«Η διάγνωση, μετά από ένα νέο κύκλο εξετάσεων, ήταν ξεκάθαρη. Καρκίνος του μαστού. Έγινε ολική μαστεκτομή με λεμφαδενικό καθαρισμό. Η βιοψία έδειξε και την ύπαρξη δεύτερο όγκου στον ίδιο μαστό.»
Έλυα, 50 ετών
«Έκανα μπάνιο. Κάτι ψηλάφισα. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Λέω, δεν θα είναι κάτι, δεν θα είναι κάτι… Πήγα στον γυναικολόγο μου και τελικά ήταν αυτό το κάτι»…
Αλεξάνδρα, 32 ετών
«Δεν τρόμαξα ιδιαίτερα για εμένα. Βασικά δεν είχα τον χρόνο να το συνειδητοποιήσω για εμένα. Είχα τρία παιδιά. Εάν έφευγα θα έχαναν τη μάνα τους. Πέντε χρόνια και μια μαστεκτομή μετά είδα το μεγαλύτερο κορίτσι μου να περνάει στο Πανεπιστήμιο».
Ελένη, 57 ετών
Ο καρκίνος του μαστού δεν κάνει διακρίσεις. Στην Ευρώπη, περισσότερες από 450.000 γυναίκες εμφανίζουν καρκίνο στο μαστό. Περίπου 140.000 χάνουν τη ζωή τους λόγω της ασθένειας. Στην Ελλάδα αναφέρονται 7.772 περίπου νέες περιπτώσεις το χρόνο, ενώ υπολογίζεται ότι μια στις επτά γυναίκες παγκοσμίως θα παρουσιάσει καρκίνο μαστού σε κάποια φάση της ζωής της. Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου από καρκίνο σε γυναίκες.
Δεν τον νοιάζει ο φόβος σου. Δεν τον νοιάζει το τρομοκρατημένο βλέμμα των δικών σου ανθρώπων. Δεν τον νοιάζει ο πόνος σου. Ο καρκίνος του μαστού μπορεί να στιγματίσει ζωές αλλά και να τις πάρει. Ξέρω πως ακούγονται τρομακτικά όλα αυτά. Κι εμένα με τρομάζουν οι λέξεις που γράφω, όμως μου φαίνονται μακρινές γιατί τον έχω διαβάσει μόνο στα site και στα περιοδικά, τον έχω δει στις ειδήσεις όπου γιατροί, ειδικοί και παθούσες μιλούν γι αυτόν, τον έχω δει στα social media από γυναίκες που έδιναν τον δικό τους αγώνα- άλλες φορούσαν τα μαντίλια τους, άλλες είχαν κάνει μαστεκτομή... Δεν λυπήθηκα καμία τους- δεν είπα «την κακομοίρα…» Γιατί ο καρκίνος του μαστού δεν τυχαίνει αλλά συμβαίνει κι εκείνες τον κοιτούν στα μάτια και τον αντιμετωπίζουν. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη.
Στο meeting που κάναμε για την καμπάνια του site μας για τον καρκίνο του μαστού ακούστηκαν πολλές ιδέες και πολλές ιστορίες. Προσωπικά μ’ αρέσουν οι ιστορίες. Είναι οι μικρές ψηφίδες που σχηματίζουν τον καθέναν μας! Έπιανα τυχαίες φράσεις από όλες τις γυναίκες. Όλες κάτι είχαν να πουν ακόμα κι αν δεν είχαν έναν δικό τους πάσχοντα άνθρωπο. Γιατί ο καρκίνος δεν είναι μόνο οι μεγαλεπήβολες και συγκινητικές λέξεις που γράφω. Είναι πιο απλός, πιο καθημερινός. Μπορεί να βρεθεί στο κάθε σπίτι ή σε κάποιο σπίτι που ξέρουμε. Μπορεί να συμβεί σε εμάς, τη μαμά μας, τη γιαγιά, την αδερφή ή κάποια φίλη μας. Δεν έχει τίποτα το λυρικό πάνω του ή το σπάνιο. Είναι σκληρός κι αδίστακτος. Απαιτεί μάχη.
Ζήτησα από την Ελένη, την Ευαγγελία, τη Μυρτώ, τη Σύρμα, την Ταϋγέτη, τη Χριστίνα να μου γράψουν με μια φράση κάτι για τον καρκίνο του μαστού. Πώς τον βίωσαν στο σπίτι τους ή ποιες είναι οι σκέψεις τους… Τι τις φοβίζει… Τους είναι κάτι μακρινό; Αόριστο; Τις έχει πονέσει; Κι αν ναι, πώς;
«Η γιαγιά μου είχε καρκίνο του μαστού και ντρεπόταν να μας το πει. Είχε γίνει “πέτρα” το στήθος της κι όταν πια το καταλάβαμε ήταν αργά… Ο καρκίνος δεν ντρέπεται. Ας μην αμελούμε το ραντεβού μας για τη μαστογραφία. Η πρόληψη σώζει ζωές».
Ελένη Νικολετοπούλου
«Ο καρκίνος του μαστού με τρομάζει αλλά τον γνωρίζω καλά, γιατί τον έχω δει να παίρνει ζωές, γιατί τον έχω δει να παίρνει αγαπημένους μου ανθρώπους. Τον έχω δει όμως και να νικιέται και αυτό θέλω να κρατήσω και να θυμάμαι πόσο σημαντικό είναι το ραντεβού μου».
Σύρμα Κιουπελόγλου
«Η μαμά μιας φίλης μου είχε και δεν το έλεγε σε κανέναν. Ντρεπόταν γιατί της είχε πετρώσει το στήθος της. Έκανε μαστεκτομή κι αποφάσισε να μην «φτιάξει» το στήθος της γιατί μέσα από αυτό έγινε πιο δυνατή! Αγαπάει το σώμα της και μας λέει ‘’κάθε εμπόδιο για καλο!’’». Ευαγγεία Αλπίδου.
Ευαγγεία Αλπίδου.
«Η μαμά μου νόσησε όταν ήμουν 15 χρονών. Μου το είπε, με ρώτησε αν είμαι οκ να της πέσουν τα μαλλιά από τις χημειοθεραπείες. Διαλέξαμε μαζί την περούκα της. Ήταν πάντα ευδιάθετη, δούλευε κανονικά, το ξεπέρασε. Τίποτα δεν άλλαξε στην καθημερινότητά μας. Μία δεκαετία μετά, βλέποντας μία ταινία με αντίστοιχο περιεχόμενο έκλαψα για εκείνη. Για όσα δεν φοβήθηκε, για όσα δεν μοιράστηκε για να μην φοβηθώ. Ετεροχρονισμένος φόβος με τη μαμά μου νικήτρια. Φόβος ανακουφιστικός και πλέον προληπτικός. Για να μην ξεχάσω τη μαστογραφία μου ποτέ».
Χριστίνα Θεοδωροπούλου
«Τα χρόνια περνάνε. Μεγαλώνω. Ωριμάζω. Βάζω μυαλό. Η ευγνωμοσύνη δεν ήταν πάντα φίλη πιστή. Παρόλα αυτά, όσο ο καιρός περνάει υπάρχει όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μου. Και για τα απλά. Και για τα πιο βαρβάτα. Είμαι ευγνώμων που δεν έχω έρθει σε επαφή με τον Καρκίνο του Μαστού αυτά τα 27 χρόνια που ζω. Δεν υπήρξε στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Ούτε στο ευρύτερο «οικογενειακό». Νιώθω ότι τον «ξέρω» μέσα από ιστορίες που άκουγα ή διάβαζα. Ιστορίες με αίσιο τέλος αλλά και ιστορίες που δεν είχαν το happy ending που θα ήλπιζα. Όλες με έκαναν να δακρύσω. Δεν ήταν ιστορίες δικών μου ανθρώπων όμως. Και για αυτό, είμαι ευγνώμων. Κι αυτή η ευγνωμοσύνη κάνει αυτό το ραντεβού τόσο σημαντικό. Δεν το ξεχνώ! Μην το αμελείς ούτε εσύ. Δεν πρέπει να πάθεις για να μάθεις. Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία!»
Ταϋγέτη Λάζου
«Ένα πράγμα μόνο θα ευχόμουν: να μην ορφανέψει κανένα άλλο σπίτι από μητρική αγκαλιά, να μην ταλαιπωρηθεί καμία άλλη γυναίκα από τον καρκίνο του στήθους, να μην χρειαστεί να ξαναγράψουμε, να ενημερώσουμε, να αφυπνίσουμε. Μέχρι τότε θα μαλλιάσει η γλώσσα μας: κλείσε #torantevousou»
Μυρτώ Mήτσιου
Εγώ δεν είχα κάποιον. Εγώ είχα μόνο τις ιστορίες των άλλων που κάθε χρόνο με στέλνουν στον γιατρό μου για #toradevou μου. Πάω για όλες εκείνες τις γυναίκες που έδωσαν μια άνιση γενναία μάχη με τον καρκίνο κι αυτός τις λύγισε. Πάω για τα παιδιά, τον άντρα, την οικογένεια και τους φίλους που άφησαν πίσω. Πάω για εκείνες με τα υπέροχα μαντίλια- παράσημα του αγώνα τους. Πάω για τις γυναίκες που έκαναν μαστεκτομή αφαιρώντας αυτό που λανθασμένα θεωρούμε γυναικεία δύναμη και είναι όλες τους υπέροχες! Πάω για τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και τους ανθρώπους που με αγαπούν. Πάω για μένα επειδή με αγαπώ. Και για όλα αυτά πρέπει κι εσύ να μην αμελήσεις το ραντεβού σου!
