1952: Η Ελισάβετ Αλεξάνδρα Μαρία ανήλθε στα 25 της χρόνια στον θρόνο του Ηνωμένου Βασιλείου και υπηρέτησε ως κεφαλή 15 χωρών. Πολλοί σε αυτές τις χώρες γνώρισαν μόνο γυναίκα μονάρχη. Ο εθνικός ύμνος απέτιε φόρο τιμής στη Βασίλισσα «God Save The Queen» για περίπου 70 χρόνια. Χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να επιβληθεί σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο εξουσίας, κανονικοποίησε το να υπηρετεί μια γυναίκα σε θέση εξουσίας χτίζοντας με μαεστρία και σοβαρότητα πάνω στην βρετανική εμπειρία μιας σειράς γυναικών βασιλισσών: της βασίλισσας Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, της βασίλισσας Άννας, της βασίλισσας Βικτώριας.
Είναι πολύ σημαντικό το ότι μια γυναίκα βρισκόταν σε μία από τις ισχυρότερες θέσεις εξουσίας παγκοσμίως και σε τόσο μικρή ηλικία. Αντιμετώπισε δύο «μειονεκτήματα» – το φύλο και την ηλικία της, που και τα δύο εμπόδιζαν να την πάρουν στα σοβαρά. Κι όμως, η Ελισάβετ η Β΄αποδείχθηκε από νωρίς σταθερή και ακλόνητη αρχηγός κράτους.
Ο Winston Churchill είχε εκφράσει ανησυχίες για την τοποθέτηση μιας τόσο νέας γυναίκας σε μια τόσο σπουδαία θέση, όμως με τον καιρό έγινε ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές της. Ήξερε κάτι πολύ βασικό – ότι η ισχυρή ηγεσία απαιτεί να κερδίσεις και να διατηρήσεις την εμπιστοσύνη του λαού σου. Καταλάβαινε ότι έπρεπε να κερδίσει την πίστη και το σεβασμό και αυτό σήμαινε να είναι μια σταθερή, αξιόπιστη δύναμη. Σήμαινε να κυβερνά με ταπεινότητα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της, η παρουσία της στο τιμόνι του Ηνωμένου Βασιλείου έθεσε το ερώτημα: πώς μπορείς να αρνηθείς το δικαίωμα ή την ικανότητα μιας γυναίκας να κάνει οποιαδήποτε δουλειά όταν η πιο ισχυρή θέση στη χώρα καταλαμβάνεται από γυναίκα;
Υπήρξε η πιο αναγνωρίσιμη μονάρχης στον κόσμο και έστρεψε την παγκόσμια προσοχή πάνω στον θεσμό της βασιλείας. Δεν καταχράστηκε ποτέ τις συνταγματικές της εξουσίες. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, απέδειξε ότι – σε αντίθεση με τα στερεότυπα της κοινωνίας – οι ηλικιωμένες γυναίκες εξακολουθούν να είναι σημαντικές και να συνεισφέρουν. Αν μη τι άλλο, η «μετοχή» της Βασίλισσας συνέχισε να αυξάνεται, μαζί με την εμπειρία και τη σοφία της. Η βασιλεία της ήταν αξιοπρεπής, δίκαιη και σε απόλυτη συμμόρφωση με τις συνταγματικές επιταγές. Όλα αυτά άλλαξαν τον τρόπο που βλέπαμε τις γυναίκες σε θέσεις εξουσίας.
Το να έχεις μια γυναίκα μονάρχη δεν αρκεί για να δημιουργηθεί μια σταθερή και ισχυρή κληρονομιά για τις γυναίκες σε θέση εξουσίας. Η βασίλισσα Βικτώρια, για παράδειγμα, μισούσε τις σουφραζέτες και πίστευε ότι οι φεμινίστριες «θα έπρεπε να δεχτούν ένα καλό μαστίγωμα». Αντίθετα, η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ κράτησε τις απόψεις της για τα δικαιώματα των γυναικών για τον εαυτό της (όπως απαιτούσε η συνταγματική επιταγή), γιορτάζοντας περιστασιακά τα επιτεύγματα των γυναικών μέσω δημόσιων ομιλιών. Αντί να μας πει τι ήταν δυνατό, απλώς μας το έδειξε. Έκανε ό,τι μπορούσε μέσα στο πλαίσιο των δεσμεύσεών της.
Δεν έχει σημασία το πώς βλέπεις τη βασιλεία. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η βασιλεία της άνοιξε νέους ορίζοντες για τις γυναίκες και την εξέλιξη του φεμινιστικού κινήματος. Κατά τη διάρκεια της 70χρονης βασιλείας της, υπήρξε μια γυναίκα ήρεμη, σταθερή και δυνατή που εκφραζόταν με σωφροσύνη και σθένος ενώ δούλευε μέχρι την τελευταία της μέρα.
Το πρόσωπό της υπάρχει παντού, η εικόνα της να οδηγεί βαρέα οχήματα κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν μπορεί να ξεχαστεί. Απέδειξε ότι η εξουσία δεν έχει φύλο και ότι δεν χρειάζεται να είσαι άντρας για να είσαι σπουδαίος.
Διαβάστε επίσης: Βασίλισσα Ελισάβετ: “London Bridge has fallen!”
