Είναι ελάχιστες οι φορές που η Νατάσα Παζαΐτη έχει δώσει κάποια συνέντευξη. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης κατά του Καρκίνου του Μαστού ωστόσο, μίλησε στη Σταματίνα Τσιμτσιλή και στο «Happy Day».
Η σύζυγος του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή μίλησε με ειλικρίνεια για το πως γεννήθηκε η αγάπη της για την Ιατρική που την οδήγησε να ασχοληθεί με αυτό, για τα δίδυμα παιδιά της, Αλέξανδρο και Αλίκη, αλλά και για τη γυναίκα που υπέγραφε με το όνομά της μιλώντας για τη «μάχη» της με τον καρκίνο.
«Κινητήριος δύναμη και έμπνευσή μου για να πάω στην Ιατρική ήταν μια καθηγήτριά μου στην παιδαγωγική, η οποία ήταν και γιατρός. Αυτό τότε με είχε μαγέψει. Όταν πήγα στην ιατρική και έφτασα στις κλινικές, με ενέπνευσαν οι ασθενείς. Τότε αποφάσισα ότι θα γίνω γιατρός. Πώς έφτασα στη χειρουργική; Εκεί έπαιξε πάλι ρόλο μία γυναίκα, η οποία με έβαλε στο χειρουργείο και είδα τη μαγεία του να επεμβαίνεις με τα χέρια σου στο σώμα, στη φύση του ανθρώπου. Το βρήκα συγκλονιστικό», εξομολογήθηκε η Νατάσα Παζαΐτη σχετικά με την απόφαση να γίνει χειρουργός.
Η Νατάσα Παζαΐτη για τη γυναίκα που υπέγραφε με το όνομά της μιλώντας για τη «μάχη» της με τον καρκίνο
«Δεν ήμουν εγώ η Νατάσα Καραμανλή που έγραψε για περιπέτεια με τον καρκίνο του μαστού. Αυτό είναι κάτι που κυκλοφορεί πολλά χρόνια, από τότε που ξεκίνησα τη χειρουργική ειδικότητα. Ίσως έχει να κάνει ότι ασχολήθηκα από την αρχή με τον μαστό. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν μου συνέβαινε να το πω.
Θα το έλεγα δημόσια για να ενθαρρύνω τις γυναίκες και να καταλάβουν πως είναι μια περιπέτεια που περνάει. Δεν έχω επιλέξει τον δρόμο σιωπής. Εγώ επικοινωνώ με τον κόσμο, μέσα από την ιστοσελίδα μου και από τα social media πάντα σε σχέση με την επιστήμη μου. Δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο. Νομίζω ότι δεν χρειάζομαι αυτή τη δημοσιότητα».
Η Νατάσα Καραμανλή σε μια τρυφερή εξομολόγηση για τα δίδυμα παιδιά της
«Δεν μπορούμε να τα πετύχουμε όλα. Κάτι χάνουμε, κάτι κερδίζουμε. Κάπου κάνουμε έκπτωση. Είναι αλήθεια ότι η πιο δύσκολη περίοδος ήταν η περίοδος ειδικότητας που τα παιδιά μου ήταν μικρά. Τότε έχασα στιγμές κι αισθάνομαι άσχημα γι’ αυτό. Θυμάμαι πάντα που με ρωτούσαν αν θα γυρίσω σπίτι, γιατί κατά τη διάρκεια της ειδικότητας εφημέρευα τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα και έλειπα πάρα πολύ από το σπίτι.
Νομίζω ότι μου το καταλογίζανε για πολλά χρόνια. Τώρα που έχουν μεγαλώσει, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Θυμούνται όλες τις θυσίες που έχω κάνει σε σχέση με τη δουλειά μου και το θαυμάζουν. Είμαι καλό παράδειγμα γι’ αυτούς και μου το έχουν συγχωρήσει».