Ο οδήγηση στο χιόνι απαιτεί γνώση και βέβαια τον απαραίτητο εξοπλισμό (αλυσίδες, χιονοκουβέρτες κλπ.), τον οποίο παρά τη σχετική νομοθετική ρύθμιση του καλοκαιριού, ο κόσμος έτρεχε την τελευταία στιγμή να προμηθευτεί. Ίσως επειδή στη χώρα μας εμείς οι πολίτες δεν χρειάζεται ποτέ να προνοούμε, αλλά πρέπει να φροντίζει για όλα το κράτος σαν τη μάνα που κανακεύει νυχθημερόν τον ενήλικα γόνο της (“ζακέτα να πάρεις…”).
Φυσικά, όταν στο μεγαλύτερο κομμάτι της Ελλάδας χιονίζει μια φορά κάθε πέντε χρόνια η γνώση είναι δύσκολο να αποκτηθεί. Πέρυσι την πατήσαμε όλοι. Ο σχετικά ήπιος πρωινός καιρός που επικρατούσε όταν όλοι ξεκινούσαν για τη δουλειά τους δεν προμήνυε όσα θα ακολουθούσαν τις επόμενες ώρες. Η ξαφνική και ιδιαίτερης έντασης χιονόπτωση ανάγκασε όλους να επιστρέψουν εσπευσμένως στα σπίτια τους. Οι δρόμοι χτίζονταν με χιόνι και δεν μπορούσαν να καθαριστούν, καθώς τα ακινητοποιημένα οχήματα εμπόδιζαν τα εκχιονιστικά.
Φέτος τα πράγματα εξελίσσονται καλύτερα, καθώς ο κόσμος φοβήθηκε να πάει στη εργασία του, ο κρατικός μηχανισμός μοιάζει πιο προετοιμασμένος (αστοχία σε προεκλογική περίοδο δεν σηκώνει…) και ο καιρός προσώρας δεν δείχνει τα δόντια του όπως την προηγούμενη χρονιά.
Για την οδήγηση στο χιόνι θα έχετε ήδη διαβάσει διάφορες χρήσιμες συμβουλές, όπως για το πως τοποθετούνται οι αλυσίδες, εντούτοις η συνύπαρξη με τους χιονισμένους δρόμους δεν αρχίζει και τελειώνει στον τρόπο που ξεκινάμε και φρενάρουμε.
Ακόμα κι εμείς οι δημοσιογράφοι αυτοκινήτου, παρότι έχουμε γράψει αμέτρητες ώρες πίσω από το τιμόνι σε ιδιαίτερα απαιτητικές συνθήκες, δεν διαθέτουμε την εξοικείωση ενός Φινλανδού ή ακόμα και ενός κατοίκου της Καστοριάς ή της Ορεστιάδας.
Προσωπικά το έμαθα αυτό “the hard way” που λένε και στο χωριό μου, όταν πριν από 25 περίπου χρόνια, οι Χριστουγεννιάτικες διακοπές είχαν προγραμματιστεί στην περιοχή της Φλώρινας και των Πρεσπών.
Η μετερεωλογική πρόγνωση τότε δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματική, αλλά καλού – κακού, ανηφορίζοντας τότε με την προσωπική μου Lancia Delta είχα μαζί μου κι ένα ζευγάρι αλυσίδες.
Κινούμενος στο κομμάτι Λάρισα – Ελασσόνα ξεκίνησε να ρίχνει χιονόνερο. Όταν άρχιζε να μαζεύεται (λιωμένο) χιόνι στο οδόστρωμα, που και που δοκίμαζα με το φρένο την πρόσφυση των τροχών, χωρίς να διαφαίνεται κάτι ανησυχητικό. Μέχρι τη στιγμή που διασταυρώθηκα με μια αντίθετα κινούμενη νταλίκα, το σπρέι από τους τροχούς της οποίας πάγωσε αμέσως με το που προσγειώθηκε στο παρμπρίζ μου.
Problem! Πέρα από τη στιγμιαία έλλειψη ορατότητας, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα, ήταν ένα καμπανάκι ότι η θερμοκρασία έπεφτε απότομα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ολισθηρότητα του οδοστρώματος. Εντούτοις ο δρόμος συνέχισε να έχει πρόσφυση, γεγονός που εν πολλοίς οφειλόταν στην αρκετά πυκνή κυκλοφορία. Την πραγματικότητα αυτή ήρθε να διαψεύσει μια ανατριχιαστική διαπίστωση, όταν κινούμενος με 80-90 χλμ./ώρα, ξαφνικά άρχισα να νιώθω ότι οι τροχοί του αυτοκινήτου δεν πατούν στο δρόμο.
Το αυτοκίνητο έδειχνε κυριολεκτικά ακυβέρνητο, κάτι που οι υπόλοιποι επιβάτες (ευτυχώς) δεν αντιλήφθηκαν. Απαλές, λοιπόν, κινήσεις και πολύ – πολύ προοδευτικό φρενάρισμα -δεν διέθετε καν ABS, το συγκεκριμένο αυτοκίνητο- είχε όμως τα απίστευτα καθίσματα της Recaro από αλκαντάρα! Λίγα μόλις μέτρα από το σημείο ακινητοποίησης, στα αριστερά του δρόμου κρεμόταν στην πλαγιά ένα Skoda Favorit που μόλις είχε χάσει ο οδηγός του τον έλεγχο.
Διάβασε τη συνέχεια στο 4troxoi.gr
