Έχει κάποια προφανή βάση να αναρωτιέται κανείς γιατί να μας ενδιαφέρουν τόσο πολύ οι εκλογές σε άλλα κράτη; Για να κατανοήσουμε καλυτέρα όμως την απάντηση, ας ξεκινήσουμε από το ότι δεν μας ενδιαφέρουν το ίδιο όλα τα κράτη! Για παράδειγμα κανείς δεν νοιάζεται για τις εκλογές στην Δομινικανή Δημοκρατία ή στην Δημοκρατία του Αρτσάχ… Ενδιαφέρεται όμως για τις εκλογές στην Γερμανία, στις ΗΠΑ στην Γαλλία γιατί με αυτές τις χώρες έχουμε στενές επαφές. Για την ακρίβεια, με αυτές τις χώρες συνδεόμαστε και οι αποφάσεις των πολιτών τους παίζουν ρόλο στη δική μας ζωή. Άλλη βαρύτητα έχει η ψήφος ενός Γάλλου πολίτη στην δική μας χώρα και στην καθημερινότητά μας και άλλη μια ψήφος ενός πολίτη της Ερυθραίας.
Κυρίως όμως μας ενδιαφέρει άμεσα κάθε τι που σχετίζεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να έχουμε ένα τρανταχτό παράδειγμα, ποτέ δεν θα συνέβαινε σε μια χώρα της ΕΕ αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία: δηλαδή μια εχθρική εισβολή, μια αμφισβήτηση της εθνικής της υπόστασης, των συνόρων της, της εθνικής της ανεξαρτησίας. Άρα ότι αφορά τους συμμάχους μας, αφορά και εμάς.
Η Γαλλία, μετά κυρίως από την αποχώρηση της Αγγλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελεί μαζί με την Γερμανία την αιχμή του δόρατος της ΕΕ στην οποία ανήκουμε, από την οποία λαμβάνουμε μια σειρά χρηματοδοτήσεων που γίνονται δρόμοι, νοσοκομεία, σχολεία, δημόσιες υποδομές, επιδοτήσεις, θέσεις εργασίας και ανάπτυξης. Σχεδόν κάθε επένδυση στην χώρα μας φέρει το υπέροχο σηματάκι της ΕΕ για αυτό και κάθε ιδέα αποσταθεροποίησής της θα έχει άμεσα δραματικές επιπτώσεις στην χώρα μας, στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο ζωής μας.
Ο Μακρόν, πριν από όλα, είναι ένας σταθερός εκφραστής της ευρωπαϊκής ιδέας, ένας ηγέτης που παίζει καθοριστικό ρόλο στην πολιτική εξέλιξη της ΕΕ. Εκτός αυτού είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός που έχει αποδείξει τις ικανότητές του αντίθετα με την αντίπαλό του, μια ακροδεξιά πολιτικό η οποία έχει αμφισβητήσει ιδιαίτερα το ρόλο και τη σημασία της ΕΕ την οποία έχει σκοπό να υπονομεύσει. Μάλιστα, στην παρούσα συγκυρία με τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο μόνος κερδισμένος από μια ενδεχόμενη νίκη της Λεπέν, θα ήταν ο δικτάτορας Πούτιν.
Μια ενδεχομένη επικράτησή της θα άλλαζε ριζικά την θέση και τον κυρίαρχο ρόλο της Γαλλίας η οποία θα έμπαινε σε μια περίοδο πολιτικής εσωστρέφειας και εθνικισμού που θα έβαζε σε περιπέτειες εκτός από τη Γαλλία και ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Λεπέν παρουσιάζεται ως μια αντισυστημική λύση, δηλαδή προτείνει ένα μοντέλο διακυβέρνησης που όπου εφαρμόστηκε, μπήκε ο κόσμος σε περιπέτειες. Βλέπε Μπερλουσκόνι, Τραμπ, Όρμπαν, άνθρωποι που έχουν συμπάθειες φανερές με δικτάτορες και αυταρχικά καθεστώτα. Αντίθετα ο Μακρόν αποτελεί εγγύηση για την δημοκρατία και ότι αγαθό απορρέει από αυτήν. Όπως γίνεται αντιληπτό, το διακύβευμα είναι σοβαρό, θα έλεγα σχεδόν εφιαλτικό, σε μια τέτοια εξέλιξη και το τίμημα θα ήταν συντριπτικό για όλα όσα έχουμε κατακτήσει.
Η επιλογή του Μακρόν αποτελεί όχι μόνο ασφαλή επιλογή για να διατηρήσουμε αυτά που έχουμε και να επενδύσουμε στο παρόν μας και στο μέλλον, αλλά και μοναδική διέξοδο από το αδιέξοδο μιας αβέβαιης αυταρχικής διακυβέρνησης όπου θα υπονομευτούν όλες εκείνες οι κατακτήσεις που κάνουν τις κοινωνίες μας ζηλευτές σε ολόκληρο τον κόσμο. Καθώς κανείς που ζει στο Παρίσι δεν μεταναστεύει στην Καμπούλ, κανείς που ζει στο Λονδίνο δεν ζηλεύει την ζωή την Ασγκαμπάτ, κανείς που ζει στην Στοκχόλμη δεν φτιάχνει τις βαλίτσες του για την Μπογκοτά.
Εμείς οι Έλληνες, δε, έχουμε έναν ακόμα λόγο να επιθυμούμε σθεναρά την επανεκλογή του Μακρόν που σχετίζεται πρωτίστως με την εθνική ασφάλεια τόσο με την αμυντική μας συμφωνία όσο και με τις αγορές εξοπλισμού που θωρακίζουν αμυντικά την χώρα μας. Η Ελλάδα στο πρόσωπό του βρήκε έναν ισχυρό και κυρίως αξιόπιστο φίλο και σύμμαχο, τόσο στον πολιτικό στίβο όσο και στα εθνικά μας ζητήματα. Πάνω από όλα όμως είμαστε με τον Μακρόν γιατί είμαστε με την δημοκρατία!
