Πάμε πίσω στο 1990 με 2000. Η χρυσή εποχή του Υ2Κ trend με τα πραγματικά χαμηλόμεσα τζιν, τις άσπρες ζώνες με τα ασημί καρφιά, τα ανεκδιήγητα τοπ και την πεποίθηση ότι οι γυναίκες πρέπει να ζυγίζουν 50 κιλά ή και λιγότερο!
Ο όρος body positivity προφανώς δεν υπήρχε τότε! Το body πρότυπο που είχαμε ήταν ύψος 1.80 κι αν δεν το είχες έπρεπε τουλάχιστον να έχεις κοιλιακούς, 0 λίπος στο σώμα σου, λίγο πριν την νευρική ανορεξία… Με λίγα λόγια, μας έλεγαν ότι οι γυναίκες είναι ωραίες μόνο όταν μπορούμε να δούμε τα πλευρά τους να διαγράφονται.
Προσωπικά ως έφηβη πέρασα τρομερό κόμπλεξ καθώς το σώμα μου δεν ήταν σανίδα και 50 κιλά πρέπει να ζύγιζα στη 2α γυμνασίου! Κάπως έτσι σταματούσα να τρώω, έκλαιγα, έβλεπα κορίτσια στην ηλικία μου να κάνουν εσκεμμένα εμετό και θεωρούσαμε οι περισσότερες πως δεν θα αρέσουμε σε κανέναν γιατί -άκουσον άκουσον- ήμασταν (όπως διάφοροι είχαν χαρακτηρίσει εμένα και κοπέλες στην ηλικία μου) «χοντρές»! Ναι, μπορεί πλέον όλα αυτά να ακούγονται αστεία αλλά τότε αποτελούσαν καθημερινότητα – μια πολύ καταπιεστική και αγχωτική καθημερινότητα.
Ευτυχώς οι εποχές έχουν αλλάξει και σε αυτό βοήθησαν πολύ τα social media. Πλέον ένα νεαρό κορίτσι μπορεί να δει «τον εαυτό» του σε κάποια φωτογραφία, να ταυτιστεί, να αντιληφθεί πως ο κόσμος είναι όμορφος γιατί όλοι μας είμαστε διαφορετικοί και αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Βέβαια, καλώς ή κακώς, τα πρότυπα ομορφιάς τα ορίζει σε τεράστιο βαθμό η βιομηχανία της μόδας κι εκεί υπάρχει ακόμα το μέγεθος 0!
Body postivity- μόδα: σημειώσατε 1
Εδώ και μερικά χρόνια, ο χώρος της μόδας φαίνεται να έχει «αγκαλιάσει» τη διαφορετικότητα στα σώματα προσθέτοντας στις καμπάνιες και στις πασαρέλες μοντέλα με καμπύλες (φυσικά αυτά τα μοντέλα ήταν 1-2 και τα υπόλοιπα ήταν αδύνατα). Αλλά ο φασισμός που επικρατούσε στα 90s και τα 00s καλά κρατεί ακόμα!
Ίσως δεν αρκούσαν μόνο οι διάφορες επιφανειακές εκδηλώσεις «συμπάθειας» των σχεδιαστών και των επιτελείων τους για το body positivity που φέτος δέχτηκαν στα casting τους και plus size μοντέλα. Ίσως ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια να πνίξουν ένα ζήτημα χωρίς να έχουν πραγματική πρόθεση να το λύσουν! Για παράδειγμα, μπορεί η Versace να επέλεξε την Precious Lee ως πρόσωπο του οίκου, όμως γυναίκες του ίδιου μεγέθους θα δυσκολεύονταν να χωρέσουν στα ρούχα που διαφήμιζε!
Η stylist Fran Burns δήλωσε το 2020 «Μπορούμε να κάνουμε τα plus size νούμερα πραγματικά plus size; Όταν λέμε plus size δεν εννοούμε απλά το ΧΧL! Χρειάζεται ποικιλία στα νούμερα», είπε και συμπλήρωσε «Έχει αλλάξει κάτι; – δε νομίζω! Τα δείγματα παραμένουν απίστευτα μικρά και η διαφορετικότητα των σωμάτων που περπατούν στην πασαρέλα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Ως μέλος του κλάδου αισθάνομαι ότι έχουμε ευθύνη να αλλάξουμε το αφήγημα. Αυτό είναι ένα παλιό σύστημα – είναι εντελώς ξεπερασμένο και δεν πρέπει να είναι μόνο ευθύνη των νέων σχεδιαστών να το κάνουν. Οίκοι όπως ο @chanelofficial @dior @ysl και ο @celine (και πολλοί άλλοι) συνεχίζουν να δείχνουν τις συλλογές τους μόνο σε έναν τύπο γυναίκας. Τι μήνυμα στέλνει αυτό;»
Η μόδα συνεχίζει να δίνει τον τόνο για αυτά που θα φοράμε πάνω κάτω όλοι, οπότε πρόβλημα όλων μας είναι αν τα trends που θα ακολουθήσουμε δεν αντιστοιχούν σε ρούχα που κάνουν ή ταιριάζουν σε όλους παρά μόνο σε μια μικρή ομάδα. Η μόδα θα έπρεπε να φέρνει χαρά, να είναι ένας τρόπος έκφρασης για όλους, ένας τρόπος να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει cute, sexy, άνετα, οτιδήποτε. Αυτό πρέπει να είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.
