Πριν λίγες ώρες η Γιούλικα Σκαφιδά έκανε μια ανάρτηση στο Instagram όπου εξιστορεί τον ξυλοδαρμό της στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί ένα κοντινό της πρόσωπο και τη νύχτα που πέρασε στο αυτόφωρο.
Αναλυτικά η ανάρτηση της ηθοποιού:
«Μία νύχτα στο αυτόφωρο ή πόσο αληθινά έτοιμοι είμαστε να μιλήσουμε για την κακοποίηση. Πριν λίγες μέρες πέρασα τη νύχτα μου στο αυτόφωρο. Έπεσα θύμα ξυλοδαρμού επειδή προσπάθησα να υπερασπιστώ κοντινό μου άνθρωπο που δέχεται καιρό τώρα κακοποιητική συμπεριφορά. Το παρακάτω κείμενο δεν είναι μία προσωπική εξομολόγηση γι’ αυτήν την άσχημη εμπειρία. Γι’ αυτά έχω μιλήσει στους δικούς μου ανθρώπους: Κλειστοφοβία που ανακάλυψα πως έχω ή που απέκτησα, τη σοκαριστική στιγμή που σου ζητάν να λύσεις και να παραδώσεις τα κορδόνια σου από φόβο μήπως κάνεις κακό στον εαυτό σου, τη μυρωδιά και τα σκοτάδια ενός παγωμένου δωματίου που θα κουβαλάω μέσα μου για καιρό ακόμα.
Αυτά τα διαχειρίζομαι, είναι οκ. Θα ήθελα να μιλήσω για τη γυναικεία κακοποίηση. Η Κοινωνία Αντιμετωπίζει τη γυναικεία κακοποίηση με μεγάλη υποκρισία. Γιατί ενώ στη θεωρία υπερασπίζεται τα θύματα και καταδικάζει τέτοιες συμπεριφορές, Στην πράξη στρέφει αλλού το βλέμμα.
Οι γείτονες φοβούνται να μιλήσουν, οι επαγγελματίες φοβούνται να μπλέξουν, κοινωνικοί φορείς ζητάνε αποδεικτικά στοιχεία. Εκτός από τη σωματική βία υπάρχει και η λεκτική βία και η ψυχολογική βία. Είναι πιο ύπουλες από την σωματική γιατί δεν αφήνουν σημάδια και παίζουν με το μυαλό των θυμάτων. Μία κακοποιημένη γυναίκα δεν είναι αναγκαστικά μόνο αυτή που τριγυρνάει στους δρόμους της Αθήνας κλαμένη με μελανιές στο σώμα.
Είναι και μία γυναίκα που έχει χαμόγελο στα χείλη, αγάπη για τη ζωή, μπορεί να είναι καλοντυμένη, να δείχνει ευτυχισμένη. Όσοι όμως τη γνωρίζουν καλά, βλέπουν τη σιωπή και τον φόβο πίσω από το βλέμμα. Ένας κακοποιητής δε μοιάζει με τους κακούς στα αμερικανικά μπλοκμπάστερ, δεν έχει τρία αυτιά, γαμψή μύτη και μακριά κοφτερά νύχια. Κυκλοφορεί δίπλα μας ίσως είναι καλοντυμένος, ίσως είναι πολύ ευγενικός, Ίσως έχει μία δουλειά με κύρος. Με μεγάλη απογοήτευση διαπίστωσα μέσα από την εμπειρία μου ότι μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα κακοποίησης λεκτικής, σωματικής ή ψυχολογικής, θα βρει το δίκιο της μόνο εάν γίνει ένας αριθμός.
Γυναικοκτονία Νο 160: Θα δούμε την υπόθεση στην τηλεόραση, θα λυπηθούμε, θα εκφράσουμε την συμπάθεια μας στο θύμα και ας μην το γνωρίζαμε. Κοινοποιώ αυτήν την ιστορία για να αναρωτηθούμε όλοι κατά πόσο στην πράξη κάνει καθένας από μας το χρέος του για να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές έναν κόσμο πιο φωτεινό χωρίς βία και χωρίς βλέμματα γεμάτα σιωπές και φόβο.
Ταγκάρω Γυναίκες δυναμικές που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιήσει την αναγνωρισιμότητα τους για να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη σε κοινωνικά θέματα»
Η νοοτροπία του “που να μπλέκω τώρα”
Βία μπορείς να συναντήσεις παντού, όλες τις ώρες και για όλους τους λόγους. Ακούς φωνές από τους κάτω, κάποιος οδηγός βγαίνει και ταρακουνάει το αμάξι μιας γυναίκας, την ακολουθεί ή την βρίζει χυδαία στον δρόμο. Μπορεί, αν είσαι άτυχος να παρακολουθήσεις αυτό το θέαμα, να δεις έναν μάγκα να χτυπάει κάποια στο δρόμο και απλά να κοιτάς γιατί “που να μπλέκεις τώρα”.
Πολλές φορές αυτός που αντιδρά ουσιαστικά στη βία είναι κάποιος εξίσου “αδύναμος” με αυτόν που τη δέχεται, για παράδειγμα μια γυναίκα που θα δει μια άλλη να κακοποιείται γιατί ξέρει πως είναι! Η αντίδραση της Γιούλικας Σκαφιδά είναι η αντίδραση που πρέπει να έχουμε όλοι μας απέναντι στη βία, να δείξεις στον κακοποιητή πως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι αποδεκτή από την κοινωνία και πως καταδικάζεται. Η Γιούλικα ήξερε πως πιθανά θα χτυπήσει αλλά ήξερε σίγουρα πως θα συγκρουστεί- και η σύγκρουση είναι δύσκολη!
Προσωπικά, έχω γνωρίσει το πρόσωπο της βίας όχι μία φορά και ειλικρινά εύχομαι κάποια σαν τη Γιούλικα να με είχε στηρίξει καθώς τουλάχιστον θα ήξερα πως δεν είμαι μόνη μου. Καθημερινά, απλοί άνθρωποι δίνουν μικρούς αγώνες με μεγάλα νοήματα! Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Γιούλικα! Ας κάνουμε κάτι προτού να είναι ήδη αργά…
