Είναι πολύ κρίμα αλλά είναι πλέον de facto: Η μόδα (διεθνώς πλέον) περνάει μια από τις μεγαλύτερες της κρίσεις. Μεγάλες αλυσίδες καταρρέουν και κολοσσιαία brands ψάχνουν να βρουν εναλλακτικούς τρόπους προώθησης των προϊόντων τους. Το κλείσιμο των φυσικών καταστημάτων, η κάμψη της κατανάλωσης και η συρρίκνωση της εμπιστοσύνης των επενδυτών άλλαξαν αμετάκλητα το επιχειρηματικό τοπίο στη μόδα.
Αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή ότι η κρίση του COVID-19 πυροδότησε τη μεγαλύτερη οικονομική συρρίκνωση από τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο, πλήττοντας κάθε τομέα της οικονομίας με διαφορετικό βέβαια τρόπο και σε διαφορετική ένταση.
Η βιομηχανία της μόδας, λόγω της ιδιαίτερης φύσης της, είναι πολύ περισσότερο ευάλωτη, αφού η πλειοψηφία των ανθρώπων περιόρισε την κυκλοφορία σε δημόσιους αλλά και στους εργασιακούς χώρους.
Το γεγονός μάλιστα ότι πρόκειται για μια βιομηχανία που σχεδόν εξολοκλήρου βασίζεται ακόμα στο φυσικό κατάστημα (σχεδόν το 71% των συναλλαγών), έχει δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα τόσο στη συγκεκριμένη αγορά όσο και στο σύνολο της οικονομίας.
Ωστόσο υπάρχει ένας τομέας που όχι μόνο δεν συμφωνεί με τους αριθμούς της κρίσης, αλλά τους ανατρέπει. Αυτός είναι ο κλάδος της plus-size Fashion η οποία σύμφωνα με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία είχε ετήσιο ρυθμό αύξησης 3,3% κατά τη διάρκεια των περιόδων 2012 και 2017.
Που οφείλεται η “Plus” επιτυχία;
Συλλογικά, η βιομηχανία της μόδας βοήθησε πολύ στην ανάπτυξη της αγοράς αυτής, όταν οι μεγάλοι οίκοι έβγαλαν στην πασαρέλα plus-size models σε μεγάλες επιδείξεις μόδας. Τα plus size μοντέλα πλέον δεν ανεβαίνουν στις πασαρέλες μόνο για να περάσουν «πολιτικώς ορθά» μηνύματα αλλά γιατί έχουν ζήτηση. Κάνουν καριέρες και κλείνουν συμβόλαια εκατομμυρίων παίζοντας στο ίδιο ταμπλό με τις αδελφές Χαντίντ.
Φυσικά ήταν και οι «εκστρατείες συμφιλίωσης με το σώμα μας» που βοήθησαν στην μεγαλύτερη αποδοχή των κοριτσιών με μεγάλα μεγέθη.
Hashtag όπως: #BodyPositive, #LoveYourBody και #BodyConfidence, έγιναν αφορμή να αυξηθεί πολύ η δημοτικότητα του Plus size. Ακόμα και η (πρώην ανορεξική) Donatella Versace, αντιπρόεδρος και καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Versace, δήλωσε συμπαράσταση στα μεγαλόσωμα κορίτσια λέγοντας: «Οι γυναίκες plus-size μεγέθους δεν πρέπει να σκέπτονται τον εαυτό τους ως μέγεθος, αλλά ως γυναίκες με πλούσιους στόχους στη ζωή». Ποιος το περίμενε από μια πρώην διάσημη ανορεξική αλήθεια;
Η διαδικτυακή δικαίωση
Το Instagram για άλλη μια φορά έδωσε το σύνθημα για να γίνει αγαπητή η βιομηχανία του plus size και αποδεκτή η εικόνα του. Μοντέλα όπως η Ashley Graham με τα 14.800. 000 ακόλουθους, η Jennie Runk με 45.000.000 ακολούθους ή η Tess Holliday με τα 2.000.000 ακόλουθους σαφώς και ανέβασαν πολύ την τάση του plus size. Δεν έχουν πλέον καθόλου σημασία τα κιλά όταν η juicy Felicity Hayward γίνεται η μούσα της εταιρείας καλλυντικών Mac. Τότε όλες μπορούν.
Άλλωστε σύμφωνα με την παντοδύναμη μηχανή Google Trends ο αριθμός των αναζητήσεων για plus-size μόδα έχει αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία πέντε χρόνια.
Σήμερα η βιομηχανία του plus size modeling αγγίζει τα 21 δισεκατομμύρια δολάρια και, σύμφωνα με προβλέψεις, τα επόμενα χρόνια θα εκτοξευτεί στα 100 δισεκατομμύρια .
Η απάντηση βρίσκεται στα νούμερα
Σήμερα στην Αμερική το 68% των γυναικών όχι απλώς δεν φοράει small, αλλά απευθύνεται σε καταστήματα που πωλούν plus size φορέματα και φούστες. Ο μέσος όρος του μεγέθους που φορούν οι γυναίκες είναι το βρετανικό 14 -το ευρωπαϊκό 42- και παρότι αποτελούν την πλειονότητα έπρεπε να γίνει «επανάσταση» μέσω Instagram για να μπορούν να δουν μια γυναίκα με το σώμα τους σε γιγαντοαφίσα.
Επί δεκαετίες οι γυναίκες με παραπανίσια κιλά ήταν η μειονότητα, οι εξόριστες καταναλώτριες. Δεν έβρισκαν τίποτε όμορφο και αναγκάζονταν να φορέσουν ρούχα – σακιά, απλώς για να κρύψουν το σώμα τους. Μέχρι που ήρθε η επανάσταση του e-shop και εταιρείες από το Asos μέχρι το H&M και τη Nike έδωσαν στις πληθωρικές γυναίκες αυτό που ήθελαν. Μια κανονικότητα.
Αυτό είναι το λιγότερο που τους αξίζει.
