«Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο, εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα».
Κική Δημουλά
Η πρώτη εμφάνιση της Κικής Δημουλά στον λογοτεχνικό χώρο χρονολογείται το 1952 με την έκδοση «Ποιήματα». Πρόκειται για μια συλλογή την οποία σιωπηρώς η ίδια η ποιήτρια είχε αποκηρύξει παρά το γεγονός ότι πάντα αναφέρεται στο corpus των έργων της. Όμως η Δημουλά θα συνεχίσει το ταξίδι αυτό στη σκιά του συζύγου της, ποιητή Άθου Δημουλά, μέχρι να ανοίξει τα δικά της φτερά, να κατακτήσει την κορυφή του Παρνασσού και να γίνει μια από τις πλέον δημοφιλείς και πολυδιαβασμένες ποιητικές φωνές της εποχής μας.
Η Δημουλά σε όλες τις συλλογές της συνθέτει την ιστορία της καθημερινότητας μέσα από μια ποίηση αφηγηματική που διηγείται μια καλοστημένη ιστορία με την ίδια να κρατά το ρόλο του πρωταγωνιστή ή εναλλάξ να αναπαριστά διάφορα προσωπεία της. Η δημοφιλία της οφείλεται στο ότι περιγράφει μια προσωπικότητα οικεία, απτή, καθημερινή, αυτή που θα ονομάζαμε «άνθρωπο της διπλανής πόρτας».
Η Δημουλά θέλει να ταυτιστεί η ποιητική της υπόσταση με τον αναγνώστη γι’ αυτό και συχνά χρησιμοποιεί «καθημερινές» λέξεις, τρέχουσες εκφράσεις δίχως το λούστρο του ποιητικού λυρισμού. Ταυτόχρονα, η εκφραστική της τόλμη προσέδωσε στην ποίησή της χαρακτήρα καθιστώντας την αναγνωρίσιμη και αγαπητή, χαρίζοντάς της ένα απολύτως προσωπικό τόνο που σφράγισε την σύγχρονη ποίηση μας.
Η Δημουλά γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιούνιου του 1931 και συναντά για πρώτη φορά τον μελλοντικό της άντρα Άθω Δημουλά το 1945, απόφοιτο του Πολυτεχνείου που έκανε μαθηματικά σε μαθήτριες που είχαν ανάγκη. Δέκα χρόνια αργότερα, θα παντρευτούν. «Ήταν το βήμα μου, ήτανε τα πόδια μου, τα χέρια μου, η αρτιότης μου. Εγώ ήμουν ένα μικρό κορίτσι που διαμορφώθηκα μαζί του. Αν είχα παντρευτεί με έναν άλλο άνθρωπο που δεν είχε ιδέα από ποίηση, μπορεί να μην είχα καν συνεχίσει. Αλλά η επιθυμία μου ήταν να είμαι ποιήτρια. Επομένως έπρεπε να ανταποκριθώ.» (Συνέντευξη στον Νίκο Σπετσιέρη στην Μακεδονία της Κυριακής, 3/4/2005)
Η συνέχεια υπήρξε συναρπαστική. Το 1956 είναι η χρονιά που ουσιαστικά εμπλέκεται σοβαρά με την ποίηση με την συλλογή «Έρεβος». Θα ακολουθήσουν τα έργα της «Ερήμην», «Επί τα ίχνη» και η συλλογή «Το λίγο του κόσμου» για την οποία τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως. Το Κρατικό Βραβείο Ποίησης απέσπασε η συλλογή της «Χαίρε ποτέ», ενώ το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της απονεμήθηκε για την «Εφηβεία της λήθης», στην οποία περιλαμβάνεται το ποίημα «Σαν να διάλεξες», όπου η ποιήτρια συνδέει μια βόλτα στη λαϊκή αγορά με το μοιραίο του θανάτου:
«Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε.
Είναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά
πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο
που έχει η εκλογή σου. […]
Το πολύ ν’ αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια.
Για εξοικείωση.
Εκεί δεν έχει διάλεξε. Εκεί με κλειστά τα μάτια».
Κική Δημουλά
Ακολούθησαν οι συλλογές «Ενός λεπτού μαζί», «Ήχος απομακρύνσεων», «Εκτός σχεδίου», «Χλόη θερμοκηπίου», «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως», «Τα Εύρετρα », «Δημόσιος Καιρός» και «Ανω τελεία». Ανθολογία μεταφρασμένων ποιημάτων υπό τον τίτλο The Brazen Plagiarist (έκδοση Yale University Press, 2012).Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, ιταλικά και ισπανικά. Για το σύνολο του έργου της τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (2001). Επίσης, της απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής.
Έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 2002.
Διαβάστε επίσης: 5 Βιβλία από γυναίκες για γυναίκες που πρέπει να διαβάσεις