Υποθέτουμε πως η πλειονότητα όσων χρησιμοποιούν τους χάρτες της Google ή κάποια αντίστοιχη εφαρμογή, έχουν βρει την υγειά τους, όχι τόσο στην ευκολία που αυτά τα συστήματα πλοήγησης προσφέρουν στην αναζήτηση μιας διεύθυνσης, όσο για το γεγονός ότι είναι ανεκτίμητος ο υπολογισμός του χρόνου μιας διαδρομής, λαμβάνοντας υπόψη και την τρέχουσα κυκλοφορία.
Όλοι μας έχουμε γίνει πιο ακριβείς στα ραντεβού μας, έτσι που δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσουμε καθυστερημένοι, αλλά ούτε και με προπορεία.
Την παλιά εποχή ήταν οι επαγγελματίες οδηγοί της πόλης που γνώριζαν τις “καβάντζες” για να περιορίσουν το χρόνο (και την ταλαιπωρία) στη μετάβαση από ένα σημείο της πόλης σε ένα άλλο. Επιπλέον γνώριζαν καλύτερα τις ιδιαιτερότητες της κίνησης, μέρες και ώρες δηλαδή που κάποιοι κεντρικοί δρόμοι “έπηζαν”, στο βαθμό όμως που μπορούσε να προβλεφθεί η κυκλοφορία στο κέντρο, με τις πολυάριθμες διαδηλώσεις και την πολυπαραγοντική περιπλοκότητα που έφερε η καθιέρωση του δακτύλιου.
Μόνο οι κάτοικοι μιας περιοχής (και όσοι είχαν κάποιον καλό λόγο να της επισκέπτονται…) γνώριζαν τα μυστικά των στενών. Σε κάποιες λίγες περιπτώσεις αν ένας συνοικιακός δρόμος μαθευόταν ως η ενδεδειγμένη κοπάνα για να κερδηθεί χρόνος σε σχέση με τη διαδρομή μέσω ενός κεντρικού οδικού άξονα, οι συγκοινωνιολόγοι είχαν τα κατάλληλα μέσα (μονοδρομήσεις, δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας, φωτεινοί σηματοδρότες, σαμαράκια κλπ) να αποθαρρύνουν τη διερχόμενη κυκλοφορία.
Το πρόβλημα άρχισε να γίνεται μη διαχειρίσιμο όταν εφαρμογές όπως το Google Maps, το Apple Maps ή το Waze ξεκίνησαν να προτείνουν στο κοινό που τις χρησιμοποιεί (παγκοσμίως υπολογίζονται σε άνω του ενός δισ. οδηγών) εναλλακτικές διαδρομές μέσα από κάποτε ήσυχες γειτονιές.
Δεν χρειάζεται να δει κανείς παρά το τι συμβαίνει γύρω από το σπίτι του με αλαφιασμένους οδηγούς που περνάνε “πατημένοι”, να αψηφούν μονοδρομήσεις και παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο τους προκειμένου να κεδίσουν ίσως 30” στην καθημερινή τους διαδρομή. Αν τολμήσεις να τους πεις κάτι, θα σε βρίσουν κι από πάνω.
Εξόριστοι στις κεντρικές λεωφόρους
Τα πρώτα συστήματα πλοήγησης δεν είχαν δημιουργήσει ανάλογα προβλήματα, καθώς η αναζήτηση εναλλακτικών διαδρομών αποτελεί μια διεργασία που απαιτεί μεγάλη υπολογιστική ισχύ, την οποία δεν διέθεταν οι εξειδικευμένες συσκευές πλοήγησης της εποχής.
Η μέριμνα των πρώτων εταιρειών χαρτογράφησης, όπως η Navteq, η TomTom ή στα καθ’ ημάς η MLS είχαν σαν βασική ενασχόληση τη σωστή αποτύπωση των δρόμων και την τακτική – συνήθως ανά 3μηνο- ενημέρωση της βάσης δεδομένων.
Καθώς τα συστήματα πλοήγησης άρχισαν να περνάνε στα κινητά τηλέφωνα, κάποιες εταιρείες, με τη συγκατάθεση των χρηστών, ξεκίνησαν να συγκεντρώνουν στοιχεία για τις ταχύτητες διέλευσης από διάφορους δρόμους, με αποτέλεσμα οι πρώτες προβλέψεις για το χρόνο μιας διαδρομής να αξιοποιούν κάποια τέτοια “ιστορικά” δεδομένα, από τα ίχνη των GPS των τηλεφώνων ώστε οι αλγόριθμοι να οδηγούν σε κάποια πιο ρεαλιστικά αποτελέσματα.
Όταν οι εφαρμογές πλοήγησης άρχισαν να προτείνουν εναλλακτικές διαδρομές
Με τη διάδοση των έξυπνων τηλεφώνων και τη βελτίωση της κάλυψης της κινητής τηλεφωνίας, εταιρείες όπως οι Here Technologies, TomTom, Waze και Google ξεκίνησαν να δίνουν στοιχεία για την κυκλοφορία σε πραγματικό χρόνο και όχι μόνο αυτό, αλλά άρχισαν να προτείνουν και εναλλακτικές διαδρομές. Και κάπου εκεί ξεκινάει το χάος!
Διάβασε τη συνέχεια στο 4troxoi.gr
