Στα 88 του χρόνια, ο Ιταλός σχεδιαστής συνεχίζει να είναι ένα ανήσυχο, ανικανοποίητο πνεύμα που διψά για δημιουργικότητα και πρωτοπορία. Σκληρός με τον εαυτό του, αλλά πάντα άμεσος στην επικοινωνία του, ο Giorgio Armani είναι μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες και εμπορικά επιτυχημένες φυσιογνωμίες της μόδας.
Ο ίδιος δηλώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένος με όσα έχει καταφέρει και μοιάζει καταδικασμένος να εργάζεται διαρκώς για το καλύτερο. Όταν κοιμάται, βλέπει φαντασμαγορικά σόου και ξυπνάει δυσαρεστημένος που ήταν απλά ένα όνειρο, είναι σαν η απογοήτευση να τον ακολουθεί ακόμα και στον ύπνο του. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ανθρώπων της μόδας, εκείνος δεν ενδιαφέρεται για βραβεία και κολακείες παρά μόνο για την ουσιαστική αναγνώριση του έργου του, που τον κάνει να ξυπνά κάθε πρωί, αυτό τον κρατά ζωντανό.
Στον τοίχο του σπιτιού του υπάρχει ένα τεράστιο έργο του Ιταλού καλλιτέχνη Silvio Pasotti, ένα σουρεαλιστικό μείγμα ιστορίας της μόδας, σχεδιαστών, μοντέλων, εξωφύλλων περιοδικών με κολάζ από εμβληματικές εικόνες όπως η φωτογραφία του Helmut Newton και του Karl Lagerfeld. Αυτός ο πίνακας φαίνεται να συνοψίζει την ζωή του αντικατοπτρίζοντας την ανάμεσα σε εμβληματικές φιγούρες.
Ως γνήσιος Ιταλός δεν έμαθε ποτέ αγγλικά όσο κι αν ο ίδιος δηλώνει ότι θα το ήθελε πολύ, «Με κάνει πραγματικά να υποφέρω που δεν μπορώ να μιλήσω αγγλικά. Θα μου άρεσε πολύ να μάθω.» Αντιδραστικός αλλά όχι επαναστάτης ο Giorgio Armani απεχθάνεται τις υπερβολές και καταδικάζει όσα τις συνοδεύουν.
Λίγο πριν παρουσιάσει τις συλλογές του SS23 δείχνει ακούραστος και αμετάβλητος, παθιασμένος και σχεδιαστικά απελευθερωμένος. «Κάθε σεζόν ξεκινάει με ένα λευκό κομμάτι χαρτί. Αφαιρώ ό,τι δεν ήταν καλό στο παρελθόν και κοιτάζω τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Κοιτάζω τη δουλειά των συναδέλφων μου. Μερικές φορές εκπλήσσομαι θετικά, πολλές φορές αρνητικά». Και η αλήθεια είναι ότι φαίνεται περισσότερο απογοητευμένος από τους νεαρούς συναδέλφους του παρά ενθουσιασμένος με τις καινοτόμες και νέες προτάσεις που άραγε, είναι αλήθεια τόσο φρέσκιες όσο εκείνοι πιστεύουν;
Η ιδιαίτερη Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου
O Armani μεγάλωσε σε μία μικρή πόλη της Ιταλίας και ως παιδί βίωσε την αγριότητα του Β’ Παγκοσμίου Πόλεμου. Όταν ήταν 9 ετών, βρήκε μαζί με τους φίλους του ένα σακουλάκι με μπαρούτι. Ενώ έπαιζαν μαζί του, έσκασε. Πέρασε έξι εβδομάδες στο νοσοκομείο στα πρόθυρα του θανάτου. Οι μνήμες του θα παραμείνουν για πάτε νωπές γεγονός που φαίνεται από τις αναφορές του στον πόλεμο της Ουκρανίας. Σε όλο αυτό προστίθεται μία παγκόσμιας κλίμακας πανδημία που συνοδεύεται από πολιτική και οικονομική αστάθεια.
«Όταν κοιτάζω τις ειδήσεις και βλέπω τις εικόνες ταλαιπωρίας, νιώθω ότι αυτό που κάνω δεν έχει νόημα στις μέρες μας. Εδώ είναι δύσκολο για τη δουλειά μου, αλλά πρέπει να νικήσω αυτό το συναίσθημα, αυτό το είδος φρένου που έχω που δεν μου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσω. Έχω ένα παράδειγμα: το πρόσφατο γυναικείο σόου, αυτό που αποφάσισα να δείξω χωρίς μουσική. Ήταν μόλις λίγες μέρες μετά την έναρξη του πολέμου, έκανα μια συνέντευξη Τύπου και με ρώτησαν για τη μόδα. Εκείνη τη στιγμή, απλά δεν μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτό.» Εκείνη η συνέντευξη έληξε με τον ίδιο να κλαίει.
Και κάπου εκεί γυρίζει προς τα πίσω και ανασύρει τον πραγματικό λόγο που του αρέσει τόσο να δημιουργεί ρούχα, για να κάνει τους άντρες και τις γυναίκες χαρούμενους, για να τους βοηθήσει να κάνουν το βήμα από την σκληρή πραγματικότητα στο παραμύθι, γιατί η μόδα έχει δύναμη ακόμα και σε καιρούς που σε κάνουν να αναμετρηθείς με τα ανθρώπινα όρια σου.
«Ο μεγάλος μου αγώνας είναι με τον χρόνο και ο χρόνος είναι εχθρός.»
Μπορεί να θεωρεί τον χρόνο εχθρό όμως τον αντιμετωπίζει με κυνισμό και αποστασιοποίηση. «Βρίσκω ορισμένα πράγματα παράλογα. Μερικές φορές νομίζω ότι ο σχεδιαστής είναι πάρα πολύ στον δικό του κόσμο και προσπαθεί να προτείνει κάτι που πρέπει να είναι στα εξώφυλλα ή που πρέπει να σοκάρει, αντί να σκέφτεται πραγματικά τον σκοπό της δουλειάς του. Βλέπω τη μόδα να προσπαθεί να είναι στις ειδήσεις μόνο και μόνο για καινοτομία. Ακόμα κι όταν μιλούν για τα πράγματά μου, όταν κάνω κάτι λίγο εξωφρενικό,, δεν τους πιστεύω. Ξέρεις, μπορεί να υπάρχουν 100 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που τους αρέσει κάτι υπερβολικό, αλλά στην κανονική ζωή, δεν το πιστεύω». «Η μόδα προσπαθεί να κάνει κάτι εκρηκτικό, όχι απαραίτητα για να είναι άνετο. Σιγά σιγά, ο κόσμος κατάλαβε ότι η πρότασή μου να κάνω τη μόδα πιο αποδεκτή ήταν το σωστό»
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Nitro.gr
