Μπορεί να συζητήσαμε αμέτρητες φορές στους διαδρόμους του γραφείου πόσο πολύ μας δυσκόλεψαν οι περσινές καραντίνες και η τηλεκπαίδευση, να διαβάζουμε κάθε μήνα και μια καινούρια έκθεση παγκόσμιου ή εθνικού οργανισμού που αποκαλύπτει πόσες από εμάς είδαν τις συνθήκες στη δουλειά και στο σπίτι να γίνονται ακόμη πιο δύσκολες και τα περιστατικά βίας να αυξήθηκαν, αλλά πιθανόν να μην έχουμε αντιληφθεί το μέγεθος και την έκταση της ζημιάς: η πανδημία επηρέασε τις γυναίκες -σε ολόκληρο τον πλανήτη και στην Ελλάδα- σε κάθε τομέα της ζωής τους και σε μεγάλο βαθμό, καθιστώντας την ισότητα των φύλων ακόμη πιο μακρινό στόχο από ό,τι είχαμε υπολογίσει.
Μεγάλες προσδοκίες (που όμως είχαμε παλέψει γι’ αυτές)
Κυβερνητικές στρατηγικές, εθνικές και ευρωπαϊκές πολιτικές, αναθεωρημένες εταιρικές πρακτικές και πλάνα δράσης, σημαντικές προσπάθειες από ΜΚΟ, όλα έτρεχαν κανονικά και μάλιστα με μια συγκρατημένη αισιοδοξία τη στιγμή που ξέσπασε η πανδημία. Όσο μικρά κι αν ήταν, είχαν γίνει ήδη σημαντικά βήματα για την εξάλειψη των διακρίσεων και της βίας κατά των γυναικών. Δύο χρόνια μετά όμως, κατά τα οποία μεσολάβησε η παγκόσμια αυτή απειλή που ζήσαμε και ζούμε, ο απολογισμός δεν είναι θετικός. Η Έκθεση του 2021 του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για το Χάσμα των Φύλων χτύπησε συναγερμό, αποκαλύπτοντας ότι η πανδημία μάς παρέσυρε σε ένα αιφνιδιαστικό πισωγύρισμα: ενώ την προηγούμενη χρονιά η Έκθεση του 2020 υπολόγιζε πως θα χρειαζόμασταν 99,5 έτη μέχρι την επίτευξη της ισότητας, εξαιτίας της Covid-19 τα χρόνια αυτά έχουν πλέον αυξηθεί σε 135,6. Με άλλα λόγια, μία ακόμη γενιά θα πρέπει να ζήσει με φαινόμενα όπως οι διακρίσεις, η κακοποίηση και η βία, μία ακόμη γενιά θα πρέπει να διεκδικήσει ξανά αυτά για τα οποία είχαμε παλέψει, είχαμε κερδίσει εν μέρει και χάσαμε ξανά.
Διάβασε περισσότερα στο elle.gr
