Πόσες φορές στην ζωή μας δεν μας έτυχε να μην μπορούμε να εκφράσουμε τον αποτροπιασμό και την φρίκη μας απέναντι σε κάτι που ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια; Να μην βρίσκουμε λέξεις να περιγράψουμε αυτό το πνιγηρό αίσθημα που μας κατακλύζει ακόμα κι όταν το γεγονός που το προκαλεί, δεν μας αφορά άμεσα; Ωστόσο, ζούμε πια σε μια εποχή που όχι μόνο μας αφορούν και μας επηρεάζουν όλα, άλλα και μας αγγίζουν, καθώς ο σύγχρονος κόσμος είναι μικρός και νιώθουμε ο ένας την ανάσα του άλλου.
Κανείς από εμάς δεν περίμενε να ζήσει αυτήν την απόλυτη φρίκη των εγκλημάτων του πολέμου στην Ουκρανία που παραπέμπει στις κτηνωδίες που η ανθρωπότητα άφησε πίσω της, θαμμένες στις μνήμες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου… Και είναι η Ρωσία που μας γυρίζει σήμερα 80 χρόνια πίσω, σε αυτήν την κατάσταση.
Ναι, οι σφαγές αυτές στην Ουκρανία μας αφορούν, μας λεκιάζουν τη ζωή με αίμα! Μας αφορούν όχι μόνο ηθικά άλλα και πραγματικά! Ο κόσμος αγριεύει και ο αποτρόπαιος αυτός Ρώσος τύραννος έχει τη δυνατότητα πριν συντριβεί, να προκαλέσει μεγάλη καταστροφή…
Το έγκλημα στην πιο πολιτισμένη γωνιά του πλανήτη
Το έγκλημα στην Μπούκα στιγμάτισε ήδη τον 21ο αιώνα στην πιο πολιτισμένη γωνιά του πλανήτη, την Ευρώπη. Γιατί η Ουκρανία ανήκει στην Ευρώπη και αυτό δεν χρειάστηκε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες της ένταξης για να φανεί, άλλα διατρανώθηκε από την απίστευτη στάση των Ουκρανών πολιτών που δίνουν στην ανθρωπότητα ένα συγκλονιστικό μάθημα πολιτισμού στις πιο ανατριχιαστικές συνθήκες του πολέμου.
H σφαγή που συντελείται σήμερα σε βάρος του ουκρανικού λαού συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και πρέπει να την σταματήσει τώρα ο πολιτισμένος κόσμος. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι κινδυνεύουν οι ελευθερίες μας, οι κατακτήσεις μας, ο τρόπος ζωής μας, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Αυτοί οι άνθρωποι που χθες ξυπνούσαν αισιόδοξοι για να περάσουν μια κανονική μέρα, να βάλουν καφέ, να ετοιμάσουν τα παιδιά τους για το σχολείο, να ταΐσουν τη γατούλα τους, να πάνε στη δουλειά τους, να δώσουν ραντεβού τα νέα ζευγαράκια στις ωραίες πλατείες αυτής της υπέροχης χώρας με την ελπίδα του πρώτου φιλιού, σήμερα βρίσκονται σε ένα κολαστήριο διαμελισμένων πτωμάτων… Όλη τους η ζωή συντρίμμια με δολοφονημένα παιδιά, κατοικίδια, μάνες να κείτονται σε βομβαρδισμένους δρόμους, σπίτια, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, θέατρα…
Σήμερα η ανθρωπότητα επανήλθε στη βαρβαρότητα και αυτή έχει ένα όνομα: Πούτιν – και μια διεύθυνση: Ρωσία. Αυτό οφείλουμε να το καταλάβουμε. Ακόμα και ο λόγος μας αποτελεί ένα όπλο ειρήνης για να σωθεί αυτός ο λαός, για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος, για να μην χτυπήσει και την δική μας πόρτα.
