Σίλβιο Μπερλουσκόνι: H συλλογική ψύχωση και αμαρτία της Ιταλίας

Νομίζεις μερικές φορές πως μερικοί άνθρωποι δεν θα πεθάνουν ποτέ. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι το καλλιέργησε κιόλας όσο περισσότερο γινόταν ως (ψευδ)αίσθηση. Ως δημόσια εικόνα, ως εμμονή στο κυνήγι της αιώνιας νεότητας – πλαστικές, το best of της ιατρικής φροντίδας, γυναίκες, τα είχε όλα στα πόδια του. Αυτό το πείσμα του, παροιμιώδες όσο και μάταιο εν τέλει.

Ούτε αυτός, ακόμη κι ένας Καβαλιέρε δηλαδή, μπόρεσε να νικήσει το θάνατο. Στα 86 του, δεν είναι πια σε έναν κόσμο που αν μη τι άλλο επηρέασε τα μέγιστα στο χρόνο που του δόθηκε.

Πιθανότατα κανείς ποτέ δεν διαίρεσε τόσο πολύ την Ιταλία και τους Ιταλούς στην πορεία της Ιστορίας. Ίσως ούτε ο Μουσολίνι, τόσο. Χάρη σε μια μίξη ιδιοφυούς κυριαρχίας στον κόσμο των media, παλιομοδίτικης και άκρως αμφιλεγόμενης (αν όχι αυτοκαταστροφικής) άσκησης της τέχνης της πολιτικής και γοητευτικής αποτελεσματικότητας στο κομμάτι των επιχειρήσεων – βάλτε και την μπάλα μέσα, η Μίλαν (του) είναι σημείο αναφοράς.

Έκανε να φαίνονται κανονικά και νόμιμα μοτίβα συμπεριφοράς που σε άλλες χώρες δεν θα γίνονταν ανεκτά ούτε καν σε μικρές δόσεις. Και τα μαγείρευε έτσι όλα ώστε όσοι τον κριτίκαραν να φαίνονται συντηρητικοί και οπισθοδρομικοί. ‘Ενας δεινός ρήτορας, ένας ζηλευτός showman.

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν αυτό(ς) που ήθελε ο μέσος Ιταλός

Ήταν μια μόνιμη πηγή διασκέδασης για τους Ιταλούς. Κωμικοτραγική, ως σύνθεση φιγούρας και πράξης. Η συλλογική τους αμαρτία. Τον έκαναν πέρα ενίοτε μόνο και μόνο για να τον επαναφέρουν αργότερα. Σαν να μην μπορούσαν «δίχως του».

Ο μέσος Ιταλός έβλεπε στον Μπερλουσκόνι μια φτωχότερη version του εαυτού του. Τους έλεγε αυτά που ήθελαν να ακούσουν, ακόμα κι αν δεν τον πίστευαν, τους αρκούσε. Τους άρεσε να τους παραμυθιάζει. Η αλήθεια ήταν όσα έλεγε κι ας ήταν ψέμα. Μέχρι που η οικονομική πραγματικότητα ήρθε να ανατρέψει τους συμβιβασμούς ετών.

Για τους οικονομολόγους, είναι αυτός που γκρέμισε την οικονομία της Ιταλίας. Για τους πολιτικούς επιστήμονες, το τολμηρό πείραμα της επιρροής της τηλεόρασης στους ψηφοφόρους. Και για τους ρεπόρτερ των ταμπλόιντ, μια ανεξάντλητη πηγή ειδήσεων γεμάτη σκάνδαλα, γκάφες, προσβολές και σεξουαλικές «τρέλες».

Διάβασε τη συνέχεια στο Intronews.gr