Τα τελευταία χρόνια ακούμε συχνά μια φράση: υπάρχει ανάγκη για πολιτισμική ποικιλότητα! Σωστό. Καθώς μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε ποικιλομορφία στη δημόσια σφαίρα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι έγχρωμοι διεκδικούσαν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και η θέση τους στην κοινωνία ήταν καθορισμένη, οι λευκοί άντρες ήταν το ανώτερο είδος του ανθρώπινου βασιλείου κοκ. Όμως αυτά έχουν αλλάξει. Η κοινωνία και η ζωή έχουν αλλάξει. Γιατί εμείς συνεχίζουμε να αυτό-μαστιγωνόμαστε;

Σε λίγο καιρό θα βγει στη μεγάλη οθόνη η live action ταινία της Disney Μικρή Γοργόνα, στην οποία η πρωταγωνίστρια (δηλαδή η Άριελ) είναι η Halle Bailey, που για όσους δεν την ξέρετε, είναι μαύρη. Το πρόβλημα δεν είναι ότι είναι μαύρη. Το πρόβλημα είναι η μανία που μας έχει πιάσει όλους να αποδείξουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς ότι δεν είμαστε ρατσιστές. Ότι δεν κάνουμε διακρίσεις. Κι αυτό είναι από τα πιο ρατσιστικά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος – καθώς χρησιμοποιείς τον άλλον άνθρωπο ως μέσον για να «φανείς» πολιτικά ορθός κι όχι επειδή μπορεί να είναι ταλαντούχος  πχ.!

Η Disney έχει δεχτεί κατά καιρούς πολλά πυρά για ρατσιστικές αναφορές στις ταινίες της οι οποίες όντως υπήρξαν και παρουσίαζαν στερεοτυπικά λαούς και κοινωνικές ομάδες. Φυσικά μιλάμε για ταινίες που δημιουργήθηκαν πριν 50 χρόνια πάνω κάτω και σε μια τελείως διαφορετική συνθήκη. Γιατί η καινούργια μόδα είναι να μην αποδεχόμαστε την τέχνη του παρελθόντος και θέλουμε να τη αναδιαμορφώσουμε για να «αντιστοιχεί» στο σήμερα; Εάν απορρίψουμε την τέχνη του παρελθόντος δεν είναι σα να σβήνουμε ένα τεράστιο κομμάτι ιστορίας; Φυσικά ευθύνεται και η Disney η οποία ενοχικά προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι μια πολυπολιτισμική εταιρεία. Πιο πρόσφατο περιστατικό είναι αυτό με την έγχρωμη Άριελ.

Η επιλογή της Halle Bailey να παίξει την Άριελ έχει προκαλέσει αντιδράσεις σε πολλούς και το hashtag #NotMyAriel έχει γίνει viral. Οι αντιδράσεις δεν προέρχονται μόνο από λευκούς όπως θα περίμενε κανείς αλλά και από έγχρωμους οι οποίοι όπως λένε, θέλουν να δουν την Άριελ που ήξεραν παιδιά η οποία έχει λευκό δέρμα, κόκκινα μαλλιά και μεγάλα γαλάζια μάτια. Γιατί είναι κακό να είσαι λευκή, κοκκινομάλλα με γαλάζια μάτια στις μέρες μας;

Η πολυπολιτισμικότητα και η ποικιλομορφία δεν χρειάζεται να εφαρμοστούν σε υπάρχοντα έργα. Οι σύγχρονες ιστορίες, ταινίες κλπ είναι αυτές που πρέπει να αποτυπώσουν το τώρα. Η πριγκίπισσα και ο βάτραχος είναι ένα σημαντικό παράδειγμα ότι πλέον αντιπροσωπεύονται όλοι και πως οι πριγκίπισσες δεν είναι αποκλειστικά λευκές. Η Άριελ όμως έχει εντυπωθεί στις μνήμες μας ως λευκή! Τελεία και παύλα. Ειδικότερα στην Αμερική υπάρχει τεράστια ενοχή των λευκών σα να είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα που έγιναν σε ένα σκληρό παρελθόν. Φυσικά το να αντιμετωπίζεις κάποιον με ειδική μεταχείριση σημαίνει πως δεν τον βλέπεις ως ίσο, αλλά σαν υποδεέστερο από εσένα που χρειάζεται ειδική μεταχείριση για να του αποδείξεις πως τον μετράς σαν ύπαρξη – κι αυτό είναι ο πιο σκληρός ρατσισμός που υπάρχει!

Το θέμα δεν είναι αν η Άριελ είναι μαύρη, λευκή, κίτρινη ή ροζ…  Το θέμα είναι πως τα όρια του τι είναι υπερβολή και τι όχι, έχουν αρχίσει να θολώνουν. Καλώς ή κακώς, η γενιά μας μεγάλωσε με τις κλασικές ταινίες της Disney και παγκοσμίως έχουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μας. Πρέπει να απενοχοποιηθούμε απέναντι στο παρελθόν το οποίο προσπαθούμε με μανία να αναδιαμορφώσουμε ώστε να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε καλύτεροι. Το παρελθόν είναι εκεί για να μας διδάξει και το παρόν είναι εδώ για να δημιουργήσουμε αυτά που διδαχτήκαμε! 

#disney #Άριελ #μικρή γοργόνα #ταινίες
Ακολουθήστε το TheNotebook στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΕΑ