21 Μαρτίου 1969, Σάο Πάολο, Βραζιλία – 1 Μαΐου 1994, Ίμολα, Ιταλία
To 1983 ένας νεαρούλης, που πρωταγωνιστούσε στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Formula 3, πλησίασε τον Sir Frank Williams, του οποίου τα αυτοκίνητα είχαν πάρει τα προηγούμενα 3 χρόνια 2 Παγκόσμια Πρωταθλήματα Οδηγών Formula 1 και άλλα 2 Κατασκευαστών, και του ζήτησε να τον πάρει στη Williams, ισχυριζόμενος ότι υπάρχουν ομάδες που τον θέλουν με συμβόλαιο για τα επόμενα 10 χρόνια.
Πείτε το ευθύτητα, πείτε το θράσος, πάντως πέτυχε το σκοπό του, γιατί ο Sir Frank του απάντησε ότι ναι μεν παίρνουν μόνο έμπειρους οδηγούς, αλλά πάντως αν θέλει ας έρθει να δοκιμάσει μια Williams στην πίστα του Ντόνινγκτον, εκείνη την εποχή που ήταν ελεύθερες οι δοκιμές.
Ο Ayrton Senna Da Silva, γιατί αυτός ήταν ο νεαρός, πήγε από τα χαράματα, ώστε να γνωριστεί με τους μηχανικούς. Βγήκε στην πίστα στις 9 το πρωί, που ήρθε κι ο Sir Frank.
Του φάνηκε με μιας χαοτική η διαφορά ισχύος σε σχέση με τη Formula 3, αφού ποτέ δεν είχε οδηγήσει έστω Formula 2. Ύστερα όμως από 10 μόλις γύρους ήταν ήδη γρήγορος σαν να οδηγούσε Formula 1 από παλιά. Θυμόταν ο Sir Frank: «Στον 27ο γύρο του ήταν ήδη 1 δευτερόλεπτο πιο γρήγορος από τους κανονικούς μας οδηγούς».\
Ακριβώς 10 χρόνια αργότερα, στην ίδια πίστα, για το Grand Prix της Ευρώπης, ο Ayrton Senna, όπως είχε απλοποιήσει πλέον το όνομά του, έκανε υπό βροχή αυτό που ως τις μέρες μας θεωρείται ο πιο συναρπαστικός γύρος στα 72 χρόνια της Formula 1 (lap of gods, γύρο των θεών, τον χαρακτηρίζουν), καθώς ανέβηκε 1ος από 5ος, προσπερνώντας μάλιστα στο διάβα του τρεις Παγκόσμιους Πρωταθλητές.
Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, φίλοι του αθλήματος τον θεωρούν ως τον ταχύτερο άνθρωπο που έπιασε ποτέ τιμόνι. Τα 3 Παγκόσμια Πρωταθλήματα που πήρε στα 10 χρόνια που πρόλαβε να τρέξει, δεν αφηγούνται πόσο γρήγορος ήταν. Για να ακριβολογούμε, πρέπει να πούμε ότι πήρε το Πρωτάθλημα τις 3 από τις 4 όλες κι όλες χρονιές που είχε ανταγωνιστικό αυτοκίνητο, δηλαδή το 1988, ‘90 και ‘91, όλες με McLaren Honda, και το έχασε μόνο το 1989, με τρόπο αμφισβητήσιμο, όχι στην πίστα αλλά σε αίθουσες εκδίκασης εφέσεων.
Την πρώτη του σεζόν, το 1984, οδηγώντας την ουραγό Toleman, ο Ayrton Senna πήγαινε για νίκη στην καταρρακτώδη βροχή του Μονακό, πλησιάζοντας στην 1η θέση με καταιγιστικό ρυθμό, πριν οι οργανωτές διακόψουν εσπευσμένα τον αγώνα και δώσουν τη νίκη στον Prost. Ναι, ο καιρός ήταν πράγματι άσχημος, μα έτσι ήταν από την εκκίνηση. Αν όμως άφηναν ένα γύρο ακόμα, θα νικούσε ο Senna.
Έτσι κι αλλιώς, ο Ayrton Senna νίκησε 6 φορές στα επόμενα χρόνια το Grand Prix του Μονακό, ρεκόρ που στέκει ακατάρριπτο ως τις μέρες μας.
Πώς κατόρθωνε να είναι τόσο γρήγορος; Οι αναλύσεις εκείνων των βίντεο με σύγχρονα προγράμματα, δείχνουν ότι διάλεγε τις απόλυτα γρήγορες γραμμές, καθώς πλησίαζε τις μπαριέρες στα 2,5 εκατοστά ενώ άλλοι Πρωταθλητές δεν τολμούν να πλησιάσουν κάτω από τα 5 εκ. Η εύλογη απορία είναι, πώς κατόρθωνε να το κάνει αυτό, και να χάνει ελάχιστες φορές τον έλεγχο; Ο ίδιος έλεγε ότι αφηνόταν στα χέρια του Θεού, «Deus», οδηγώντας μάλλον με το υποσυνείδητο, αυτό που λέμε «περνούσε στη ζώνη» (zone).
Ο Gerhard Berger ήταν ο καλύτερος φίλος του: «Το μεγαλύτερο προσόν του ήταν το εγκεφαλικό μέρος. Έφτανε σε τόσο υψηλό επίπεδο αυτοσυγκέντρωσης που κανείς μας δε μπορούσε να αντιληφθεί πώς το πετύχαινε».
Ο μετέπειτα τηλεσχολιαστής του Eurosport John Watson ήταν οδηγός της McLaren: «Στις κατατακτήριες για το Μπραντς Χατς τo 1985 τον είχα μπροστά μου. Το αυτοκίνητό του έμοιαζε να χορεύει! Είχε τον έλεγχο να χορεύει το αυτοκίνητο. Ένας νέος οδηγός έκανε πράγματα που ούτε τα είχα σκεφτεί. Εκεί είπα, τι κάνω εδώ, δεν έχω πια θέση στη Formula 1».
Διάβασε τη συνέχεια στο 4troxoi.gr
