Η Φώφη Γεννηματά γεννήθηκε στους Αμπελόκηπους στις 17 Νοεμβρίου του 1964. Πατέρας της ήταν ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Πήγε σχολείο στα Εκπαιδευτήρια Κωστέα Γείτονα και στη συνέχεια σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αργότερα εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα από την οποία και συνταξιοδοτήθηκε στα 51. Έχει κάνει δυο γάμους κι έχει 3 παιδιά, μια κόρη από τον πρώτο της γάμο, κι ένα αγόρι και μια κόρη από τον δεύτερο. Έγινε Πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής το 2017.
Διαγνώστηκε πρώτη φορά με καρκίνο του μαστού το 2008.
Η απώλεια των γονιών της.
Έχασε τους γονείς της σε διάστημα 7 μηνών από καρκίνο. Ήταν δυο θάνατοι που τη στιγμάτισαν και για τους οποίους δεν μιλούσε συχνά: «Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια. Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από δεκατριών χρονών. Μια ζωή μαζί. Δεν ήθελα να σκεφτεί ούτε ένας Έλληνας ότι θέλω να εκμεταλλευτώ το συναίσθημά τους για την απώλεια του πατέρα μου. Χρειαζόταν ένας χρόνος για να αφομοιώσουμε το πένθος. Ήταν ισχυρό το σοκ. Στην αρχή δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ τέτοια πράγματα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κοινά μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού. Σκεφτόμουν ότι μια μέρα θα με ρωτήσει: Γιατί μαμά δεν ασχολήθηκες; Δεν τα έλεγε καλά ο παππούς;”…
Ο δεκαετής αγώνας για τη μητρότητα.
Η Φώφη ήταν μαχήτρια. Πάλεψε και διεκδίκησε τη ζωή της. Το πρώτο της παιδί το απέκτησε μετά από έναν δεκάχρονο αγώνα και πολλές εξωσωματικές. Στην τελευταία της προσπάθεια για εξωσωματική κι ενώ ήδη είχε ξεκινήσει να σκέφτεται την υιοθεσία, έμεινε έγκυος στην Αιμιλία και παρά τις προβλέψεις των γιατρών, είχε άλλες δυο φυσιολογικές γέννες. “Δεν τα βάζω εύκολα κάτω! Έχω τεράστια επιμονή και υπομονή όταν βάζω έναν στόχο. Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά. Ήμουν πολύ νέα, μόλις 22 χρονών όταν μου είπαν οι γιατροί ότι ίσως δεν καταφέρω να κάνω παιδιά”. Για 10 χρόνια δεν τα παράτησε και τελικά, στην τελευταία της προσπάθεια, ένα βήμα πριν υιοθετήσει, έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί, την Αιμιλία: “Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Έχω τρία παιδιά. Είμαι πολύ περήφανη. Είναι η ζωή μου όλη”.
Στον δεκαετή αγώνα της δεν ήταν μόνη της, πάλευαν μαζί με τη μητέρα της, καθώς το ίδιο διάστημα εκείνη αντιμετώπιζε τον καρκίνο. Δεν πρόλαβαν οι γονείς της να δουν εγγόνια από τη Φώφη: “Άντεξε λίγο ακόμα να τα καταφέρουμε μαζί”, της έλεγε. “Όταν έμαθα ότι ήμουν τελικά έγκυος ήταν σα να μου χάρισαν τον ουρανό με τ’ άστρα”.
Έπειτα ήρθαν ο Γιώργος και η Κατερίνα από τον δεύτερο γάμο της, και ούτε εκεί δεν έλειψαν οι δυσκολίες. “Ο Γιώργος ήταν πρόωρος και τώρα μου ρίχνει δυο κεφάλια και με παίρνει εκείνος αγκαλιά. Υπάρχει ωραιότερο πράγμα;”
Η Πολιτική
Στην εφηβεία της δεν ήθελε να ακούσει ούτε για πολιτική ούτε για αρχιτεκτονική – που ήταν ο δρόμος του πατέρα της! Η γιαγιά της την πίεζε πολλές φορές να μπει στο Πολυτεχνείο καθώς ήταν πολύ καλή στα μαθηματικά. Εκείνη πείσμωσε και τους ανακοίνωσε πως θα ακολουθήσει κλασσικές σπουδές: “Πήγαινα για Φιλοσοφική αλλά δεν έγραψα τόσο καλά στις εξετάσεις όσο φανταζόμουν. Και πέρασα Πολιτικό στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έτσι, η ζωή μου πήρε άλλο δρόμο κι έφτασε εκεί που έφτασε”.
Όταν πέθανε ο πατέρας της θεώρησε χρέος της να συνεχίσει το έργο του. Έξι χρόνια μετά εξελέγη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Το 2015 διαδέχθηκε τον Ευάγγελο Βενιζέλο στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και το 2017 έγινε Πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής. Ήταν και η πρώτη γυναίκα αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Η ίδια προσπαθούσε με τον λόγο της να ενδυναμώσει κι άλλες γυναίκες να διεκδικήσουν υψηλά αξιώματα ενώ πάντα πάλευε για ίσες ευκαιρίες στον χώρο εργασίας: «Το φύλο δεν μπορεί να καθορίζει ποιοι μπορούν να είναι είτε στην πολιτική σε κάποια υψηλή θέση, είτε σε διευθυντικές θέσεις σε εταιρείες. Δεν έχει να λέει το φύλο αλλά οι δυνατότητες και οι ικανότητες του καθενός. Στην πορεία υπάρχει μια γυάλινη οροφή που λέει “Ως εδώ γιατί είσαι γυναίκα!” Αυτό δεν μπορώ να το ανεχτώ και δεν θα το αποδεχτώ!»
Οι μάχες με τον καρκίνο.
Το 2008 κλήθηκε να παλέψει με τον καρκίνο, όταν η μικρή της κορούλα ήταν μόλις 2 ετών. Έκανε μια επιτυχημένη εγχείριση κι έπειτα νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Μemorial της Νέας Υόρκης. Τότε τα κατάφερε και βγήκε νικήτρια. Ο μεγαλύτερός της φόβος ήταν να μην φύγει και αφήσει πίσω τα παιδιά της προτού προλάβουν να μεγαλώσουν. Ο καρκίνος αργότερα επανήλθε.
Είχε δηλώσει για το βεβαρημένο ιστορικό υγείας της: “Δεν ξέρω αν προετοιμάζεσαι για τον καρκίνο. Αφού επανήλθε ο καρκίνος μάθαμε να ζούμε με αυτό. Σάββατο το διαπίστωσα. Δευτέρα χειρουργήθηκα. Το επόμενο Σάββατο μιλούσα σε συνέδριο”. Αυτό που φοβόταν ήταν να μην χάσει τη μάχη και αφήσει πίσω τα παιδιά της. Η μάχη δόθηκε για τα παιδιά της. “Με έπιανε τρόμος στην ιδέα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα. Να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μη θυμάται καν πως ήσουν, να μη θυμάται τη μορφή σου, τη φωνή σου, να μη γνωρίσει τον χαρακτήρα σου. Τρόμος με έπιανε ότι μπορεί τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο απέκτησα, να τα αφήσω μόνα τους”.
Έφυγε σήμερα στις 25 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου του Μαστού, αφήνοντας πίσω μια πολύχρονη και παραγωγική παρουσία στην πολιτική. Η Φώφη Γεννηματά αποτελεί πρότυπο για όλες τις γυναίκες καθώς πάλεψε και διεκδίκησε. Δεν της ήρθε κάτι εύκολα. Πάλεψε για να δημιουργήσει την οικογένεια που τόσο ήθελε, για να χτίσει μια μεγάλη πολιτική καριέρα αλλά και για να εμπνεύσει όλες τις γυναίκες, να μη φοβούνται το τέρας του καρκίνου, να τον κοιτάξουν στα μάτια και να δώσουν τη μάχη τους. Μια μάχη από την οποία η Φώφη βγήκε πολλές φορές νικήτρια. Στην τελευταία της μάχη δεν ηττήθηκε από τον καρκίνο, αλλά νίκησε! Νίκησε με την αξιοπρέπεια που έδειξε αντιμετωπίζοντάς τον κατάματα, κέρδισε με το παράδειγμα που έδωσε στη ζωή σε όλες τις γυναίκες οι οποίες παλεύουν ενάντια στην πάθηση αυτή. Κλείνουμε με το δικό της μήνυμα:
“Είναι πολλά τα μηνύματα που μεταφέρεις περνώντας από μια τέτοια περιπέτεια. Το πρώτο: Πρέπει να σπάσουμε τα ταμπού και το στίγμα και πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε. Το δεύτερο είναι ότι η πρόληψη μπορεί να σώσει. Το τρίτο είναι ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας ότι παλεύεται”.
Αντίο Φώφη…
