Για τη Μητέρα της
Την πρώτη φωτογραφία και με τα τρία της παιδιά είχε ανεβάσει στον λογαριασμό της στο facebook τον Μάιο του 2020, ανήμερα της ημέρας της μητέρας, θυμούμενη τη δική της μητέρα που έφυγε από τη ζωή το 1964.
«Το πρώτο τηλεφώνημα που πήρα σήμερα ήταν από την αδελφή μου, «πόσο μου λείπει» μου λέει. 56 χρόνια πριν, σαν σήμερα, παντρεύτηκαν ο Γιώργος και η Κάκια, οι γονείς μας. Μια σύμπτωση γεμάτη σημασία, 10.5.1964. Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι που έμελλε να μην είναι πολύ μακρύ, αλλά ήταν όμορφο, έντονο, συναρπαστικό, με απροσδόκητη πορεία , δυνατά συναισθήματα και σίγουρα πολύ αγάπη. Στο κέντρο, στήριγμα, πηγή ζωής και αισιοδοξίας η μητέρα μας η Κάκια. Τώρα που μεγαλώνουμε τα δικά μας παιδιά, χωρίς εκείνη, πόσες φορές έχω αναρωτηθεί είμαι τόσο καλή μητέρα όσο εκείνη; Τι θα έκανε, τι θα μου έλεγε; Νομίζω πως ξέρω, αγάπη χωρίς όρια. Να τη νιώθουν στο χάδι σου, να τη βλέπουν στα μάτια σου, να την ακούν στα λόγια σου, στον τόνο της φωνής σου ακόμα κι αν πρέπει να είναι αυστηρός καμιά φορά. Να γραφτεί στην ψυχή τους και να τους συντροφεύει για πάντα στη δική τους ζωή. Να γίνει δύναμή τους. Χρόνια πολλά», είχε γράψει τότε η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ.
Για τη γυναίκα
Ανήμερα της Ημέρας της Γυναίκας είχε δηλώσει. «Γυναίκα. Είναι η ίδια η ζωή. Κι όσο δεν έχουμε τη θέση που δικαιούμαστε και μας αξίζει στην κοινωνία, θα είμαστε εδώ για να διεκδικούμε και να πετυχαίνουμε. Και μέρες σαν τη σημερινή να γιορτάζουμε ένα ακόμα βήμα προς την ουσιαστική ισότητα».
Για τις γυναικοκτονίες
Ο φόβος για τις γυναίκες κρύβεται μέσα στα σπίτια τους. «Η ζωή της γυναίκας μοιάζει να μην έχει την ίδια αξία. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να θεωρεί τη δική του ζωή ανώτερη ή να αφαιρεί τη ζωή μια γυναίκας που νομίζει ότι του ανήκει. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να μιλά για “κακιά στιγμή”», σημείωνε σε ανάρτησή της η Φώφη Γεννηματά.
Για το κίνημα #metoo
Toν Ιανουάριο του 2021, είχε υπερασπιστεί και ευχαριστήσει τη Σοφία Μπεκατώρου, από την οποία είχε ξεκινήσει το κίνημα #metoo. H Φώφη Γεννηματα είχε γράψει χαρακτηριστικά σε ανάρτησή της ότι «η Σοφία Μπεκατώρου μας έκανε περήφανους ως ολυμπιονίκης. Με την στάση της και την καταγγελία για τη σεξουαλική κακοποίηση της, επιβεβαίωσε ότι οι πρωταθλητές έχουν πάνω απ’ όλα δύναμη ψυχής»,
Για τον καρκίνο
«Πρέπει να μιλάμε, να μιλάμε μεταξύ μας γι’ αυτά τα πράγματα. Η σιωπή δεν ωφελεί σε τίποτα. Βρήκα γυναίκες που θέλησαν να μου δώσουν κουράγιο και μοιράστηκαν μαζί μου το πώς ένιωθαν».
«Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά, η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε, μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα».
Για την απώλεια της μητέρας και του πατέρα της
«Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από δεκατριών χρονών. Μια ζωή μαζί. Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη καρκίνος. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια», είχε πει η Φώφη Γεννηματά.
Για τον αγαπημένο της πατέρα
«Μου λείπουν όλα από τον πατέρα μου, η ζεστασιά, η αγκαλιά, το χαμόγελο, το μυαλό, η ανθρωπιά, ο παππούς που χρειάζονταν τα παιδιά μου. Μέσα σε επτά μήνες έχασα και τους δυο μου γονείς. Ο καρκίνος χτύπησε και εμένα και την αδερφή μου. Το πάλεψα σκληρά. Η μικρή μου κόρη ήταν δύο χρονών, δεν άντεχα να μεγαλώσουν τα παιδιά μου χωρίς μάνα. Είπα “θα το παλέψω”. Πέρασαν εννέα χρόνια και είμαι εδώ» είχε πει πριν τέσσερα χρόνια σε συνέντευξή της και πράγματι δεν το είχε βάλει κάτω.
Για το φόβο
«Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα (…) Πρέπει να συνεχίσεις να ζεις»
«Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο».
Για τη μητρότητα
Όταν ήμουν είκοσι δύο χρονών, στον πρώτο μου γάμο, μας είπαν ότι δεν θα κάναμε παιδιά, μας το απέκλεισαν. Είπα “δεν το βάζω κάτω, δεν υπάρχει περίπτωση, δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά” και ξεκίνησα έναν πάρα πολύ μεγάλο αγώνα που κράτησε δέκα χρόνια και τελικά ήρθε η Αιμιλία στη ζωή μας και τα άλλαξε όλα. Αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι, αρχίσαμε να ψάχνουμε τη διαδικασία και τότε έμεινα έγκυος στην Αιμιλία. Ήταν η τελευταία προσπάθεια εξωσωματικής που κάναμε. Μετά, τα άλλα δύο μου παιδιά ήρθαν φυσιολογικά. Είναι από τα περίεργα που συμβαίνουν στη ζωή».
Για τη μεγαλύτερη αγωνία της
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα».
Για την πιο πιο δύσκολη ημέρα της ζωής της
H δυσκολότερη στιγμή ήταν όταν έπρεπε να πω στην 9,5 ετών Αιμιλία για το χειρουργείο μου. “Τα μικρά μου παιδιά δεν είχαν καταλάβει, αργότερα μιλήσαμε γι’ αυτό. Μια από τις δυσκολότερες στιγμές ήταν όταν μετά από το χειρουργείο χρειάστηκε να μιλήσω στην Αιμιλία, η οποία ήταν τότε 9,5 ετών. Στα παιδιά πρέπει να λες την αλήθεια και την είπα“, είχε πει σε ακόμη παλαιότερη συνέντευξή της.
Η Ελλάδα σήμερα θα ανοίξει μία μεγάλη αγκαλιά για να αποχαιρετίσει τη Φώφη. Τη γυναίκα που διαχειριζόταν το πρόβλημά της με τη γνωστή μαχητικότητα και απαράμιλλη αξιοπρέπεια. Εκείνη που έκλεινε το πρόβλημα στη ψυχή και το κορμί της. Έτσι την γνωρίσαμε, έτσι την αγαπήσαμε, έτσι θα την θυμόμαστε!
