Η τραγική είδηση της αυτοκτονίας ενός μεσήλικα άνδρα έρχεται να συγκλονίσει το πανελλήνιο και να προβληματίσει για τον λόγο που ένας πατέρας και σύζυγος αναγκάστηκε να φτάσει στο απονενοημένο διάβημα. O άνδρας που ζούσε στην Κάρπαθο, δεν άντεξε τα πικρόχολα σχόλια και τον στιγματισμό της τοπικής κοινωνίας ύστερα από την δημοσιοποίηση ενός βίντεο με τον γιο του.
Στο εν λόγω βίντεο, παρουσιαζόταν ο γιος του αυτόχειρα σε ερωτικές περιπτύξεις με άλλον άνδρα. Το καφενείο του χωριού που σχολίαζε γελώντας και χρησιμοποιώντας σεξιστικά σχόλια, ώθησε τον άτυχο άνδρα στο να βάλει τέλος στη ζωή του. Η υπόθεση έλαβε μεγάλες διαστάσεις και γρήγορα κυκλοφόρησε στα γύρω νησιά, ενώ προανάκριση διενεργεί το οικείο Αστυνομικό Τμήμα.
Αναζητείται το άτομο που τράβηξε το επίμαχο βίντεο και οδήγησε τον 59χρονο στην αυτοκτονία. Όταν το εντοπίσουν θα φανεί και η σκοπιμότητα που έκρυβε η πράξη του, να δημοσιοποιήσει το βίντεο. Για την ώρα οι πληροφορίες στο νησί δίνουν και παίρνουν. Με κάποιους να μιλούν για γνωστό του γιου και άλλους για ένα άτομο που δεν είχε προσωπικές σχέσεις ούτε με τον νεαρό ούτε με την οικογένειά του.
Ποιοι (και πόσοι) είναι οι δολοφόνοι και ποιοι (και πόσοι) οι νεκροί;
Και εδώ γεννιούνται τα εξής ερωτήματα:
Πόσο “δολοφόνος” είναι αυτός που τράβηξε και διέδωσε το βίντεο;
Πόσο “δολοφόνος” είναι το παιδί που οδήγησε τον πατέρα του στην αυτοκτονία;
Πόσο “δολοφόνος” είναι ο συγχωριανός που σχολίαζε με σεξιστικά σχόλια;
Πόσο “δολοφόνος” είναι η ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές, όπου η θρησκεία ασκεί αυξημένη επιρροή, και οι οποίες έχουν εμφυσήσει φόβο και ανασφάλεια σε μεγάλο αριθμό γονέων, με αποτέλεσμα να είναι απρόθυμοι να συζητήσουν τέτοιου είδους θέματα με τα παιδιά τους;
Και πόσο “δολοφόνος” είναι εντέλει ο ίδιος ο αυτόχειρας που ανάγκασε (άθελά του) το παιδί να ζήσει με την ενοχή ότι έχει οδηγήσει τον πατέρα του στο θάνατο;
“Απλώς δεν φταις εσύ”
Η πολύ πικρή αλήθεια είναι πώς πολλά νέα άτομα ακόμη και στις μεγάλες πόλεις (πόσο μάλλον στην επαρχία) φοβούνται το coming out προκειμένου να προστατεύσουν τους γονείς τους, ώστε να μην πάθουν κάτι. Συνήθως μάλιστα εκείνος που παθαίνει κάτι είναι ο πατέρας, μια που η μάνα “όλα τα αντέχει”. Η ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και συνιδρύτρια της οργάνωσης Orlando LBTQ+ Έλενα-Όλγα Χρηστίδη έγραψε σχετικά με το τόσο επίκαιρα λυπηρό αυτό θέμα:
Πολλές φορές αυτοί οι φόβοι ανακυκλώνονται ως επιχειρήματα εκβιαστικά “αν το μάθει ο πατέρας σου θα πεθάνει και θα φταις εσύ”.
Κάποιοι θα πουν: Ποτέ κανείς δεν πεθαίνει από ομοφοβία! Κι’ όμως κάποιοι πεθαίνουν!
Κάποιοι γονείς αρρωσταίνουν, ανεβάζουν πίεση, παθαίνουν ελαφριές κρίσεις ή εμφράγματα.
Και κάποιοι, λίγοι αλλά υπαρκτοί, πεθαίνουν. Μπορεί όχι αμέσως αλλά λίγο αργότερα. Μπορεί όχι με τρόπο που να συνδέεται γραμμικά με την αποκάλυψη της ταυτότητας του παιδιού τους, αλλά με κάποιον έμμεσο τρόπο ή με επιβάρυνση της υγείας τους από ψυχοπιεστικά αίτια.
Κάποιοι πεθαίνουν βιολογικά, κάποιοι μεταφορικά (“για μένα είσαι νεκρός” ή “αν δεν κάνω σαν να πέθανες, δεν θα ζω”)
Κάποιοι μένουν εκεί ως σύμβολα, να τους φροντίζουμε και να διατηρούμε την εικόνα τους όσο μπορούμε, να ξεσκονίζουμε το προφίλ τους και τις αναμνήσεις μας για να αποφύγουμε το αίσθημα εγκατάλειψης.
Μην λέμε ότι δεν πεθαίνουν. Να λέμε όμως από τι πεθαίνουν. Από ομοφοβία κολλητική και κυρίαρχη, γύρω τους και μέσα τους.
Γιατί η συνέπεια της ομοφοβίας είναι απίστευτα διαβρωτική και ικανή να χωρέσει σε κάθε χαραμάδα.
Κάποιοι ντρέπονται τόσο που γίνονται κι εκείνοι θύματα της ομοφοβίας και της πατριαρχίας που τους κυνηγά και τους επιτίθεται, στο σπίτι, στο καφενείο, στη ζωή.
Και είναι αυτό κάτι τόσο δυσάρεστο, τόσο επίπονο και τόσο επιτακτικό μαζί. Τόσο άδικο γι’ αυτόν που πεθαίνει αλλά και για αυτόν που μένει πίσω και νομίζει ότι τον σκότωσε, ενώ τον σημαδεύει το ίδιο όπλο.
Ένα κυνήγι ενοχών και τραύματος, που τα παίρνουμε και τα πετάμε ο ένας στον άλλο σαν φλεγόμενη μπάλα. Αυτό είναι η ομοφοβία.
Η ενοχή. Ένα τραγούδι “να δούμε ποιος θα φαγωθεί” και ένα μέτρημα για το πόσοι είμαστε ακόμα εδώ, ολόκληροι.
Μέχρι να εγγραφεί στον κοινωνικό δεσμό κάτι από το “αφύσικο” με τρόπο που να μη θυμίζει πια τιμωρία.
ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ!
Όλοι οι γονείς οφείλουν να είναι υπερήφανοι για τα παιδιά τους!
Όταν ακόμα εκφράζεται δημόσια η ερώτηση: “Μα γιατί να νιώθει κανείς υπερηφάνεια αν είναι γκέι μπάι, τρανς, ίντερσεξ, ή έχει ΛΟΑΤΚΙ+ παιδί”, η απάντηση είναι: γιατί, κυριολεκτικά, μπορεί να του σώσει την ζωή.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση αν ο πατέρας ένιωθε υπερήφανος για το παιδί του μπορεί να είχε σώσει και τη δική του ζωή!
Αποδεχτείτε τα παιδιά σας όπως είναι, και εσάς ως γονείς αυτών των παιδιών. Βάλτε μια τελεία στην ανακύκλωση του τραύματος!
