Με περισσότερη ψυχραιμία και κάπως μαθημένη θα έλεγε κανείς, θα καταγράψω την δική μου ψυχολογική “1st day @school” εμπειρία μου. Φέτος είμαι σε θέση να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, να θυμηθώ τα συναισθήματά μου από εκείνες τις δραματικές ώρες που ο Χάρης είχε τυλιχτεί γύρω από τον λαιμό μου, ενώ εγώ με δυσκολία κρατούσα τα δάκρυα εντός των οφθαλμών μου.
Αυτή την σχολική χρονιά είμαι σε θέση να ακολουθήσω το παράδειγμα του βιβλίου που τόσο καιρό διαβάζω στον Χάρη και μαζί μαθαίνουμε πώς να ξεχωρίζουμε τα συναισθήματα και να τα βάζουμε στο βάζω τους για να μην μπερδεύονται και μας προκαλούν σύγχυση. Κι αυτό το λέω αυθαίρετα καθώς αυτή τη στιγμή που τα γράφω αυτά, ο Χάρης ακόμα δεν έχει ξεκινήσει το σχολείο κι εγώ πιστεύω (σε μένα) ότι είμαι έτοιμη αυτή τη φορά.
Ένα χρόνο πριν – Η πρώτη μέρα στο σχολείο από την μεριά της μαμάς
Πάμε πίσω λοιπόν, στον Σεπτέμβριο του 2021, που ένα ωραίο πρωί περπατήσαμε με τον Χάρη προς το χρωματιστό κτίριο. Όλα έτοιμα πρακτικά, όλα ανέτοιμα ψυχολογικά. Έξω από την πόρτα ξεκινά το δράμα μιας άμαθης πλην τίμιας μαμάς που νομίζει ότι κάνει το χειρότερο πράγμα στον κόσμο. Κάπου εκεί είναι και η σκηνή του παιδιού με έναν σπαρακτικό μονόλογο, έναν θρήνο αληθινό που αποχωρίζεται τη μαμά του. Ουρλιαχτά, τραβήγματα, αγκαλιές, κεφαλοκλειδώματα, σπρωξίματα και αναφιλητά μπροστά στην πόρτα του σχολείο. Πρωταγωνιστής ο Χάρης και η μαμά του. Η δασκάλα μπαίνει στη σκηνή σαν από μηχανής θεός στην τραγωδία και ήρεμα σου λέει να αφήσεις το παιδί και να φύγεις.
«Αδύντον» σκέφτηκα ή μπορεί και να μου ξέφυγε. Ήμουν εμφανώς σε χειρότερη κατάσταση από τον Χάρη. Ήμουν στα πρόθυρα της παραλυσίας, μόλις έκλεισε η πόρτα και συνέχισε το κλάμα, ξέσπασα σε λυγμούς. Πισωγύρισα ούτε θυμάμαι πόσες φορές. Μία ώρα και κάτι θα περίμενα για να πάω να τον πάρω και βασανιστική η αναμονή.
Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, το mini βασανιστήριο που περνούσα μόνη μου, το τηλέφωνο χτύπησε και η δασκάλα μου είπε ότι ο Χάρης έκανε εμετό, προφανώς από το κλάμα. «Έρχομαι» της λέω, «όχι» μου λέει, «απλά σας ενημερώνω. Τον αλλάξαμε και όλα καλά». Όλα καλά; Από μέσα ακουγόταν ένα βουητό από κλάματα, στριγκλιές και κραυγές απροσδιόριστης συναισθηματικής χροιάς. Το ξεπέρασα κι αυτό γιατί το session με την παιδοψυχολόγο που είχα κάνει ήδη προληπτικά – ευτυχώς- με είχε κάπως κατευθύνει.
Εδώ λειτούργησε θετικά το σύνδρομο της καλής μαθήτριας. Έπρεπε να σφίξω τα δόντια και να περιμένω να περάσουν εκείνα τα λεπτά μέχρι να πάω να τον πάρω. Και πέρασαν και πήγα και τον πήρα και όλα καλά ήταν. Το μετά έμοιαζε ιδανικό. Τον άφησα στο σπίτι, τον περίμεναν οι παππούδες και οι γιαγιάδες – και πήγα στη δουλειά, χωρίς ο Χάρης να μου δώσει ιδιαίτερη σημασία.
«Όλα καλά» σκέφτηκα. Πάει η πρώτη μέρα, η δύσκολη, αυτή που παίρνεις την κρυάδα. Αμ δε! Καθόλου καλά. Γιατί την πρώτη κρυάδα ακολουθεί το τρέμουλο. Ναι είναι γεγονός, η δεύτερη μέρα ήταν δυσκολότερη. Η σκηνή του θρήνου που περιέγραψα παραπάνω σε repeat και με περισσότερο συναίσθημα, μεγαλύτερη ένταση και με μία δύναμη που δεν ήξερα ότι καν ότι είχε το παιδί μου.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο ως εμπειρία – Το δίδαγμα
Τώρα μπορώ να σκεφτώ λογικά και να πω στον εαυτό μου ότι είναι φυσιολογικό. Η δεύτερη μέρα σημαίνει “ξέρω που πάω”, επιβεβαιώνει τον φόβο του ότι αυτό που έζησε εχθές θα ξανασυμβεί. Δεν ήταν μία κι έξω. Αυτή τη μέρα λοιπόν, κατέρρευσα. Ψυχολογικά και σωματικά. Παραμιλούσα και έλεγα σε όλους γύρω μου την εμπειρία μου. Πολλές μαμάδες γέλασαν και μου είπαν «Πρώτη φορά, ε;», άλλες «στο δεύτερο θα την περιμένεις πώς και πώς αυτή τη μέρα». Εγώ απαντούσα από μέσα μου «αφήσετε με ήσυχη».
Πραγματικά, ο αποχωρισμός ήταν δισυπόστατος. Είναι λογικό να έχεις χίλια δυο ερωτηματικά όταν αφήνεις πρώτα φορά το παιδί σου σε άγνωστους ανθρώπους, σε άγνωστο περιβάλλον. Τι θα φάει, θα διψάσει, θα κλάψει, θα χτυπήσει, θα, θα, θα… Όλα είναι λογικά. Χρειάζεται μόνο να κάνεις υπομονή γιατί η λογική με τόσο συναίσθημα βουλιάζει. Είναι βαρίδι μπροστά σε όσα έχεις να αντιμετωπίσεις από σένα την ίδια και από το παιδί σου. Είναι ακόμα ένα step που επιβεβαιώνει ότι η υπομονή είναι βασικό χαρακτηριστικό κάθε γονιού. Όλα τα millestones περνούν από αυτό το στάδιο.
Κανένας κανόνας, καμία συμβουλή, κανέναν βιβλίο δεν μπορεί να καταλαγιάσει αυτό το τεράστιο σύννεφο από τύψεις, αγωνία και τρόμο που νιώθεις. Το μέγεθος του σύννεφου διαφέρει από γονιό σε γονιό, όμως τα συναισθήματα πάνω κάτω είναι τα ίδια. Η παράσταση – τραγωδία του πρωινού αποχωρισμού κράτησε περίπου δύο εβδομάδες με την πρώτη εβδομάδα να είναι για Oscar ερμηνείας. Αυτό όμως νομίζω ότι διαφέρει από παιδί σε παιδί.
Εγώ κρατώ σαν lifesaver tips για την περίοδο την εμπιστοσύνη που έδειξα στις δασκάλες, την ενημέρωση που έλαβα μαζί με τον καθησυχασμό και το πόσο -με πόνο ψυχής- άφησα τον Χάρη ήσυχο χωρίς να τον βομβαρδίσω με ερωτήσεις. Φρόντισα να είμαι εκεί και να τον περιμένω, όχι μόνο να τον αφήνω και να τον καθησυχάζω κάθε στιγμή ότι είμαι εκεί.
Ξέρω ότι άκουγε την καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, όπως και η δική του. Αλλά τώρα, έχοντας απόσταση από αυτή την ψυχολογική τυμπανοκρουσία, ακόμα και αυτού του είδους η σύνδεση μας οφέλεισε.
Βαθιές ανάσες και πολλές αγκαλιές!
