Η έναρξη των Πανελληνίων φέρνει άπειρες εικόνες σε όλους όσους έχουμε μπει σε αυτή τη διαδικασία. Το απύθμενο άγχος, η ασταμάτητη προσπάθεια, τα ατελείωτα ξενύχτια, τα sos, τα αντιsos, τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα, η χαρά της επιτυχίας, η απογοήτευση της αποτυχίας. Κάθε τέτοια μέρα το σφίξιμο στο στομάχι κάπως επανέρχεται. Το ίδιο και οι αναμνήσεις! Αυτές είναι οι δικές μας Ιστορίες Πανελληνίων.
Μυρτώ Μήτσιου
Όταν ζεις την επαρχία, έχεις επιπλέον κίνητρα να δώσεις πανελλήνιες: η φοιτητική ζωή, το μόνος στο σπίτι από τα 18 – ασυνήθιστο για την ελληνικά δεδομένα – η ζωή που φαντάζεσαι πως σε περιμένει, σε κάνουν να προσπαθείς λίγο περισσότερο! Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν η καλύτερη μαθήτρια. Σίγουρα μάλλον δεν ήμουν. Ήμουν όμως, ένας εξαιρετικός παπαγάλος, αποστήθιζα εύκολα, κατανοούσα τη λογική των αρχαίων και των λατινικών και κυρίως ήθελα να ζήσω μόνη μου!
Η επιθυμία όμως, η παπαγαλία και τα γλυκά του κουταλιού που μου έφερνε η μαμά μου κάθε απόγευμα που διάβαζα – της είχαν πει ότι βοηθούν στη μνήμη – δεν ήταν αρκετά για να περάσω την πρώτη χρονιά. Μια ολόκληρη λάθος απάντηση στην Ιστορία με άφησαν εκτός Πανεπιστημίων. Τη στιγμή λοιπόν που κάποιοι φίλοι έψαχναν σπίτι στα Γιάννενα, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στην Πάτρα, εγώ συνέχιζα να μένω στο παιδικό μου δωμάτιο και έψαχνα καθηγήτρια για ιδιαίτερα Ιστορίας στα Τρίκαλα. Καθόλου ειδυλλιακό. Ούτε για την ψυχολογία, ούτε για την επιθυμία για ανεξαρτησία.
Οι πρώτες εβδομάδες πέρασαν βασανιστικά. Μόλις βρήκα όμως, τους νέους μου ρυθμούς, συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα τελικά δεν είναι τόσο τραγικά όσα τα περίμενα. Για πρώτη φορά στη μαθητική μου ζωή είχα χρόνο να ξεκουραστώ, να φάω με ηρεμία, να διαβάσω με πρόγραμμα, να κατανοήσω ουσιαστικά ότι διάβαζα. Κυρίως είχα χρόνο να γνωρίσω καλύτερα τους γονείς μου τους οποίους είδα με ενήλικα μάτια πια- ωραίοι τύποι ήταν τελικά- να διαχειριστώ την πρώτη μου αποτυχία, να ξεκαθαρίσω λίγο καλύτερα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να πάρω μια ανάσα πριν τον επόμενο κύκλο της ζωής μου!
Οι πανελλήνιες δεν είναι ο στόχος. Είναι ένα μέσο, ένα πρώτο βήμα, ένα ερέθισμα για να ανακαλύψουμε τους στόχους μας, τους οποίους με μαθηματική ακρίβεια αποκλείεται να ξέρουμε στα 18. Για την ιστορία να σου πω ότι τη δεύτερη χρονιά πέρασα στη σχολή που ήθελα. Ποτέ δεν ασχολήθηκα όμως με την Ιταλική Φιλολογία. Στο τελευταίο έτος ξεκίνησα τις σπουδές από την αρχή σε σχολή δημοσιογραφίας. Ξέρεις όμως κάτι ειρωνικό; Την πρώτη μου δουλειά ως δημοσιογράφος την πήρα γιατί ήξερα τέλεια ιταλικά!
Α και για να ξέρεις: ο Bill Gates, ο Mark Zuckerberg, ο Steve Jobs, ο Jack Dorsey, o Richard Branson, o Walt Disney και αμέτρητοι άλλοι απόλυτα επιτυχημένοι – και δισεκατομμυριούχοι – επιχειρηματίες δεν έχουν πτυχίο πανεπιστημίου!
Θεοδώρα Τσαντίλα
Η δική μου ιστορία πανελληνίων δεν είναι η πιο κοινή! Ήμουν αρκετά χαλαρή και άνετη! Για να καταλάβεις τη χαλαρότητα που με διέκρινε, μια μέρα πριν δώσω λατινικά έφτιαχνα νύχια και μαλλιά. Μπορεί να έπαιζε ρόλο ότι έδινα και προφορικά τις εξετάσεις λόγο μαθησιακού προβλήματος. Την πρώτη μέρα δίναμε έκθεση. Εξαιτίας της ειδικής εξέτασής μου δεν εξεταζόμουν στο σχολείο μου άλλα σε ειδικό εξεταστικό κέντρο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είμαι μακριά από τις φίλες και την παρέα μου.
Μπορεί να ήμουν χαλαρή όπως είπα, άλλα από το πρώτο μάθημα και μετά το άγχος με κατέβαλε. Το ίδιο και η αγωνία για το εάν θα πέτυχω. Όταν τέλειωσαν οι βασανιστικές αυτές εβδομάδες και βγήκαν τα αποτελέσματα, είδα ότι δεν πέρασα. Δεν είχα γράψει τόσο καλά για να πιάσω τη σχολή Ψυχολογίας που ήθελα. Στεναχωρήθηκα άλλα δεν το έβαλα κάτω! Έδωσα εξετάσεις και μπήκα σε ένα κολλέγιο για να ολοκληρώσω αυτό που ήθελα. Στην πορεία άλλαξα γνώμη γιατί η επικοινωνία μου ταιριάζει καλύτερα. Τίποτα δεν τελειώνει με τις Πανελλήνιες! Καλή σου επιτυχία!
Αλεξάνδρα Μπρουντζάκη
Η μαμά μου μπήκε μέσα στο δωμάτιο, με άγγιξε απαλά στον ώμο να με ξυπνήσει, έβαλε να παίζει ράδιο και μου είπε «Πουλάκι σήκω, ήρθε η ώρα». Μισούσα το πρωινό ξύπνημα και από τότε το αποφεύγω συστηματικά! Ήξερα πως ήταν από τις τελευταίες φορές που αναγκαζόμουν να σηκωθώ για σχολική υποχρέωση. Καφές, πρωϊνό, σημειώσεις και ξεκινήσαμε (οικογενειακά προφανώς) για Ψυχικό όπου θα δίναμε το πρώτο μάθημα των Πανελληνίων: έκθεση! Στο μεταξύ δεν έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου έκθεση, δεν καταλάβαινα το γιατί έπρεπε να διαβάσω οπότε είχα πάει άνετη και αδιάβαστη!
Θυμάμαι τους μαθητές να γελάμε αμήχανα και τους γονείς αρκετά πιο αγχωμένους από εμάς. Η μητέρα μου με περίμενε απ’ έξω σε όλη τη διάρκεια. Βγήκα με τους τελευταίους. Τα είχα πάει καλά! Ακολούθησαν και τα υπόλοιπα. Θυμάμαι το άγχος που είχα εξαφανιζόταν μόλις έπιανα την κόλλα στα χέρια μου: είτε ήξερα τις απαντήσεις είτε όχι οπότε χαλάρωνα και συγκεντρωνόμουν. Η χειρότερη στιγμή μου ήταν στα αρχαία το άγνωστο. Θυμάμαι όλη η τάξη γελούσε με τον βαθμό δυσκολίας που είχε το κείμενο του Ξενοφώντος και το είχαμε πάρει πρέφα πως «αυτό δεν θα πήγαινε πολύ καλά».
Όλοι είχαμε αυτή την πεποίθηση ότι η αξία μας μετριέται με μόρια, ότι πρέπει να ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε να κάνουμε, ότι υπάρχουν πρωτοκλασάτες και δευτεροκλασάτες σχολές, ότι πρέπει να περάσουμε με την πρώτη, είχαμε το βάρος της προσπάθειάς μας και των χρημάτων που έδωσαν οι γονείς μας για να πάμε να γεμίσουμε τη λευκή κόλλα χαρτί που θα ήταν το εισιτήριό μας για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Σε εσένα που δίνεις σήμερα σου λέω εγώ, το μεγαλύτερο «φυτό», η κυρία που μισεί την αποτυχία, πως όλα αυτά είναι μπούρδες! Τίποτα δεν σε καθορίζει και -προς θεού- η ζωή σου δεν τελειώνει αν αποτύχεις στις πανελλήνιες! Όσο κι αν είναι δύσκολο, όσο κι αν σε πιέζει το περιβάλλον να θυμάσαι πάντα πως τη ζωή σου τη φτιάχνεις εσύ με τα χέρια σου, με το τι αγαπάς, με το ποιος είσαι, όχι με τις απαντήσεις θα δώσεις σε μια κόλλα χαρτί! Μπορείς να αλλάξεις γνώμη όσες φορές θες για το τι θες να κάνεις στη ζωή σου! Αυτό να θυμάσαι. Πάμε-ανάσα και καλή επιτυχία!
Μάνια Καπαράκου
Πανελλήνιες και άγχος σίγουρα δεν πάνε μαζί και σίγουρα δεν έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Η σχέση μου με το διάβασμα δεν ήταν και η καλύτερη, αλλά θυμάμαι ότι πάντα πήγαινα διαβασμένη στο σχολείο. Όταν έφτασε η στιγμή για τις πανελλήνιες το άγχος ήρθε και ρίζωσε για τα καλά. Άγχος να περάσω σε σχολή, άγχος να μην απογοητεύσω τους γονείς μου, άγχος να ξυπνήσω νωρίς, άγχος να μην ξεχάσω όσα διάβαζα μέχρι τα μεσάνυχτα.
Η μαμά εκεί, δίπλα, βράχος να μου φέρνει να τρώω σοκολάτα που κάνει καλό στη μνήμη και να πίνω ρόφημα βασιλικού που επίσης βοηθάει πολύ. Φυσικά, όλα αυτά δεν βοηθούσαν, αλλά δεν ήθελα να το χαλάσω στη μανούλα.
Την πρώτη μέρα των Πανελληνίων, δεν θυμάμαι πλέον ποιο μάθημα έδινα, αλλά θυμάμαι ότι πήγα με τη λογική: «Πάμε και ότι γίνει. Το πολύ, πολύ να μην περάσω πουθενά». Τελικά, πέρασα σε μια σχολή που δεν πήγα ποτέ, αλλά έκανε το όνειρό μου πραγματικότητα με τη βοήθεια των γονιών μου που δεν μου χάλασαν το χατίρι να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία, παρά τις αντιρρήσεις τους.
Για όσους ξεκινάτε σήμερα πανελλήνιες και έχετε έναν στόχο να θυμάστε: «Πάμε και ότι γίνει»! Καλή επιτυχία!
Υ.Γ: Μπορεί να γράφουμε για τις πανελλήνιες, αλλά η φωτογραφία από το νηπιαγωγείο ήταν και θα είναι η αγαπημένη μου.
