταξύ σας.
#3 “Το πιο καταπληκτικό πράγμα στον κόσμο”
Από τα παιδικά βιβλία που έχουμε διαβάσει με τον Χάρη, αυτό νομίζω ότι περισσότερο απευθύνεται σε μένα. Η Ashley Spires τονίζει την έννοια της επιμονής με όλα τα θετικά πρόσιμα που έχει το αποτέλεσμα, χωρίς όμως να προσπερνά τα αρνητικά συναισθήματα της αποτυχίας, απαραίτητου μέρους της όλης διαδικασίας. Το ζητούμενο είναι να φτάσεις σε αυτό που εσύ θες και αυτό είναι το “πιο καταπληκτικό πράγμα στον κόσμο”. Τα υπόλοιπα είναι απλά τα σκαλοπάτια για να φτάσεις εκεί που θες. Πρέπει να τα ανέβεις όλα και να μην ακούς κανέναν. Ξεφυλλίστε τις σελίδες μαζί με το παιδί. Δώστε το δικό σας όνομα στους ήρωες και αφήστε την μικρή ιστορία να σας οδηγήσει κάπου… καταπληκτικά!
